De werken. Deel 11. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 1

[p. 182]

Versjes uit ‘de medeminnaars’.¹

I
Haarlemsch liedje.

Is er zoeter spelevaren
Dan op 't zilv'ren vlak van 't Sparen,

Tusschen bloemen van weêrszij?

Of zijn Maas- en IJselstroomen
Trotsch op even fraaije zoomen,

Wijs mij zulk een Hout er bij!

Wat genot daar rond te dolen,
Voor den middaggloed verscholen

In de koele Spanjaardslaan,

En des avonds van de kruinen
Gindscher blanke, hooge duinen

't Zonlicht te zien ondergaan!

1 De Medeminnaars is een romantisch verhaal, door den schrijver in 1836 uitgegeven in den bundel, getiteld: ‘Romans en Verhalen’ bij G.J.A. Beyerinck.

[p. 183]

 

'k Zwijg nog van de zoetste weelde; -

 

Als de lentezanger kweelde

 

Stijgt hier Flora zelv' ten troon;

 

't Oog wordt blind van al de kleuren,

 

't Oosten heeft geen rijker geuren, -

 

Haarlem! gij zijt éénig schoon!

II
Liefde en eer.

O! 't Is wellust den beker des levens te drinken,

Ons door jeugd en gezondheid gevuld tot den rand,

Als het oog in de verte de lauw'ren ziet blinken

En de roos van de min in haar schaâuw is geplant!

't Paradijs keert terug voor wie beide mag plukken,

Doch het aardrijk blijft woest wie niet beide verwerft;

Want de krans, zonder roos, rijt verveling aan stukken,

En de roos, zonder krans, kwijnt een wijle en versterft.

III
De schoonste taal.

Wat kwelt men dart'le knapen,
Voor liefde en lust geschapen,

Met Grieksch en met Latijn, -

Of dwingt hen 't hoofd te breken

[p. 184]

 

Om ook de taal te spreken

 

Van Seine en Theems en Rhijn?

 

De lieflijkste aller talen,

 

Waarbij geene oude halen,

 

Die 't van de nieuw're wint,

 

En meesters eischt noch tolken,

 

Is één bij alle volken: -

 

Verstaat gij haar, schoon kind?

 

 

 

Haar kent de negerinne

 

Die 't voorwerp harer minne

 

In schaâuw der banans kust; -

 

Haar kent de blonde schoone

 

Wanneer der bruide kroone

 

Op hare lokken rust;

 

Haar - woudnymf en najade;

 

Die, waar zij jage of bade,

 

Haar schoonheid ziet bespied;

 

Zij huldigen 't vermogen

 

Der taal van 's minnaars oogen, -

 

Ach! waarom doet gij 't niet?

 

 

 

Wie duizend schoonen tartte,

 

Verliest bij u zijn harte,

 

Gij geeft hem de eerste les,

 

Gij schenkt der wijsheid zinnen

 

En doet den strengste minnen,

 

Aanvallige godes!

 

Maar koel gelijk Diane,

 

Gaat gij alleen uw bane

[p. 185]

 

En spot met hunne pijn!

 

Doch ook haar hart sloeg teeder;

 

Zij daalde op Latmos neder, -

 

Laat mij uw herder zijn!

 

 

 

De zijden wimpers dekken

 

Wie mij tot starren strekken,

 

Een blosje verwt uw koon...

 

Schroomt gij de taal te spreken,

 

Blijft 't antwoord mij ontbreken

 

In blikken, zacht en schoon;

 

In 't rozenrood der wangen

 

Mag ik het blijk ontvangen

 

Dat mij uw hart verstond; -

 

Wat oog en lippen zwegen,

 

Het heil, door mij verkregen,

 

Heeft mij uw blos verkond.

 

 

 

1836.