De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 364]

Vroege Marseillaansche narcissen.

Schoon de regen zondvloed schijnt,
Schoon de middagtoortse kwijnt,
Schoon het liefst te huis verdwijnt,

In een tastbaar duister;

Luikt de gaarde aan 't venster op,
Stengels zwaar van knop bij knop
Schittert daar om ied'ren top

Zuidelijke luister.

Duldt ge dat verbeelding speel'
Met dier bloemen wit en geel,
Wieg'lende over 't bladpriëel,

Zilv'rig zacht van glansen?

Om het outer, dat zijn gloed
Telkens hooger klimmen doet,
Aarzelt nog die nimfenstoet

Dartelend te dansen.

[p. 365]

 

Dubb'le trits om elk altaar

 

Fluistert de eene droef tot d' aêr:

 

‘Ach! verdoolde zust'renschaar!

 

Ach, waartoe ons leven?

 

Waar de dag geen zonne ziet,

 

Vreemd aan lust en vreemd aan lied,

 

Waar geen zefier kusjes biedt,

 

Onder 't schalke zweven!’

 

 

 

Open oor voor kreet of klagt

 

Is een troost die 't leed verzacht,

 

Tot de dank uit tranen lacht.

 

Welk een bad van geuren!

 

Gij geniet het en aanschouwt

 

Blanker sneeuw en reiner goud

 

In die bloemen min ontvouwd

 

Die zich fierder beuren.

 

 

 

Neen, gij lacht den droomer uit,

 

Die de ving'ren op de luit

 

Zulke vonden dichten duidt!

 

'k Gunne u 't wijzer wezen;

 

Mogt slechts, in dit stormig tij,

 

Lente's lieflijk voorspel mij

 

Van nog sombrer mijmerij

 

Dan gij kent genezen.

 

 

 

Dec. 1866.