Mengeldichten (3 delen)
(1716-1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 106]
| |
De wysheit lei hem, zonder bogt,
Naer 't strakgeschoren snoer der reden
Opdat hem ieder kennen mogt
En zonder bysternis betreden,
En zonder dolen, nimmer stil.
Hier valt naer geenen koers te gissen.
Eneas hoeft geen Strantsibil,
En Thezeus kan zyn kluwen missen;
Mits 't padt, waervan myn vedel rept,
Het leven is der welbezinden
Dat uit de deugt zyn leven schept.
Maer is dit heilzaem spoor te vinden?
Gewis: 't gemoedt weegt goet en quaet.
De Hemel schonk den mensch dien zegen,
Dat dit als leitsman met hem gaet
En hemt op dwalende ommewegen.
De vromen, die, bedacht en wys,
Op deze heirbaen niet bezwyken,
Maer vaerdigh rennen om den prys
En opgehangen palm te stryken,
Genieten aen het endt hunn' loon;
Een kroon van goude zonneglanssen,
Daer Ariadnes starrekroon
Voor zwichten moet aen 's hemels transsen.
Ook treên ze met verheugden voet
Op rozeblaên langs mirtetelgen
| |
[pagina 107]
| |
Ter plaetse daer ze uit Lethes vloet
Een eeuwigh leetvergeten zwelgen;
Wel blyde en vrolyk om dit lot,
Hun toegekeurt als hemelneven,
Terwyl hun namen onverrot
Op 't bladt van duizent tongen leven.
Dus quam myn dicht ten halven maer:
Want nu resteerde'er nogh te zingen
Wat zwarigheên den wandelaer
Op dezen Kolchistogt bespringen,
Wat dolle stieren hy al kort
In 't ongewoon gareel moet spannen,
Eer hem dit gulde Vlies geword',
En welk een' boschdraek overmannen;
Of weifelaer betradt de baen.
Hy wou den steilen wegh passeren
En is hem spoedigh opgegaen
Om spoedigh weêr te rug te keeren.
|
|