De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 291]

De koning van Yvetot.
(Naar Béranger.)

Een koning had eens Yvetot:

Naauw spreekt van hem d'historie;

Laat schreef hij nooit, vroeg rees hij noo',

Goed sliep hij zonder glorie;

Hij droeg voor kroon een vaderlief,
Wiens witte pluim zijn hartedief

Wat hief.

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!
Wat koning zonder wederga'!

La, la.

Hij deed zich viermaal daags te goed

In 't rieten, boersch paleisje,

En op een ezel, voet voor voet,

Volbragt hij 't jaarlijksch reisje.

Goedlachs, vertrouwende en goedrond,
Was al de wacht, die m' om hem vond,

Een hond.

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!
Wat koning zonder wederga'!

La, la.

[p. 292]

 

Hij had geen enk'len duren lust

 

Dan graag wat veel te drinken;

 

Maar zou wie zorgt voor aller rust

 

Er niet op mogen klinken?

 

Hij hield geen kelderrottenspan,

 

Maar zag hij 't aam, hij hief er van

 

Een kan.

 

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!

 

Wat koning zonder wederga'!

 

La, la.

 

 

 

Hij mogt bij 't jufferdom van staat

 

Een witten voet zich roemen,

 

En onderzaat bij onderzaat

 

Te regt hem vader noemen;

 

Ook vergde hij geen krijgsbedrijf:

 

's Lands jonkheid schoot een keer vier, vijf

 

De schijf.

 

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!

 

Wat koning zonder wederga'!

 

La, la.

 

 

 

Hij zocht, met ied'ren buur bevrind,

 

Nooit land bij 't zijn' te voegen;

 

En vorst, zoo als ge er zelden vindt,

 

Zijn wetboek was 't genoegen.

 

Zijn volkje heeft, zoo zacht geweid,

 

Eerst toen zijn lijk werd uitgeleid,

 

Geschreid.

 

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!

 

Wat koning zonder wederga'!

 

La, la.

[p. 293]

 

Wat wonder dat zoo braaf een vorst

 

Zijn beeldtnis zag bewaren?

 

't Hangt buiten, waar wat groote dorst

 

Het landvolk doet vergaren;

 

Daar brengt 't op ieder feest 't hem toe,

 

En wordt den wensch, dat elk het doe,

 

Niet moê!

 

Ho! ho! ho! ho! ha! ha! ha! ha!

 

Wat koning zonder wederga'!

 

La, la.

 

 

 

1858.