Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 60]

Temporeel aant.

1

Hoe lang duurt tijd?

Niemand die het weet.

Tijd als allerijlste materie,

een bijna snuifbare, inadembare.

Om alles hangt een sfeer van tijd.

2

Elke dag, op hetzelfde tijdstip
imiteert de tijd zichzelf.

Het is zoiets

als het spoor volgen van menselijke voetafdrukken in steen,
leidend naar een alternatieve steentijd.

Iedere dag

een miljoen jaar aan ingeklonken minuten.

*

Maar slechts vier jaar evolutie

uitgelopen op mij

- ongelooflijk - en eindigend in mij

- ongelooflijk.

* *

Jij, je hebt een hoogpolig gevoel voor tijd.

Spertijd

van ingedikte gevoelens.

Streel mijn vele miljoenen jaren oude schubbenhuid
met zijn ronde of ovale huidschilfers,

die loslaten

onder je goedgemutste schurken.

*

[p. 61]

 

Achter mijn rug

 

het wriemelen & gejoel

 

van duizenden wisselkinderen van mij.

 

 

 

*

 

 

 

Natijd van blinde vlekken als ouderdomsvlekken,

 

met als enige koesterende naklank

 

die van een

 

onderhuids gonzende vox humana.