Dichter en boer. Hubert Korneliszoon Poot, zijn leven, zijn gedichten

[p. 145]

Vliegende Min. Een liedachtig gedicht met een soms wisselende refreinregel die steeds een wat andere pointe heeft. Het thema is dat van de gevleugelde Min (Cupido). Het gedicht heeft een cyclisch verloop doordat de gedachte aan het eind van de eerste strofe verscherpt en persoonlijk aan het eind van de laatste strofe terugkeert. Het gedicht bevat enkele allusies op Ovidius' Tristia iii, 7 (Valentyn iii, p. 43), onder meer het detail van de ouderdom die op ‘wollen schoenen’ aansluipt en de schoonheid vernietigt.

Vliegende Min

Galaté, mijn schone, kom;
laat ons minnen, spelen, zoenen:
eer de bevende ouderdom,
die, al stil, op wollen schoenen
aansluipt, onze jeugd verbijt^*.
Jeugd en minlust raakt men kwijt
eer men 't denken kan of merken:
Galaté, de min heeft vlerken.

Dat ik somtijds van u ben
moet ge 't stalen noodlot wijten;
nimmer mij, mijn lief: ik ken
u (hier baat geen tegenwrijten^*)
voor een hemelse magneet,
die mijn min, zo wel besteed,
naar zich trekt uit lage perken^*:
Galaté, de min heeft vlerken.

Toen uw schoonheid, schone maagd,
mij verscheen en op kwam dagen,
waar gij in een venster laagt,
wenste ik met Medea's wagen^*
haastig op te varen. Gij
steeg beneên.^* Ik vloog u bij,
en gevoelde toom noch teugels:
Galaté, de min heeft vleugels.

Mar^* ik, eindlijk traag gekeerd,
nimmer zal mijn min verluien^*.
Denk nooit, zon die mij verteert,

* kapotmaakt

* tegenspartelen

* nl. de aarde

* met de wagen van de tovenares Medea

* nl. vanuit de hemel naar de bovenverdieping

* Ook al draal ik, rust ik even

* lui worden

[p. 146]

 

dat Cupido's wieken ruien,

 

of dat voor zo heet een gloed

 

't zachte was hier smelten moet

 

in gekleefde vederbeugels^*:

 

Galaté, de min heeft vleugels.

 

 

 

‘Snelgevlerkte winden, draagt,

 

draagt door groen en schomlend lover,

 

aan de schoonheid, die me plaagt,

 

dees verliefde zuchtjes over,

 

en mijn min, met vaardigheid^*,’

 

heb ik menigmaal gezeid,

 

in het vrolijke ochtendkrieken:

 

Galaté, de min heeft wieken.

 

 

 

Zult gij, lichter dan de wind

 

uit het bars en buldrend noorden,

 

mijn gebed, dat steeds begint

 

met fluwelen minnewoorden,

 

in de wind voor eeuwig slaan?

 

'k Zal dan elders minnen gaan,

 

eer gij 't wanen zult of rieken:

 

Galaté, de min heeft wieken.

* Icarus wilde met door was aaneengekleefde vleugels vliegen maar de zon deed de was smelten en hij stortte neer

* snelheid