De werken. Deel 11. Verspreide en nagelaten poëzy. Deel 1

[p. 51]

XIII
Ouderdom.

1

Heb meêlij met de graauwe haren,

Sprei d'ouderdom de sponde zacht,

Hem is de zon in 't West gevaren

En aan zijn voeten grijnst de nacht.

Geen vreugde wekt hem met den morgen,

't Is alles heen wat blijdschap gaf,

En wat hem rest zijn bange zorgen

En stilte en leêgte, als die van 't graf.

Men eisch' geen ooft van winterdagen,

Gij, jeugd! geen lach van 't stram gezigt;

Maar leer des ouden luim verdragen,

Opdat uw kroost ze ook u verligt.

[p. 52]

2

Heb eerbied voor de zilv'ren lokken,

Rijs op waar u een grijze naakt,

Zoo hem, ondanks de witte vlokken,

De boezem nog van liefde blaakt.

En sta - als versch ontloken rozen

Om d'eeuwen heugende' eikenstam,

Gij, knapenstoet! met zedig blozen

Waar 't achtb're hoofd een zetel nam.

En hoor' men naauw u ademhalen,

Houde eerbied uwe tong geboeid

Waar, gouden ooft in zilv'ren schalen,

Een lessenstroom zijn' mond ontvloeit.

Te boven is hij 's levens rampen,

De vaart des storms, de jagt der zee;

Maar 't heerlijk loon voor 't hach'lijk kampen,

Ervarings schatten droeg hij meê!

1830.