Voor eenzaamen

[p. 126]

De Regen.

Lang hijgde de moederlijke aarde naar regen:
Zij smachte van dorst;
De gloeiende zon zond haar brandende stralen:
En scheurende klaagde de grond zijnen nood!

Aan bloeiende planten verdroogde het vruchtje;
Het blad hing verslenst;
De bloemen ontloken, maar - welkten en stierven;
De vogeltjes kwijnden in 't kwijnende loof.

Al loeiende dwaalde, door dorrende weiden,
't Verhongerde vee.
De drijvende wolken beloofden; maar - scholen
Weer, zonder bevel om te regenen, weg.

[p. 127]

 

De Landman zag zuchtend het spichtige koren,

 

En beefde voor d'oogst; -

 

Sloeg kommervol 't oog, naar den zorgenden hemel -

 

De hemel scheen doof, - en zijn moed? - hij bezweek.

 

 

 

God hoort op het laatst de vereenigde klachten,

 

Van menschen en dier:

 

Hij wenkt zijnen wind en dees voert op zijn vleugelen

 

Met zegen bezwangerde wolken ons toe.

 

 

 

Zij druppen! - wat geuren!! - - hoe klatren de donders

 

Door 't scheurende zwerk!

 

Het bliksemt!! - toch schaadt dit geen levendig schepsel

 

Zelfs 't eenzaam hutjen in 't veld wordt verschoond.

 

 

 

Geen geeslende hagel beschaadigt de velden,

 

't is regen die ruischt. - -

 

Nu - worden de droppen weldadige stralen,

 

En de aarde drinkt gretig dien vruchtbaren plas.

 

 

 

Natuur zal verkwikt hare schoonheid vernieuwen.

 

't Versch groenende veld

 

Zal 't grazende vee van verzading doen loeien,

 

De vogel zal juichen in 't welig geboomt.

 

 

[p. 128]

 

De zwellende toppen van 't ruisschende koren,

 

Des landsmans gelaat,

 

't Zal alles uw goedheid, Alzegenaar! roemen:

 

Ook tranen - mijn tranen van vreugd, zijn een lied