|
| |
| |
| |
Arme oude luidjes.
Hoe schijnt de vreugd van 't leven
Wat vlugtig zoet en zuur!
Slechts dat we 't kwade meden,
Slechts dat wij 't goede deden,
Vertroost in 't uiterst uur.
| |
| |
Een zucht verving 't gefluister
In 't flaauw verlichte duister,
Toen de arts, bij 't uitgeleide,
Het grootje voorbereidde:
‘Verwacht geen beterschap!’
En 't rustelooze sling'ren
Van 't lampjen in haar ving'ren
Dat zij den toestand raadde
‘Ach!’ - bad zij, ‘- kom dra weêr!’
Het kamertje ingeslopen, -
Zij liet de deur maar open,
Maar op een kiertje staan, -
Gleed langs de bedgordijnen
Het dwarrelende schijnen,
Hij moest haar gadeslaan!
Vergeefs dat zij zich repte,
En 't flikk'ren. onderschepte
Door 't groote Bijbelboek,
Daar riep een vriend'lijk vragen
Schoon 't moedertje wou spreken,
Zij bleef in snikken steken.
‘Och, Vader!’ - hief zij aan,
- Ik mag dien naam der trouwe,
Gegeven door een vrouwe, -
‘Zou 't op een scheiden gaan?’
| |
| |
Zie, verre van te schrikken,
Scheen hij haar toe te knikken,
Terwijl hij opwaart wees:
Hem heugden zestig jaren,
‘Ach!’ smeekte zij, en drukte,
Toen zij zich schreijend bukte,
Zijn stramme handen teêr;
‘Ach! of ge dan in 't sterven
Door Christus, onzen Heer!
Gij hieldt, in bange dagen,
Hoe is 't u thans te moê?’
Sprak, met schier blinkend wezen,
De kranke zacht haar toe:
‘Wij hebben 't ondervonden,
Wij, vroeg in d' echt verbonden,
Wij, sloovers tot aan 't graf!
Aan overvloed van goed'ren
Hangt blijdschap der gemoed'ren
Voor ons, geringen, veil,
hij gunt ook ons daarboven,
Wijl we in Zijn' Zoon gelooven,
Genaê, verlossing, heil!...
| |
| |
Ik scheide in dat vertrouwen,
Schoon de uren mij berouwen,
Waarin ik, aardsch van zin,
Geen liefde wou waarderen,
Geen lout're Vadermin!...
Ik vrees, dat luttel vreugde
Der menschen hart verheugde,
Verleende 't goud ze alleen!
Helaas! wat duizendtallen
Dewijl 't hun alles scheen!...
Ons niet! - ik zat zoo blijde
Eens aan uw groene zijde,
Gij gaaft mij, arme, uw “ja!”...
Zoo ras, zoo zoet verstreken,
Mijn lief! mijn bruid! mijn gâ!...
Wat donk're tijden kwamen,
En alles viel ons ligt!...
Zoo we ied'ren nieuwen morgen
Voor nooddruft moesten zorgen,
Wij deden 't voor ons wicht!’... -
‘Mijn Jan!’ - het moederharte
Sprak uit dien kreet der smarte,
‘Mijn Jan! hij zwerft op zee!’ -
En schoon de onzigtb're bode
Den veegen kranke noodde,
Toch deerde hem haar wee!
| |
| |
Wat nachten zou 't nog duren,
Eer zij haar' rouw, hoe groot,
Een' oogwenk zou vergeten,
Weêr moederlief geheeten,
Door d'éénige uit haar' schoot!
‘Er is geen heinde of veere
Voor de oogen van den Heere,
Dus klonk het in hare ooren,
Nog zachter dan te voren:
‘Ai! zegen Jan voor mij!...
Hij bleef - al heeft hij jaren
Naar Oost en West gevaren,
Ons trouw, - getrouw aan God!...
Hij zal den kost u winnen!’
Hoe moeilijk hield hij binnen:
Die strijd, - het was zijn leste
In 't òndermaansch geweste, -
Werd zege door zijn vrouw;
Las hij in grootjes oogen
Haar dank voor al zijn trouw.
‘Wat is, wat is u, Vader?’
Zij kwam zijn lippen nader:
‘Genade... om Christus' bloed!’...
Toen zij tot weêrziens kuste,
Was hij reeds in de ruste,
Meer dan alle aardsche zoet.
| |
| |
En 't heilige in dien vrede,
Hoe deelde 't fluks zich mede
Aan de arme, die zijn hand
Bleef in haar vingers houden,
Al voelde zij 't verkouden
En van het lijk niet schrikte,
Dewijl zij opwaart blikte,
Haar tot hem zal doen varen, -
Och! mogt het dra geschiên!
Of troost niet, bij 't verscheiden,
Des Heeren liefde is groot!
Maar wordt Hij ligtst gevonden,
Waar arme, die bij 't sterven,
Wat vreugd hij hier mogt derven,
|
|
Auteursrecht onbekend