De mystieke lyriek van Lucas van Mechelen (1595/96-1652)

[p. 222]

Bijlage III: De nieuwe (?) liederen uit het handschrift Bale.

Een schoon nieu Liedeken van een godtvruchtige Ziele

selve haer seer verblyende om datse sich heeft ghe-

offent in diversche schoone deugden.

stemme O Godt nu is den dach Ghecomen.

Noch weet ick een siel uijtghelesen
Vol [h]ooghe deucht
Die in haer heeft dat salich wesen
Gheheel verheucht
Sij is van t'arderyck heel ghescheijden
In Godt ghevoert
Godt heeft ghemaeckt van aerde
Beijden een onberoert

Sij is voor Godt gheel uijtghelesen
Gheheel verclaert
En al in een godt-formich wesen
Jn ure bewaert
Dat sy vercregh door dat vertijden
Van die nateur
Al haer vermaeck
Vindt zij int lyden de Createur

Gheen teghenteijt en dede haer vlieden
Noch sijn ontrust
Om haer geheel ten besten te lijden
Is zij verlieft
Het sterven doet haer in Godt Leven
Tot haerder baet
Zij willet bloot al om Godt leven [geven?]
Hoe dat daer gaet

Van lief en leet is sij ontslaghen
Tis al blijtschap
En al aen haer grondich te waghen
In dien schat
Daer alle goet in is te vinden
Met wilden groot
Zij wilt alleen haeren beminden
Aenhanghen bloot

Gheen leven en kan in haeren baeren
Noch in haer sijn
Zij is over de Zee ghevaren
Naer de Wostijn
Al naer de woeste wildernissen
Naer haeren lust
Daer sij niet Godt en can ghemissen
En in hem rust

Ghelyck een water stille staende
Gheheel onberoert

[p. 223]

 

Is sij die stemme Godts gaede slaende

 

Dat innich wort

 

Dat tot haer sprack met een stil swighen

 

Zonder gheluyt

 

En lief en leet voert sij Godts lijden

 

Die puere Bruijt.

Een schoon nieuw liedeken van een devote siele

haer selven grootelickx verblyende om datse was

ontsteken inde brandende liefde van Christus Jesus

Op de wijse: Eijlaes, Wat groote smert

Ghevoelt mijn hert etc.

K en can niet meer Riep sij o heer'
U liefde brant mijn hert te zeer'
Die daer in liefde was verslonden
Het was die zeer devote ziel
Die door den brant der minne wonden
Dickwils in een flaute viel.

Sij was ghestorven in den heer
Haer herte en cleefde nimmermeer
Aen vuijl verganckelycke saeken
Met wat een wonderlyck plejsier'
Most haer den Bruydegom vermaken
Die soo brande int minne vier

Maer wie van ons en soude niet
Alhier verdraegen wat verdriet
Om in Godts liefde alsoo te branden
Ik en weet voorwaer geen meer pleijsier
In dese werelts schoone Landen
Dan het ghenieten van dit vier.

O liefdelijcken soeten brant
Daer sy doen haer hert in vant
Mocht ick den selven eens ghenieten
Gheen dinck en soude mij vallen suer
En noijt en soudet mij verdrieten
Te versterven mijn Nateur

Ick hope nochtans een corten tydt
Als dese Ziele te sijn verblydt
Ende oock doorwont met minne wonden
Maer tsal mij coosten vleesch en bloet
Eer ick soo seer in Godt verslonden
Wesen sal met mijn ghemoet

Want sonder pijn oft sonder druck
Berryckmen selden dit gheluck
Ghij meughet dese Ziele vraeghen
Wat dat sij niet en heeft ghedaen
Om haeren Bruydegom te behaghen
Grondelick moest sij haer uytgaen