Voor eenzaamen

[p. 33]

Aan de Sefir.

Sefir! die zoo zagtjes speelt,
In de blaên der populieren;

Die het murmlend beekje krult,

Dat hier vloeit op witte keitjes:

Sefir! die zoo strelend ruischt;

In de neergebogen halmen;

Die der bloemen balsemgeur

Overbrengt op koele wiekjes:

Sefir! dien we in 't schoon azuur,

Dunne wolkjes voord zien drijven,

Die des tortels liefdetoon

Overvoerd aan 't zuchtend gaaiken:

[p. 34]

 

Sefir! op mijn eenzaam graf,

 

Zult ge in dunne grasjes fluistren!

 

Eens, zult ge in de steile den,

 

Die mij overschaduwt, zuchten.

 

 

 

Dan zult gij, de lotvriendin

 

Van mijn stille wandelingen,

 

Haar, die gij nu naast mij streelt,

 

Mooglijk dikwijls van mij spreken.

 

 

 

Dwaalt ze eens, om mijn slapend stof,

 

Sefir! ja, dan zal uw zuissen,

 

Omdat ik het niet meer hoor,

 

Haar een zustertraan doen weenen.