|
| |
| |
| |
Mozes gebergde Kintsheit.
Aen den heere Jan Oudaen en joffrouwe Maria Breedenburg, echtgenoten.
KUnstqueekend en gelukkigh Paer,
Te pryzen met gezang en snaer,
Neem in uw hoede dit gedicht,
En sla 't meedoogende gezicht
Op Jakobs wederwaerdigheit,
Terwyl door gruwzaem onbescheit
Egiptes onverzoenbre Vorst
Zyn hant met weerloos bloet bemorst;
Maer zie ook, hoe zich Godt erbarmt,
En eens d' onnozelheit beschermt,
Wanneer hy Mozes bergen laet,
Zyn teere kintscheit gadeslaet,
En alle rampen van hem went.
Godts trou wort in den noodt bekent.
| |
| |
TOen Faroos haet Godts gunst- en bontgenoten
Door tieranny wou dempen, en ontblooten
Van allen troost, in dien verweezen stant,
Betreurde dees mishandelde gemeente
Haer bitter lot op Jozefs kout gebeente
Wiens trou niet golt by zulk een' dwingelant.
Och, klaegden zy, hoe is ons heil verdweenen!
Alziende Godt, zie Jakob, die voorheenen
Zich tegens u zoo vroom en vorstlyk droeg,
Nu in zyn zaet tot slaefschen dienst gedwongen.
De vryheit wert uw erf met kracht ontwrongen.
Des dryvers zweep vervolgt ons spade en vroeg.
Doch 't is gering, dat ons de ticheloven
Zoo pynelyk doet zweeten, zwoegen, slooven:
De Rykstieran schept lust in kindermoort.
Door achterdocht en staetzucht aengedreven,
Gelt zyn gebodt ons manlyk kroost het leven,
Dat legt door dwang in vliet en graft versmoort.
Noit opende de doot haer' mont zoo yslyk.
Noit grimde 'er een wreet schouspel zoo afgryslyk.
Geen wolf belaegde oit lammren dus met list.
Zoo Izaks bloet uw' bystant lang blyft derven,
Uw out geslacht zal quynen en versterven
Gelyk een boom die tak en wortel mist.
Hoe dootsch beschout het daglicht d' ongelukken
Die ons in dit moortdadigh lant verdrukken!
Algoede Godt, gedenk aen uwen eedt
| |
| |
En Abraham. op deeze woorden wendde
Godt zyn gezicht naer 't stamvolk dat hy kende,
Hoe zeer mismaekt door druk en droevigh leet.
Toen was alreê het wondre kint gebooren
Dat Godt tot heil des volks hadde uitgekooren:
Alrede kust de moeder 't wicht vaer wel.
Onschuldigh lam, sprak Jochebed, ga heenen,
(De bange rou verboodt de droeve 't weenen)
Ga heen, voldoe des Tygers moortbevel.
De breede Nyl, die langs zyn diepe gronden
En kromme kil, door zeven ope monden,
't Lantmestend vocht giet in het Midlantsch meer,
Zal noit die vlek uit 's moorders purper wasschen.
Onschuldigh lam, ik volge u naer de plassen.
Waer mart Godts wraek en felle blixemspeer?
Wat hebben wy den dollen Vorst misdreven?
Hoe staet men dus 't Hebreeusch geslacht naer 't leven?
Och, waren wy in Kanaän vergaen
Van hongersnoodt! zoo zou geen druk ons hinderen;
Zoo zagen wy geen leet aen onze kinderen.
Schout Godt nogh koel zoo helsch een' gruwel aen!
Dus sprak de vrou, die met benaeude zorgen
Drie maenden lang het echtpant had verborgen;
Voorts geeft zy 't op, bevreest voor speer en kling.
Men vlocht een kist van biezen uit ontfermen;
Zoo kreeg de Nyl het zoogkint in zyne armen;
Daer dobbert dees Hebreeusche vondeling.
| |
| |
Dit droef geval hiet alle tongen zwygen
Van Paris lot, een' prins der strytbre Frygen,
Van Cyrus ook, en koning Edipus.
't Gewyde bladt laet zich niet vergelyken
By 't los verhael van suffende kronyken.
Hier ziet gy meer dan eenen Romulus.
Aeloude Nyl, betoom uw laeuwe baren:
Laet uwe vracht geen onheil wedervaren:
Zy drukt niet hardt uw' geelgeroosten rug.
't Gaet wel. ik zie de krokodillen vlieden.
Een goet geval begint hier troost te bieden.
Voor Amrams spruit wort 's hemels bystant vlug.
Thans lokte 't weer, met vriendelyke stralen,
De Ryksprinses uit Faroos gulde zaelen
Naer 't zingend velt dat haer tot blyschap vergt.
Zy haestte zich om in de zilvre plassen
En 't levend nat des lantstrooms zich te wasschen
Die zyne bron verschuilt in 't Moorsch gebergt.
Nu zagh ze in 't ront de spitse naelden ryzen,
Die, steil van top, 't verwondert oog doen yzen,
En jagen 't hart een' zekren ootmoet aen:
Hier zagh ze een' dyk den vloet des Nyls beperken:
Gins muur en graft: al koningklyke werken
Die Israël op zweet en tranen staen.
Dus naderde Thermutis vast de stroomen,
Van wederzy geboort met riete zoomen,
Wanneer haer ras iet onverwachts ontmoet:
| |
| |
(Wiens deerenis zou zich niet openbaren?)
Zy vondt een kint, omringt van dootsgevaren,
Een schreiend kint, dat aendreef uit den vloet.
Onnoozle klagt, die diamant zoudt weeken!
Onnozel kint, wat eischt gy zonder spreken,
Van vaders hulp en moeders zogh berooft?
De tieranny, hoe schrikkelyk in 't woeden,
Zal met uw vleesch haer tanden niet bebloeden.
Godts trouwe zorg beschermt uw teder hooft.
Thermutis, krank van zielbewegenissen,
Geboodt terstont den zuigling op te vissen
Aen eene uit haer jongkvroulyk hofgezin;
Die nam het kistje, en klom vry traeg van onderen;
Niet vreemt: daer lagh en zwaer gewicht van wonderen
En wetten, en gansch Isrels vryheit in.
Die toen eens had gezien hoe Mozes kaeken
En schoone verf Thermutis hart deên blaken
Van liefde en zucht, geleidt door Godts bestier!
Zy prees den stroom voor zyn mêdogentheden;
Zy prees het kint en zyn volschape leden.
Zoo schoonheit baet, zy baette Mozes hier.
De Ryksprinses, aen 's konings moortbesluiten
Gedachtigh, zei: dit 's een der Joodsche spruiten
Die vader zoo verwoet een' haet toedraegt.
Myn hart bezwykt. met arme vreemdelingen
Dus toe te gaen, en deerlyk om te springen!
Dat zy den Goôn in eeuwigheit geklaegt.
| |
| |
Deeze ondaet is voor Apis troon geklommen.
Dees bloetschult schreit in Izis heiligdommen.
Hoe woet men dus, verbystert en ontzint?
My dunkt, ik zie met ongehoorde plagen
Ons lant gestraft. men telt misschien de dagen,
Daer d' Oppergodt Egiptes noodlot spint.
Zaeg Josef op, hoe zou de Helt zich belgen
Dat zyn geslacht zoo wrang een' brok moet zwelgen
't Geen eertyts hier in 't velt van Zonnestadt
Door Faro wert om Jozefs wil verdadigt
Die 't hongrigh lant getroost heeft en verzadigt
Toen hy zoo hoog aen 's Konings zyde zat!
Hier zweeg ze, en nu gekomen tot bedaren,
Gedacht ze aen 't gout der blinkende tiaren
En 't nieu geval, dies wert ze bly te moê.
Haer vlugge zorg zagh uit naer eene voester.
Zy wenschte dat vroom zogh het kleentje koester'.
's Kints zuster brengt haer d' eige moeder toe.
O Jochebed, langs welke vreemde wegen
Treet u 't geluk met wondre gaven tegen!
Men huurt uw zogh tot voedsel uwer vrugt.
Zoo stiert Godts raedt, in stantverwisselingen,
Den wuften loop der wereltlyke dingen.
Godts hulp ontwaekt als 't menschdom billyk zucht.
D' Erfkoningin wil voorts dat brave gryzen
In beeldespraek den jongling onderwyzen,
Opdat ze dus zyn blont en krullend hair
| |
| |
Eens dekke met de straelkroon van Egipte
Die, zonder zoon, haer stamhuis rede ontglipte.
Zie, welk een hoop haer blyschap evenaer'.
Gelyk een man die by geval door 't schynen
Der gloênde zon, in zandige woestynen,
Een' diamant, den vorst der steenen, vint,
En zich verheugt, maer zonder lang verletten
Eens wenscht in gout zyn' glans ten toon te zetten:
Dus overweegt Thermutis 't lot van 't kint.
Zy droeg zich nu als eene twede moeder,
En noemde het Egiptes kroonbehoeder,
Terwyl zy 't kust en aenziet, reis op reis.
Hierop liet zy met wonderlyk behagen
Dien waerden schat naer 't vorstlyk Memfis dragen,
En ruimt hem plaets in 't juichend rykspaleis.
Zoo bergde men voor meer dan dertigh eeuwen
Den Hartogh en Verlosser der Hebreeuwen.
Zoo stuitte Godt Helt Mozes ongeval.
Thermutis nam hem aen voor haren zoone,
Niet eens beducht voor 's vaders ryke kroone,
Daer hy wel haest den voet op zetten zal.
|
|
Auteursrechtvrij