Het land, in brieven

[p. 128]

XXV. Emilia aan Eufrozyne.

Den 18 Meij

17-

Thans mijn lieve Eufrozyne! heerscht de plegtigste schaduw in de hoogste bosschen. Niet ver van Zorgenvry ligt een bosch, op 't hangen van den berg, waar de dichte takken eenen aangenamen nacht vormen, en de wandellanen als met loofgewelven overdekken. Toen ik gisteren hier wandelde kweelde filomele haar klaaglied, over de ontrouw of den dood van haar gaaiken, ten minsten haar gezang was geheel kwijnend, door geen vrolijke slagen afgebroken. De tortel kirde; de spegt floot; de koekkoek schreeuwde; honderd stemmen vermengden zig met harmonische toonen; hier dwaalt een smal beekje met een naauwlijks hoorbaar gefluister, onder het gewelf van de overhangende struiken, en het verliest zig in een ruuw, eenzaam dal, daar ik geen voetspoor vinden kon. Uit een kleine zandige vlakte zag ik verscheiden, bijna onzigtbare straaltjes, zijpelen: dit zijn de bronadertjes waar uit het beekje voordspruit. Hier zat ik in het zagte mosch,

[p. 129]

beschermd tegen de heete lugt, onder een struik weggedooken: ik gevoelde mij door die streelende huivering, dien heiligen eerbied, die deze eenzame schuilplaatsen bewonen, bevangen, meer dan een uur zat ik hier geheel weggevoerd in gepeinzen. Ik dagt duizend gedagten, waar toe mijn thans invallende geboortedag, noch meer aanleiding gaf. - Mijn voorbij gevlogen leven was mij een enkele gedachte. Ik stelde mij het oogenblik voor, dat ik op de wereld verscheen, - dien hulpeloozen, zwakken staat, waarin ik, door weemoedige tranen, mijne toekomstige smerten voorspelde; - ik herinnerde mij de gelukkige dagen mijner zorgelooze kindsheid, en hare onschuldige vermaken, en voelde mij toen nog eens gelukkig; - ik dagt op de genoegens van mijn rijper leeftijd, op de trapswijze ontwikkeling van mijne zielsvermogens, die mij allengs een bron van wezendlijker vermaak wierden; - ik gevoelde mijn geluk in 't bezit van eene lieve landwoning, en van een hart dat indrukbaar is voor de natuur, die telkens nieuw genoegen bereid; in 't bezit van eene vriendin, die in mijn lot en hartsgevoelens deelt, en mij het gemis van teergeliefde dooden vergoed. Ik dagt aan dien tijd, toen de goddelijke genade mij eerst tot het ware leven bracht, toen ik mij zelven, mijn tegenwoordigen staat, mijne eeuwige bestemming, de waarheden en belofte van het Euangelie, in een geheel nieuw

[p. 130]

licht zag, en in het geloof aan den Verlosser, mijn voet zette op den weg der deugd. Mijn boezem klopte van dankbaarheid aan den God mijner weldadigheid, en een gevoelige traan was mijn lofoffer. - Maar aan den anderen kant, bedacht ik welk een merkelijk gedeelte van mijn leeftijd weg was, - onherroepelijk weg! - Een vierde van een eeuw, dacht ik, is voorbij, het overige zal even ras wegvliegen, de tijd ijlt rusteloos voord, en hoe veel valt er niet te verrigten, om wel te sterven! - Hoe weinig ben ik in de toebereiding daar voor gevorderd, en elk oogenblik, dat ik niet wel doorbreng, zal mij op mijn doodbed berouwen. - Ik wierd geheel ernstige, treurigheid. - - Grievende lotgevallen van afgestorvene beminden, kwamen voor mijn geest, ik gaf den vrijen loop aan mijne aandoeningen. De wereld met al haare genoegens scheen mij een dal van tranen. Ik schilderde mij een reeks van droevige wegen, die mij daar in mogelijk afgeperkt waren; tot dat ik, zugtende mijne vogtige oogen ten hemel sloeg, en, door een straal van troost, bemoedigd, ophield te gissen naar een onzeker lot. Toen was ik geneigd, om het goede te genieten, terwijl Gods vaderhand het mij toereikte, en het overige gerust aan hem toe te vertrouwen, wijl hij best weet, door welke middelen mijn eeuwig heil, (het doel van mijn tegenwoordig leven) bereikt kan worden. Ja 't was nu mijn voornaamste zorg,

[p. 131]

hoe ik best mijn overig leven hem wijen zou. Ik verbond mij, bij mijn nieuwbegonnen levensjaar, plegtig aan mijnen God: gevoelde mijn heil, wegens die keuze; en de geheele natuur kreeg een vrolijker gedaante voor mij. Het lied van den nagtegaal, scheen mij niet meer kwijnend. O! dagt ik toen! geeft hier een vernieuwde geloofskeuze zoo veel schoonheid aan de aarde, wat zal de hemel zijn, als het geloof aanschouwen wordt! Word ik eens verwaardigd om daar te komen, hoe zal mij dan het lied van eenen Seraf, hoe de toonen van eenen Cherub, hoe zullen mij de hallelujahs der Verlosten treffen! Ik wierd geheel vreugde. - Zulk een verjaardag aan mijne Eufrozyne toe te wenschen, is de grootste vriendschapsblijk van uwe

Emilia.