Voor eenzaamen

[p. 308]

De Lamp.

Helder Lampje! - dat mijn Vader,

In zijn eenzaam boekvertrek,

Door uw flonkrend lichtje, leide,

Op het nevlig kronkelpad

Van 't vergetene voorleden,

Daar hij ware wijsheid zogt;

Daar hij de ijdelheid der wereld,

Naspoorde uit haar wislend lot;

Als hij vorstenglorie zinken,

Als hij slaven heerschen zag,

En de ware, de eedle Godsvrucht,

Boven schat en kroonen, koos -

Nu - nu zijt gij, flikrend Lampje!

Hem ondienstig; of - uw vlam

Moest zijn zwarte kist bestralen,

In den kelder daar hij slaapt.

[p. 309]

 

Doch waar toe? Hij sloot zijn oogen

 

Eeuwig toe voor aardschen glans,

 

En zijn geest - verblijdt zich juichend,

 

In het licht schijnt al 't voorleden,

 

Ook zijn eigen droevig lot

 

Hem een bange droom, wiens angsten

 

Hij vergeet bij 't waar geluk.

 

 

 

Ei! bewijs dan, flikrend Lampje!

 

Nu aan mij denzelfden dienst;

 

En na mijn verscheiden, - spreek dan

 

Ook tot levenden van mij.