Het land, in brieven

XXVIII. Emilia aan Eufrozyne.

Den 4 Junij

17-

Was het u ernst, Eufrozyne; dat gij na zoo veele herhaalde noodigingen noch een brief moest hebben, die u verzekerde, dat gij welkom wezen zoudt? Zegt u hart u dat niet? beledigt uwe vraag mij niet? Doch neen, gij kunt mij niet beledigen; ik wil u schrijven al had gij 't niet gevraagd; om u te zeggen, dat ik onuitdruklijk verlang. Ik ken uw karakter, genoeg om u tot mijne beminnelijke levensgezellin te begeeren; zou ik de vrolijkheid schuwen? Zou ik uwe vrolijkheid afkeuren, die zoo gelukkig met eene bedaarde en bevallige zedigheid gemengeld is? Dan kon ik uw vriendin niet zijn. Neen;

[p. 140]

ik houd ook een vrolijk temperament voor gelukkig, ik bemin de vriendelijke en niet beledigende scherts; was deze hartstogt strijdig met den Godsdienst, dan zou de natuur, door zoo veel lachende voorwerpen, die niet opwekken. - Een gevoelige ziel, moet zelf dikwils meer dan gewoon vrolijk zijn: want dezelfde aandoenelijkheid, doet haar lachen en wenen, naar den aart der voorwerpen die haar aandoen. Doch gelijk het onmatige altijd kwaad is, zoo ook hier; als onze vrolijkheid het beeld des doods niet velen kan, als zij in ijdele zedenlooze vreugd ontaard, dan wordt zij ongeoorloofd. Maar vindt gij in mij eene neiging tot het sombere? Het kan zijn; mijne afgezonderde levenswijs werkt hier toe, met velen mijner lotgevallen, samen; ik verkeer meestijds met mijne boeken. Dat eerst zagte vrolijkheid is, word ras aangename droefgeestigheid; en deze denkende ernst. Maar kom, lieve Eufrozyne! ontfrons gij, door uwe bevallige vrolijkheid, mijne ernstige trekken, en wek, mijne slapende vreugd op, door de uwe. Over zes dagen zult gij alle mijne wenschen voldoen. Naauwlijks durf ik het hoopen, om dat ik vreeze voor eene onvoorziene te leurstelling; maar ja ik wil hopen, vooruitzien, en dubbel genieten. Ik zal u met eenen landwagen, waarop wij gaarne rijden, twee uuren, bij het Dorpje V. te gemoet komen, om u te eerder aan mijn hart te drukken. Kon ik nu de zes da-

[p. 141]

gen, die ons noch scheiden, vleugelen aanbinden!..... Vaarwel. Goede reis. geheel uwe

Emilia.