De werken. Deel 11. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 1

[p. 231]

Drie kussen.
Heinrich Menzel.

Heer Astolph ging naar blonde Kunigond
En kuste driemaal haren lieven mond,

Met deze woorden:

‘Mijn' eersten kus heb ik u toegewijd,
Wijl ge in mijn oog de schoonste jonkvrouw zijt,

Aan 's Donaus boorden.

Mijn' tweeden kus, dewijl in 't brandend Oost'
Uw minn'lijk beeld mijn heil was en mijn' troost,

In 't woelig strijden.

Mijn derden kus, wijl ik voor 't hoog altaar
De mirtekroon wil zetten op uw haar,

Mijn trouw u wijden.

Is nu uw hart gelijk uw blik zoo teêr,
Geef, Kunigond! mij 't drietal kussen weêr,

En word de mijne!’

[p. 232]

 

Zij echter sloeg hare oogen peinzend neêr,

 

Maar gaf geen drietal kussen Astolph weêr,

 

Gelijk aan 't zijne.

 

 

 

‘Duld,’ sprak zij, ‘duld, dat ik een andermaal,

 

In later' tijd, die zoete schuld betaal',

 

En 't doe van harte!

 

 

 

Ik zend er één ten afscheid, als mijn voet

 

Des kloosters drempel overschrijden moet,

 

Mij huis der smarte!

 

 

 

Ik zend er één in mijnen jongsten stond,

 

Een' laatsten groet, die u mijn trouw verkondt,

 

Uw droefheid lenigt;

 

 

 

Den derden, vriend! - geen' kus vol aardsch genot,

 

Dien geef ik u eerst dàn, wanneer ons God

 

Bij Hem hereenigt!’

 

 

 

1837.