De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 333]

De vlugtenden.
(Naar Percy Bysshe Shelley.)

I

De golvenjagt schettert,
De hagelbui klettert,
De bliksem vlamt over
Het sidd'rende loover -

‘Ga meê!’

Het ziedt in de kolken,
Het dreunt in de wolken,
De bosschen verzinken,
De klokken rinkinken -

‘Hoor mijn beê!’

Vergramde of vervaarde
Ziet zee en ziet aarde
Wat ademt, in holen,
Het noodweêr ontscholen -

‘Met mij naar de reê!’

[p. 334]

II

‘Ons bootje moog' trillen,
De varensgast rillen;
Wie durft ons te volgen
Op zee zoo verbolgen?

'k Wed geen!’

‘Steek af!’ antwoordt blijde
Die bloost aan zijn zijde; -
Maar doodsboden klaat'ren
Door 't schuim van de waat'ren

Om hen heen.

De wachtvuren gloren
Van d' eilandrotstoren,
En kogels omgieren
Het zeil in zijn zwieren:

't Geschut speelt beneên!

III

‘Gij ziet het, en zucht niet!
Gij hoort het, en ducht niet!
Wat zou ons vervaren
In 't harte der baren

Zaam vrij?’

Één mantel geriefde
De aanschouw'lijke liefde
Die koosde en die kweelde:
Één polsslag, één weelde

Hij en zij!

[p. 335]

 

Terwijl om hen henen,

 

Verschenen, verdwenen,

 

De berghooge golven

 

Een slingerpad dolven

 

In eind'loos geglij.

IV

Van schaamt' zich verschuilend,

Waar 't poorterswijf' huilend,

Den hof vult met kermen,

Staat hij aan wiens armen

Ze ontkwam!

Maar ginds, waar die toren

Door 't zwerk schijnt te boren,

Wie krijscht daar om weeën

Uit wolken en zeeën,

Vuur en vlam?

Och, dwangzieke vader!

Wat hoopt gij te gader

Al vloeks op het beste,

Op 't liefst dat u restte,

De roos van uw stam!

1864.