De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 272]

Aan d'ingang van het Haagsche bosch.

I

Er zwerft, in schaâuw van 't oud geboomt'

Dat u omzoomt,

O 's Gravenhage!

Een vreemd'

Dien ge in uw hoede neemt,

Wien ge offers biedt uit bosch en beemd,

En dien ik echter diep beklage!

Voor hem toch suist de voorjaarszucht

Geen profeetcij van mingenucht,

Hij voelt de loomheid slechts der zoelte;

En als 't gevogelte van 't woud

Zich baadt in zomerzonnegoud,

Dan wuift de lommer hem geen koelte;

Een wensch in 't hart, die nimmer zwijgt,

Die 's uchtends naar den avond hijgt,

[p. 273]

 

Die 't scheem'ren oproept uit den duister,

 

Smaakt de arme balling lust

 

Noch rust:

 

Een koning - in vergulde kluister,

 

Een slaaf - zich al zijn regt bewust.

II

Wat waant gij 't hert zijn lot getroost,

Wijl 't grazend poost,

Trots onze blikken?

Ach! 't weet,

De kerkergracht is breed,

't Staketsel hoog - gewend aan 't leed,

Verleerde 't schuchter op te schrikken!

't Is of 't welsprekend u verklaagt,

Als 't zich zoo onverschillig draagt,

Niet langer poogt de lucht te rieken;

De kudde, om gindschen boom gegroept,

Van verr' niet seint, niet toch zich roept,

Niet voorzweeft op dier voeten wieken!

De wreede band, waarin gij 't klemt,

Heeft tot verbast'rens toe 't vervremd;

Helaas! het spitst ter nood meer de ooren,

Als hoorn of buks hier schalt

En knalt;

't Heeft d'ingeschapen aard verloren,

Ziedaar hoe zwaar gevank'nis valt!

[p. 274]

III

Vergeef 't mij, woudvorst! gingt ge vrij,

Den wind op zij'

Stooft ge uit onze oogen;

Eer 't licht

Van deze transen zwicht,

Het ver gebergte al in 't gezigt,

Een honderd stroomen doorgevlogen;

Hoe fier zoudt ge in den glans der maan

Er op zijn bleeke toppen staan,

Den blik er door uw rijk doen weiden,

En of er weelde volgen kon,

Die 't van de weêrgalooze won,

Den jongen dag in 't oosten beiden!

Hoe ‘welkom!’ roepen aan 't gevaar,

Als hondgebas en jagerschaar

Er uit de dalen op mogt doemen;

En, kloof der hoornen vlugt

De lucht,

Die worst'ling zelve wellust roemen,

Daar moed den heldendood niet ducht.

1851.