De werken. Deel 12. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 2

[p. 127]

Minne en liefde.¹
De verliefde leeuw.

Amour, amour, quand tu nous tiens, On peut bien dire: adieu prudence!

La Fontaine, Fables.

Alles wat ademt beheerschende magt!

Alles wat ademt verrukkende weelde!

Schoon men alreê in der fabelen nacht

Willig der schoonheid den schepter bedeelde

Over de ruwste, de ontembaarste kracht;

Minne! wie de oudheid haar lofgezang kweelde,

Minne! wier hymne zij sloot met een klagt,

Hoe uw genot sinds de jong'lingschap streelde,

Steeds werd uw wellust in tranen herdacht!

1 Elk mijner lezers kent La Fontaine's Fables; vele hunner herinneren zich, dat onder deze Le Lion Amoureux voorkomt, opgedragen aan Mademoiselle de Sévigné: en echter noodig ik hen uit, haar nog eenmaal te lezen, om te zien, hoe zeer de geest, waarin le bon homme het feit opvatte, onderscheiden is van dien, waarin de schilder Roqueplan het onderwerp behandelde. Uit de vergelijking zal het hun blijken, dat eene voorstelling zoo geheel du Siècle de Louis XIV als die van den eerste, - ondersteld dat de vermetele poging met hem, in natuurlijkheid van verteltrant, door eene vertaling te wedijveren, mij niet ware mislukt - weinig zou hebben gestrookt met de volkomener kunsttheorie van den laatste. Het schijnt me, dat deze hem in de zinnelijke schoonheid van het meisje, en in de voor alle gevaren verblinde verliefdheid van den leeuw, de middelen aanwees, waardoor hij slagen moest; mogt de uitdrukking van de gedachte, welke het stuk er door bij mij opwekte, niet te verre onder zijn talent zijn gebleven!

[p. 128]

 

Schemert geen waarheid ons toe uit den schijn?

 

Lusten, die de oogen des liebaarts doen gloren,

 

Onwederstaanbaar als de aanloksels zijn:

 

Blikken, wier glansen tot dartelheid sporen,

 

Lippen en boezem, wier schaamte verdwijn'

 

Als, in 't genot der omhelzing verloren,

 

Weelde verdubbelt door streelende pijn!...

 

Voor het gevaar heeft hij oogen noch ooren,

 

Wee den getemden Monarch der woestijn!

 

 

 

't Is de verblinding der koortsige jeugd

 

Als zij de levensdrift adem voelt halen

 

En in de ontwakende kracht zich verheugt, -

 

Als, voor het eerste, twee oogen haar stralen

 

Of zij een' hemel ontsloten van vreugd; -

 

Als zij der wellust bedwelmende schalen

 

Niet van zich afstoot voor eed'ler geneugt', -

 

Als zij den blik der begecrte doet dwalen -

 

Als zich de hartstogt niet loutert tot deugd!

 

 

 

U slechts, u looft alle ziele te regt,

 

Liefde! die enkel aan streeling der oogen,

 

Enkel aan zinnelijk lokaas niet hecht, -

 

Liefde! die, huiv'rend voor de onschuld gebogen,

[p. 129]

 

Als gij uw hartsgeheim open haar legt,

 

Schaamte den blos van 't gelaat ziet verhoogen, -

 

Liefde! die trouw haar belooft in den echt:

 

Weêrschijn van 't Goddelijk scheppingsvermogen!

 

Band, die de wereld behoudende omvlecht!

 

 

 

't Paar, dat ge in d'uchtend des levens bescheent,

 

Adelt ge en zaligt ge in lengte van dagen;

 

Vrij van het wee, dat verteert of versteent:

 

Togten der wulpschheid en wisselzins plagen!

 

Uwer een gloed, die de zielen vereent

 

Als ze u in kroost veraanschouwelijkt zagen, -

 

Uwer genot, of gij juicht, of gij weent,

 

U, wie 't Geloof, als u scheiding doet klagen,

 

Gaarne ten hemel zijn vleugelen leent!

 

 

 

1841.