Uit de nalatenschap van een dromer

De luit van P.C. Hooftaant.

De luit die Hoofts ving'ren voor Klaare bespeelden,
haar blijgeestigheid leerde uit het boek der natuur,
wier klanken d'ontwakende Roozemondt streelden,
even dartel als zij in 't geneugtevol uur;
de luit, die de halskraag van 't stemmigste zusje,
schoon ze stijf voor zich neerzag, deed kreuken van lach,
wanneer Galathea, eerst wars van een kusje,
straks haar lief wou doen marren door ‘'t Is nog geen dag!’
Stroeve ernst heeft die luit onze dicht'ren ontnomen,
en de minnegod schreit om de roof van 't kleinood!
Onz' hartstocht slaakt zuchten, hijgt klachten, dweept dromen.
Heeft hij vuur? Liefde in verzen is koud als de dood!