Mengeldichten (3 delen)(1716-1722)–H.K. Poot– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Lof der Dichtkunde. MYn Zangster vlecht den gouden lof Der heilge poëzy. Dat 's van natuur een schoone stof, Daer hoeft geen tooisel by. Dees kunst de kroon der kunsten spant: Zy sticht en geeft vermaek. De hemel is haer vaderlant, Dat hoort men aen heur spraek. Haer zang en gallem melden dit. 'k Geloof haer schelle keel Vol zoete nachtegalen zit Uit eenigh zangprieel. Wat sprak dees kunst, dit smartverdryf, De droeven menigmael Een' moedt in 't hart, een hart in 't lyf! ô Wonderlyke tael! Zy looft d'onsterfelyke goôn; Ook menschen; doch heeft voor [pagina 103] [p. 103] Sardanapalen glans noch kroon: Alciden geeft ze gloor. Zy, als een zout, weert rot en smet Van aller braven naem, En strekt een heldere trompet Voor d'onvermoeide Faem. Zoo loont ze deugt met lauwerblaên En eeuwigbloeient groen, En houdt haer' arm met loof gelaên, Om altydt zoo te doen. Of voegt het haer eens gram te zyn, Wat is't dat haer gebreekt? Zy speelt met blixems, als Jupyn, En dondert als ze wreekt. Wie vliegt gins, daer die nevel scheurt, Aen 't hel gestarnt zoo dicht? De Dichtkunst, nimmer nagespeurt Van een gemeen gezicht. Dees vindt haer minners staeg alom. Men hielt van ouden tydt Haer voor een gaef van 't godendom, Die ieders hart verblydt. Zy blinkt van Febus majesteit: Hy queekt en koestert haer Als hy den luchten dans beleidt Der Zanggodinneschaer. [pagina 104] [p. 104] Wat recht men door haer kracht niet uit? Wat heeft ze niet gewrocht! Wel hem die dit begaeft geluit Ter werelt heeft gebrogt. Helt Orfeus harp, die 't woest gewelt Der wilde wouden toomt, Gaf ooren aen het doove velt, En voeten aen 't geboomt. Wie spreekt niet van Amfions lier, Die steden bouwen kon? Of van Arions citerzwier, Die 't zeegevaer verwon? Men leest der dichtren aerdigh werk Zoo lang de werelt staet. Gedichten zyn den tydt te sterk, En trotsen Momus haet. Zoïl, wat schrolt ge t'onbedacht Op 't kunstwerk van Homeer? Uw bittre laster heeft geen magt Op zyn vergode veêr. Ik prys de dichtkunst dan in top, En hiel ze op 't outer graeg. Zy schaft ambroos en nektar op Voor een gezonde maeg. Ik prys ze, maer volprys ze niet: Wie zou zich daertoe spoên? [pagina 105] [p. 105] Ook heeft ze geen eenvoudigh liet Tot haren lof van doen. Een die verwaent zyn' mont opspart En haer haer eer ontzeit, Heeft een onedelaerdigh hart Vol ezelaerdigheit. ô Kunst! ô eedle Dichtery! Om wie my 't leven lust; Uw handen worden steedts van my Eerbiedelyk gekust. Ik wensche u een' gewenschten staet, In glory noit verkort. Uw luister volg den dageraet, Tot dat de hemel stort. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij