Voor eenzaamen

[p. 3]

Aan een Beek.

Klaar en zagtjes vloeit die beek,

onder 't koele lommer,

Over witte keitjes heen.

'k Zet mij, vrij van kommer,

Op haar groenen oever neer.

'k Hoor het beekje ruischen;

'k Hoor, rondom mij, in 't geboomt,

koele windjes suischen.

Welk een rustplaats! - heete zon!

schroei vrij dorre landen;

Hier is 't veilig - van uw gloed

kan geen straal hier branden:

[p. 4]

 

Hier is koelte - hier is rust -

 

Welk een lieve waassem

 

Maakt hier ziel en zinnen kalm! -

 

'k Haal hier ruimer aassem. -

 

'k Zie 't kronklend stroompje snel

 

langs zijn oevers vloeien;

 

Gras, en mosch, en bloempjes, daar

 

naast de varen groeien.

 

Frissche plantjes aan den kant

 

door de golfjes beven;

 

Purpre bloemtjes hier en daar

 

in haar spiegel zweven.

 

'k Volg het beekjen in zyn loop,

 

wandlend langs zijn boorden.

 

Van zijn gindse bron, daar 'k eerst

 

't lief gemurmel hoorde.

 

Ongelijk maar altijd schoon

 

glijdt het naast mij heenen;

 

Hier, op 't effen zandig bed,

 

langs begroeide steenen,

 

Ongekruld maar klaar, en snel,

 

in een stillen luister,

 

Nauwlijks hoort hier 't luistrend oor

 

't jilpend zagt gefluister:

[p. 5]

 

Ginder zie 'k in schaduw bruin

 

kleine golfjes dansen:

 

Straalt de zon - dan trillen zij

 

schoon in zilverglansen.

 

Rustelooze beek! gij maalt

 

mij het menschlijk leven;

 

Dat zoo ras, zoo snel als gij,

 

van zijn bron gedreven,

 

Of - in ijdle woeste vreugd,

 

of - in aardsche zorgen,

 

Of - in stilheid ongemerkt,

 

voor het oog verborgen,

 

Nimmer stilstaat - altijd spoedt,

 

tot het eens, verslonden,

 

In den kolk der eeuwigheid,

 

niet meer word gevonden.

 

Beekjes die, zoo fris en mild,

 

door de dalen vloeien!

 

Op des Scheppers heerlijke aard

 

doet gij vreugde groeien.

 

Aan het diep mistroostig hart,

 

kunt gij moed en leven;

 

Aan vermoeide en matte leen,

 

rust en krachten geven.

[p. 6]

 

Waarom is mijn ziel ook niet

 

even blij en lustig,

 

Nooit gejaagd door woeste drift,

 

ook zoo stil en rustig,

 

Als dit beekje? dat zoo zagt

 

met gelijke schreden,

 

Nooit te langsaam, nooit te snel

 

in zijn spoor blijft treden,

 

Altoos zijn bestemming volgt;

 

zich door niets laat storen;

 

Altoos even rein en klaar

 

't zelfde lied laat hooren.

 

Leer dan, vreedzaam beekje! mij

 

ook als gij te handlen;

 

Altijd rustig, altijd blij,

 

stil mijn pad te wandlen.

 

Reine wellust! streelt mij 't hart;

 

vreugde doet my zingen,

 

Iedle zorgen kunnen hier

 

tot mijn hart niet dringen.

 

Neen, zoo vrij als 't beekje vloeit

 

onder koele lommer,

 

Vloeit dit uur, mijn leven mee

 

Niet ontrust door kommer.