Trije redsume jongkeardels
In kening hie ien dochter en dêr wie er wakker wiis mei. Nou hiene se him al warskouwe, dat der yn 'e omkriten nou en dan in ôfgryslik greate fûgel omdoarme, dy't it op minsken foarsjoen hie. Hy naem se mei om fierrens en burch se op yn in toer en men hearde der noait wer hwat fan. Mar de kening tocht, hy hie wol sa'n ûntsach, dat de fûgel soe him en syn hûs wol gewurde litte. Boppedat wie der noch in paleiswacht, dat it foel grif hwat ta. Doe op in kear, foardat de paleiswacht fanwegen komme koe, skeat de fûgel nei ûnderen en naem de prinses, dy't yn 'e tún kuijere, mei. It stie der slim foar - de prinses wie fuort en bleau fuort. Doe liet de kening troch herauten bikend meitsje, dat dejinge dy't de prinses sûnder skeel yn 't paleis brocht, it koe neat skele fan hwat rang of stân oft er wie, dy krige de prinses as wiif. Der waerd by sein, dat se wol yn in toer opsluten sitte soe. Dat hearde in jongkeardel, dy koe klimme, de ein wie der fan wei. Hy tochte, it moat al in mâlle toer wêze as ik der net yn komme kin en helje de prinses der út.
Hy giet op reis en doe sit er yn 'e herberge en dêr komt noch ien yn rinnen. Se prate efkes en doe docht it bliken, dy hat itselde doel as de klimmer. Mar hy hie mear smucht op 'e slompe jild dy't de kening ek útloofd hie as op in prinses. It wie alderraerst, hoe tûk as dy man sjitte koe. ‘Witste hwat’, sei de klimmer, ‘soene wy mar net better togearre gean kinne, hwant dy fûgel makket de omkrite fan 'e toer ûnfeilich en dan bistou mei dyn pylk en bôge altyd mear mânsk as in oar’. Dat like de sjitter ek wol goed ta. ‘Ik krij de prinses der allinne doch noait út’, sei er, ‘as dy dêrboppe yn 'e toer sit. Fan ûnderen sil alles wol swier ôfskoattele wêze’. Se rekkenje mei de kastlein ôf en dêr komt noch in jongkeardel yn. Se meitsje in praetsje en dan blykt it, dat dy ek efter de prinses oan wol. ‘Mar’, sei er, ‘as ik dat nou sa hear, dan kin ik net mei jimme yn 't komplot, hwant ik kin oars net as hiel fluch plakke en lymje’. De beide oaren seine: ‘Men wit noait net, hoe't it fan pas komme kin’. Hy moast doch mar mei. Dat trijerisom setten se op reis.
De toer stie oan 'e mouning fan in rivier, net fier fan 'e sé ôf. Hy wie sa heech en sa steil, de sjitter en de plakker wiene al dwyl as se nei boppen seagen, en om nei de boppeste fordjipping to klimmen, dat like har wol fleanen. Se koene de ein amper bi-eagje en der wie ûnderweis hast gjin pak op to krijen. ‘Dat wurdt neat’, suchten se. ‘Ik wol it doch bisykje’, sei de klimmer en hy klom nei boppen. Nou, it griisde de beide oaren al oan. Mar sa stadichjesoan slagge er doch de hichte yn en doe't er foar de finsters fan ien fan 'e keamers dy't dêr boppe-yn sieten, oanlânne wie, sloech er in glês yn en stapte nei binnen.
Dêr sieten twa froulju. Hy seach dalik wol, hwa't de prinses wie; de oare dat like wol in hekse en dy gong sa to kear, dat de prinses kroep fan binaudens earne ûnder. Hy seach dat de hekse hwat yn 'e hân hie en dat goaide se op him oan, mar troch syn fluggens koe er noch krekt fan siden springe. Dat wie in net, sa fyn as spinreach, dat se oer him hinne smite woe. Letter hearde er fan 'e prinses, dat se dat wol faker brûkte; as der ien net om lyk woe, dan krige dy dat oer de holle. Dêrnei grypte de hekse in gleone pook en dêr soe se him mei to liif, mar wer sprong er op 'e tiid oan 'e kant. Doe bigriep se dat se it mei in kweade tsjinstanner to krijen hie - se pakte in sulveren fluitsje, dat har oan in gouden bân om 'e hals hinge, en dêr fluite se in pear skrille toanen op. It gong harren troch ieren en sinen, sa skel wiene
Auteursrechtelijk beschermd