Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 24]

Je eigen vortex en solar plexus buiten je verplaatsen aant.

Als een glimlach die over het landschap glijdt,
een breed uitwaaierende.

Iets heeft geglimlacht.

Aarde een rimpelend voorhoofd, ernstig gegroefd
hier & daar.

Iets heeft diepernstig voorgedacht.

Omhoogstuwende denkbeelden, zelfs bergachtig.
Stenen diepte die zich omhoog glimlacht.

*

Teelaarde van edele delen, bewegend in zichtbare bovenstromen,
oker- en lichtbruin getinte

plus hun bijna voelbare onderstromingen.

De opwekkende geur

van vulva-achtige siliciumbloemen.

*

Opgewonden speeldieren die met hun periscopische slurf
uit laaghangende luchtspiegelingen drinken,
samen met halfzichtbare fata morgana-figuren.

Hier & daar groepjes kleine biogeneratoren,

wervelende & spinnende,

zeer bevredigende geluiden voortbrengende:
helende muziek voor gebroken gehoorstenen,

soms zelfs gonzende bromtorren aantrekkend

om te dienen als basso continuo

voor triolende vlinders erboven.

**

[p. 25]

 

In een drogere uithoek

 

wolken pantoffeldiertjes:

 

hun welkome kleine potenties.

 

 

 

Vruchtdragende ontwikkelingen

 

als evenzoveel kansen

 

op minuscule mutaties:

 

wellicht zullen ze weldra

 

door onze huidporiën ons lichaam binnendringen.

 

 

 

* *

 

 

 

Als je door dit landschap loopt is het

 

alsof je ook

 

je eigen vortex en solar plexus naar buiten je kunt verplaatsen

 

en eventueel elders onderbrengen,

 

bijvoorbeeld tussen al die andere rondwervelende

 

navels en zonnevlechten.

 

 

 

* *

 

 

 

Een nieuwe glimlach trekt als een genezende tic

 

over de hele biotoop.

 

Klik. En weg /

 

 

 

* *

 

 

 

Tot na een stilte van 4'33"

 

het hele breindomein uiteindelijk oplost

 

in polytonale biomuziek.