Mengeldichten (3 delen)

(1716-1722)–H.K. Poot– rechtenstatus



[pagina 13]
Adams leste woorden. 't VEranderde toneel der werelt ziet in 't ende Myn persoonaedje, mat van kommer en elende, Eens aftreên naer de rust. ik heb myn rol volspeelt. Het quynende overschot van 't uitgediende leven Behoeft myn' veegen staet geen zoete hoop te geven; De last des ouderdoms heeft my al lang verveelt. Ja schoon myn frisse jeugt en wydverloope jaren, In tegenwil van 't lot, weêrom te roepen waren, Ik zei myn' Schepper dank, en deed geen dwaze keur. Ai kinders, laet my los, en ziet met welke rampen Het sterffelyk geslacht geduurigh heeft te kampen, En hoe de blyschap wykt voor tranen en getreur. Men magh met Adams lot zich troosten in het lyden Dat al zyn nageslacht zal quellen en bestryden: Wat heb ik meenigh jaer myn' heilstant overleeft! O aerdsche hemelhof, o altytjuichend Eden, Hoe vrolyk heeft myn voet uw' zachten gront betreden! Ik voel nogh hoe myn hart aen al die weelde kleeft. 'k Zat onder 't bloeiend loof;, de lustprieelen zongen, Rontom myn' groenen stoel, met duizent blyde tongen Den grooten Schepper lof: 't verdriet was onbekent. 'k Zagh overal myn' lust. de nieuwe dieren quamen Eendragtigh voor my staen: 'k bedacht en schonk hun naemen. Wat was d' onnozelheit toen in haer element!
[pagina 14]
Had slechts dat blozend ooft myn zinnen niet betovert, Noch d' afgerechte slang myn gemaelin verovert, Helaes! maer 'k laete liefst die oude dingen doot. Hierna most ik myn' tyt in ballingschap verslyten Met Eva. och wie kent ramzaliger bandyten? 't Hart sluit me, als ik herdenk hoe Godt den Lusthof sloot. En, zoo zyn heilbelofte ons, die geene uitkomst vonden, Niet spoedigh had vertroost 'k waer van den druk verslonden; De wanhoop had my licht gesmeten van een rots. Aldus blyft Godt getrou schoon wy het snood verkerven. Maer och! die eerste vreugt most ik voor eeuwigh derven. 'k Stont als een cederboom, maer viel te laeg en plots. Ziet hoe al 't aerdryk nu in jammer leit gedompelt. De lachende Natuur wert schielyk overrompelt Van tegenspoet en leet. 't gebloemt is rasch vergaen: De distels groeien hoog: men moet om nootdruft zwoegen En zweeten op het lant: de honger leert ons ploegen. Wat bragt een appelbeet al ongevallen aen! Toen nu het Paradys een weinigh was vergeten Quam d'ysselyke Haet uit 's afgronts donkre reeten, Verzelt van Gramschap, Twist, en Bloetdorst en Bedrogh. Myn eerstgeboren schent zyn godvergete handen Aen zyn' onnoozlen broêr, en vlucht naer andre landen: Te weten, dit ontbrak aen myne elende nogh. Ai my! 'k zie Kain, dunkt me, op zyne tanden byten, En 'k hoor den naklank weêr van Abels deerlyk kryten.
[pagina 15]
Geen zwygend graf bedekt dien helschen broedermoort. Gy ouders van boos zaet, denkt hoe ik was te moede En om het hart gestelt toen in zyn' laeuwen bloede Het beste vierendeel der werelt lagh versmoort. Voorts heeft myn treurigh oog de prysselyke zeden Van 's werelts gulle jeugt in ongerechtigheden En trots verkeeren zien. o negenhondert jaer En dertigh, gy hebt ons der menschen aert doen kennen, En 's nootlots bitterheit 't geen niemant kan ontrennen: De reex der zwarigheên bereikt toch wieg en baer. Is 't wonder dat men dan op myn verdorde wangen Dees droeve tranen zie, en my met ernst verlangen Naer d' ongestoorde rust, die hier geen mensch geniet? O Hemel, laet myn ziel in uwe blyschap komen. O aerde, ontfang myn vleesch, het is uit u genomen. Hoe goelyk schynt de doot als 't leven ons verdriet!

Vorige Volgende

Adams leste woorden.