De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 342]

Het schaakbord.
Naar Owen Meredith.

Heugt, lieve! met wier trouw 'k mij vleide
Eer ons zoo droeve wijsheid scheidde,

Heugt u wat zoets die winter had,

Bij 't haardvuur prettig omgevlogen,
Waar wij ons over 't schaakbord bogen,

Vaak door elkanders blik schaakmat?

'k Zie nog uw poezel handje spelen

Met d' eerst veroverden pion;

Daar doet ge in schuts van haar kasteelen
Uw koningin den strijd bevelen;
Die raadsheer schijnt zich weg te stelen

Of hij een nieuwe list verzon!

Hoe raken eensklaps onze ving'ren

Elkander aan! - uw lokkig haar

Omgolft mijn wang, - en dwars door 't sling'ren

Worde ik uw blanken hals gewaar!

Is 't wonder dat de gulden netten
Op 't onvoorzienste schaak mij zetten?

[p. 343]

 

Ook mat! - De slag heeft uit! Verheerd

 

Ligt wie zoo fier de kroon mogt dragen! -

 

En hebbe ons 't lot, in later dagen,

 

Verpligt wel stouter zet te wagen,

 

Wat heeft het falen als het slagen,

 

Wat droeve wijsheid ons geleerd?

 

Slechts dit, helaas! dat gij noch ik -

 

Al sloot het saai voor dubb'le ruiten

 

Niet enkel storm en sneeuw weêr buiten,

 

Maar ook wat slaat met feller schrik,

 

Ook 's werelds oogen, 's werelds ooren -

 

We ons nooit, neen, nooit, nooit weêr zien gloren

 

Wat zoete jonkheid blijkt beschoren:

 

't Schaakmat zijn door elkanders blik!

 

 

 

1864.