Voor eenzaamen

[p. 305]

Het Uurwerk.

Toen noch mijns Vaders aanzijn
Berekend werd door uren,
Waart gij het richtend meetsnoer
Der vaardige bedrijven
Van zijn steedswerkzaam leven,

Onrustig, tikkend uurwerk!

Gij weest, bij droeve nachten.
Hem 't naken van den morgen;
Bij kommervolle dagen
Den langbegeerden avond;
Gij deed hem vrolijk peinzen,
Op 't vluchten zijner dagen.

[p. 306]

 

Nu meet geen tijd zijn during;

 

Door avond noch door morgen

 

Wordt nu zijn lot verwisseld.

 

Neen - eeuwigheid omringt hem!

 

Haar grenzenlooze ruimte

 

Omsluit de zaligheden

 

Die al zijn moeite loonen! -

 

Vertroostende gedachte! ....

 

 

 

Nu is hij uit onze oogen,

 

Maar leeft in onze harten.

 

Gij, nagebleven uurwerk

 

Dat hem alom verzelde;

 

Dat daaglijks uw beweging,

 

Op zijne hulp, volvoerde;

 

Dat sints zijn hand verstijfde

 

Bewegingloos bleef liggen;

 

Gij spreekt zelfs door uw stilte,

 

Van mijn geliefden Dooden.

 

 

 

Ik zag de vlugge raadren

 

Van zijn bedrijvend leven,

[p. 307]

 

Naar d'afloop van den keten

 

Der hem bestemde dagen,

 

Ook stilstaan, zoo als de uwe,

 

En sedert roerloos blijven...

 

Uw aanzijn doet mij weenen!

 

 

 

Ik breek uw doodsche stilte!

 

Loop weer - en leer me, al tikkend,

 

De vlucht van 't wislend leven.

 

Vertroost mij door uwe onrust:

 

Daar bange scheidingjaren,

 

Daar smerten, klachten, tranen,

 

Met uw beweging, vluchten

 

En - eenmaal zullen enden.