Ydelheyt des werelts
(1645)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijAenspraeck.DIt is den alder-herdsten strijdt, ô llieve Philothea, daer de Wereldt een jongh hert komt bestormen: ende daer de onsuyvere Liefde teghen de Goddelijcke komt te vechten, om te sien, wie dat het veldt sal behouden. Dry vijanden heeft het menschen leven; eenen in het beghinsel, eenen in het midden, eenen op het eynde: soo dat het is een' oorlogh op der aerden, naer het segghen van Iob: ende wordt altijdt vanden eenen, oft vanden anderen bespronghen. Ick sal u dese waerheydt door een fabel ontdecken, die ons wat licht sal gheven. De Poëten versieren, dat een schoone Maeght, met name Athalanta, van veel jongh-mans versocht wierdt: maer dat sy aen niemandt hare jonste wilde gheven, als die haer in de loop-baen sou verwonnen hebben; doch met sulcke conditien, dat, die sy verwon, die niet alleen haer, maer oock sijn eyghen leven moest verliesen; het welck dickwils ghebeurde, overmidts sy ghelijck eenen pijl snee door de winden. Hippoma- | |
[pagina 141]
| |
nes nochtans heeft het ghewaeght, ende den strijdt met sulck-een herdt bespreeck aen-ghevanghen: nemende by sich dry goude appelen, om die inde baen haer voor te smijten, ende soo haren snellen loop door het op-vatten te vertragen. Wierp over-sulcks den eersten in het beghin, den tweeden in het midden, den derden op het eynde: de welcke sy op-nemende, is van Hippomanes overwonnen. Dat Athalante gheschiedt is, dat ghebeurt aen onse ziele: sy is wel snel in het loopen, en gaet op eenen oogenblick met hare vlieghende ghepeysen naer Parijs, Italien, Indien, jae tot de Hel, ende Hemel: maer den duyvel, die teghen haer strijdt, die werpt haer voor dry schoone appels; eenen inde jongheydt, ende is den gouden appel der wellusten; den tweeden in den voortgangh, ende is den gouden appel vande eer; ende den derden in den ouderdom, ende is den gouden appel der rijckdommen ende begeerlijckheden: met de welcke hy onse zielen soo besich houdt, dat hy-se somtijdts komt verasschen. Maer om dat ghy, alder-liefste Philothea, noch zijt in het groneste van u jaren, soo sal ick in dese aen-spraeck maer den eersten appel een weynigh aen-raken, midsgaders den middel, die bequaem is om victorieus te blijven, Ende om alle wijt-loopende verhael af te snijden, soo seggh' ick in't kort, dat u alder-meest van noode is de Vreese des Heeren. Dese is den ancker, daer u schipken op moet vlotten, om geen schip-brake te lijden. 'T en zy saken dat wy eenen gront-steen leggen op de Vreese des Heeren, soo is't onmoghelijck, dat wy de suyverheyt hoogh sullen op-trecken. Maer is't by aldien dat wy daer op steunen, soo sullen wy onberoerlijck connen rusten. Daer wierde eens in het Hof van Hispanien onder de Hovelinghen ghevraeght, hoe't gheschied- | |
[pagina 142]
| |
de, dat die vande Societeyt dagelijcks waren in conversatie, ende hanteringe oock met ongelijcke persoonen; ende dat-men nochtans noyt van schandael oft lichtveerdigheyt en hoorde: waer op sommige antwoorden, dat sy een seker sterck cruyt over hen droeghen, preservatif teghen alle bekoringhe. Het welck ter ooren van sijne Majesteyt ghecomen zijnde, heeft selver daer over aen-ghesproken P. Rodriguez; die bekende, dat de Societeyt sich door een cruydt bewaerde, maer dat het was de Vreese des Heeren, Dit cruydt, ô beminde mijne Philothea, moet Winter en Somer in u hofken groeyen, ende ghy moet dat dickwils speten op uwe borst, daer d'andere hunne faveurkens draghen. O wat een groot verciersel is dese bloeme van eerbaerheydt! hoe groot is dese victorie geacht gheweest t'allen tijden! wat een eer en pleegh-men aen dierghelijcke niet te bewijsen! Hebt ghy noyt ghehoort, oft ghelesen, datter binnen Roomen waren ten tijden dat't Heydensch, was sommighe Maeghden, ghenoemt Vestales? Dese waren daer in soo grooten aensien, dat, had by gheval geschiedt dat eenigh victorieus veldt-Oversten sijnen triumphanten ingangh gedaen hadde binnen Roomen, ende dat hy een van dese Maeghden ontmoet hadde, dat hy op staende voet af-tradt van sijnen wagen, ende haer eerbiedinghe dede, ende een diepe groetenisse, terwijl'sy passeerde; willende daer mede te kennen gheven, dat sy grooter victorie hadde gevochten, als oft sy sijnen vijant had verslaghen, naer het ghevoelen vanden Poët: Hy is stercker, die sy-selven overwint, als die's vijants vesten Ga naar margenoot+ beklimt. Voorwaer ick acht meer, dat Ioseph staet on-beschadight aen de ledikant van Putiphars huysvrouwe als dat ick sie dry Ionghelinghen in het fornays | |
[pagina 143]
| |
van Babylonien sonder een versenght hayrken te crijghen. Alsser twee, ô Philothea, teghen malckanderen staen in Duel, ende dat den eenen een stocade, acht, oft thien op sijn bloote borst ontfanght sonder ghequetst te worden, dan sluyt-men, dat sulck-een hooghe Namen over sich moet dragen. Ende wat meent ghy dat den suyveren Ioseph soo herdt ghemaeckt hadde? 'T was de Vreese des Heeren: dese had den jonghelingh soo ghewapent, dat sy hem niet en kost treffen. Hy en had geen ander Corselet als dese woorden: Hoe sou ick sulck-een quaedt konnen doen, ende sondighen Ga naar margenoot+ tegen mijnen Godt? Ende even-wel en heeft hy van hare gebeden, ende smeecken niet konnen ontslaghen worden; jae hoe hy hare beweginghe ende aen-vechtinghe meer verstiet, hoe sy stijver weder-om quam aenghevallen, min oft meer, ghelijck-men siet in het kinder-spel, daer eenen sit in een touw, oft seel om te touteren ende schockelen, achter wiens ruggh' een ander staet, die het daer in gheseten kindt voorts is stootende, ende den vollen swier ghevende: ende hoe hy dat met meerder crachten van sich douwt, hoe dat terstondts oock met meerder ghewelt komt te ruggh' ghedreven. Soo oock hoe dat Ioseph dese oneerlijcke vrouwe meer verstiet, hoe dat sy stercker op hem quam aengevallen, ter tijt toe dat hy de vlucht nam, om dat hy door dese Meremin in geen voorder perijckel loopen en sou; soo dat eenen Schilder, die dese gheschiedenisse af-ghemaelt hadde, met groote letters daer onder wel heeft mogen stellen dese woorden: Men sal meer sulcke Me-vrouwen vinden, als sulcke knechten. Dan wat isser ghebeurt? sy verandert hare onsuyvere liefde in eenen gewissen haet, roept Moordt, en Brandt, al-even-eens of hy haer hadd' willen vercrachten. O helschen brandt Ga naar margenoot+ | |
[pagina 144]
| |
der onkuyscheydt! wiens materie ende stof is de dronckenschap; wiens vlam is de hooveerdigheyt, wiens voncken zijn oneerlijcke t'samen-spraeck: wiens roock is de schande; wiens asschen zijn behoeftigheyt; wiens eynde is verdoemenisse, Seer wel, ô Philothea, worden de wellusten by een brandende vyer vergeleken; want sy stellen ons de lusten soo groot voor ooghen, of het wat wonders waer, die nochtans in haer eyghen-selven metter daet niet veel te beduyden en hebben. Ghy hebt Ga naar margenoot+ immers wel gesien in de keucken, als-men in eenen grooten ketel wat soet-melck overhanght, de welcke, als den brandt groot is, den heelen ketel vult, ende doet over-loopen, daerder nochtans seer weynigh in ghegoten was. Siet als den brandt van on-eerlijckheydt groot is, dan oordeelt-men de ghenuchten, dat-se ons konnen versaden ende vervullen: maer komen wy nader-handt tot ons selven, wy sien datter soo weynigh af wordt ghevonden; alleen misschien wat op-gheblasen schuym, die den brandt heeft op-ghejaeght, ende doen swellen. Dit is gheweest de vlam, die het herte van Putiphars huys-vrouwe hadd' ontsteken; waer door de ghenuchten haer schenen grooter te wesen als sy waren in haer-selven. Maer den eerbaren Ioseph, sluytende sijn ooren aen hare smeeckinge, ende sijn hert aende lusten, heeft dat een woon-plaetse laten zijn aende Goddelijcke Liefde, ghevende een' eeuwighe leeringhe aen alle jongheydt, hoe dat sy haer moet draghen in alle t'samen-spraeck daer de Eerbaerheydt soude konnen ghequetst, oft ghedoot worden. Ende om dieswill dat ick dit tot u principalijck stier', alder-liefste Philothea, ende dat ghy alleen oorsaeck zijt, dat ick de penne inde handt hebbe ghenomen; soo bidd' ick u door het Bloedt Christi Iesv, dat ghy | |
[pagina 145]
| |
u hert altijdt suyver wilt bewaren, besnijdende dat van alle hanteringhe der ghene, die uyt zijn om de schoonste perle van uwe croon te rooven; ende nader-handt met u souden leven, ghelijck wy met d'appelen van Oraignien, daer wy eerst het sap uyt suyghen, ende dan de schellen ten huysen uyt smijten; ende op dat ghy hier te stercker soudt wesen, soo moet ghy u meest crachten gaen halen daer boven uyt den hemel, van waer alle versterckinghe op onse swacke ende krancke leden moet neder-dalen, naer de belijdenisse vanden Wijse-man: Soo ras als ick verstaen Ga naar margenoot+ hebbe, dat ick my anders niet en sou connen onthouden, 't en ware my Godt dat gave; soo ben ick ghekomen tot den Heere, ende hebbe hem ghebeden. Och jae, Philothea, dit is den hemelschen dauw daer de suyvere perle van Eerbaerheydt mede ghevoedt moet worden. Soo sien wy dat alle de treffelijcke Heylighen, die in dese deught uyt-gheschenen hebben, den eenen met eenen hemelschen schicht, den anderen met eenen gordel omvangen, sommighe met een sneeu-wit cleedt begaeft zijn gheworden. Ende hoe dese hen vande wereldtsche Liefde meer af-ghetrocken hebben, hoe dat-se door de Goddelijcke mer zijn ontsteken; ende schenen hier als aerdsche Seraphinnen te branden. Ende dit is in vele levens der Heyligen te bemercken: hoe sy hun hert onder meer sloten aen de creaturen ende schepselen, ende dat meer openden aen Godt; hoe sy de zeylen hunder goeder begheerten wijder uyt-spanden, hoe Godt door sijnen H. Geest daer oock crachtiger quam in dalen; soo dat ons Godt meer sou lief hebben, wouwen wy hem oock meer beminnen. Ende by ghebreck van dese onse verweckende Liefde moeten wy bekennen, dat de flauwigheydt | |
[pagina 146]
| |
ons behoort aen-gherekent te worden, min ofte meer ghelijck als Venus claeghde dat haer Sontjen even cleyn van wasdom bleef, sonder iet meer op te schieten; wierde haer gheseydt, dat-se noch een ander sontjen sou moeten baeren, eenen Anteros, dat is, een Teghen-liefde: ende als desen sou wassen, dat den anderen dan oock van spijt soude eenen scheut krijghen. Soo gaet het tusschen onse Liefden, ô Philothea: sy moeten malckanderen aenschouwen, ende d'een den anderen op-jaghen, ende doen groeyen; ende dit niet alleen voor een jaer, oft twee, oft wel in voorspoedt: maer op alle plaetsen ende tijden, ende in alle voor-vallen; naer d'afbeldinghe der Liefde, die gheschildert wordt als eenen fraeyen Ionghelingh, hebbende op sijn voor-hooft geschreven Winter ende Somer; dat is, dat-men in voorspoedt ende teghenspoedt moet beminnen: ende aen sijn herte staet, Van verre ende van by; dat is, als den Beminden is uyt d'ooghen, dat hy daerom niet en moet zijn uyt der herten. Andere schilderen de Ziel ende Liefde Godts in een ghevlochten serpent, tredende alle bey op een doodts-hooft; om te betoonen dat de Liefde moet dueren tot de doodt toe, jae inder eeuwigheyt sonder onderbroken te worden. Hier hebt ghy, seer beminde Philothea, een' af-beeldinghe van oprechte Liefde: siet of sulcke in u wordt ghevonden, ende of uwe ziel oock meer is daer-se lieft, als daer-se leeft: ende of ghy u hert met menighvuldighe ghepeysen van uwen Beminden vindt ontsteken, sulcks als was het hert vande Bruydt inde Lof-sanghen, daer den H. Richardus de S. Victore af seydt: Dunckt u niet dat dat here door-schoten is, als den brandenden schicht der Liefde ghepaßeert is door het binnenste, ende door het mergh der beenderen: ende hare | |
[pagina 147]
| |
ziele soo beweeght heeft, dat-se haer-selven niet meer en can bedwinghen, noch haren brandt verberghen: sy haeckt ende snaeckt; sy brandt ende vlamt; sy sucht ende weent van blijdschap; ende roept anders niet, als dat-se door sijne Liefde soo diep is ghewondt gheworden dat-se niet en can gherusten. O gheluckighe ziele, die soo is ontsteken, dat-se alle dinghen versmaedt ende vergheet, behalven hare Liefde! Ick sal tot u vermaeck, ô Philothea, ende soo ghy't noch van doen hebt, tot u verwecksel hare vyerighe, maer nochtans suyvere wenschen, u verhalen; onder-tusschen sult ghy sien, hoe veel datter van dese in u herte worden ghevonden; voor my, het ware my lief om hooren, datter in u niet een en quame t'ontbreken. Ick hebb' hare suchten voor desen ghemaeckt op het een-en-dertighste Beeldt van Pater Hermannus Hugo, in sijnen tijdt Biecht-vader van den on-verwinnelijcken Italiaenschen Heldt Marquies Spinola. De ziele-suchten Ga naar margenoot+ ende groote klachten van dese ghewonde heylighe Herderinne luyden aldus: STaet Dochters van Syon, en hoort mijn droevigh klagen,
En wilt, die ick bemin, de boodschap daer van draghen; Ga naar margenoot+
Getuyght den grooten brandt die my doet swichten neer,
En dat ick bidt om troost; want ick en can niet meer.
Hoe menigh vyerigh pijl mijn herte heeft uyt-gheschoten;
Hoe menigh stillen wensch daer noch blijft in besloten:
Dat wou ick dat die wist, die ick mijn Liefde draegh;
Want soo ick langher swijgh', soo sterv' ick alle daegh!
Het minnen is gheen pijn voor die daer af magh spreken:
Maer een verborghen vlam die doet mijn herte breken.
Ah! moght ick eens vry uyt, en sonder vreese zijn,
Soo langh ick minn' en swijgh', soo lijd' ick dobbel pijn.
Wie sal een groote vlam verborghen konnen draghen?
Wie sal vol wonden zijn, en noyt eens moghen claghen?
| |
[pagina 148]
| |
Maer ick sit hier en brand', ick ligh hier heel door-wont,
En binnen claeght het hert, en buyten swijght den mont.
Al is hy verr' van hier, al kan ick hem niet spreken,
En dat ick mijnen wensch daer dickmael om moet breken:
Nochtans in mijn ghemoedt word' ick hem soo ghewaer,
Al of hy hier ontrent, en altijdt by my waer,
Ghelijck het zee-compas doet anders niet als woelen,
Tot dat het in den Noordt sijn sterr' beghint te voelen:
Soo keert en draeyt mijn hert naer dese clare sterr',
En treckt mijn heel ghemoedt, al is-se noch soo verr'.
En daerom lev' ick oock een onghestadigh leven:
Want hy, en anders gheen en can my ruste gheven,
Hy can mijn droevigh hert verlossen uyt de pijn.
Ah! waer ick eens by hem, ick sou ghenesen zijn!
Ick hebber by gheweest, ghy moghet doch wel weten,
En heb met uren langh beneffens hem gheseten:
Ick en weet niet hoe het quam, al was den tijdt voor-by,
Noch ick en kost van hem, noch hy en cost van my.
Het is waerachtigh soo, daer zijn gheen stercker banden,
Als daer twee onder een door suyver Liefde branden;
Maer alle vuyl bejagh, al duert het somtijdts lanck,
Het scheydt doch op het lest met eenen vuylen stanck.
Dus als ick by hem was, ghingh hy mijn hert verwecken,
Op dat ick 't eens voor al van Ydelheydt sou trecken:
Om datter in de deught was meerder honigh-soet,
Als in het cort plaisier van alle vleesch en bloedt.
En dat ick boven al sou spenen mijne sinnen,
En weiren allen sangh van soete Mereminnen;
Die een onnoosel hert verleyden tot het quaedt,
Eer dat het heeft verstandt hoe dat de wereldt gaet.
Noch sey hy menigh-mael, dat ick met mijn ghepeysen
Sou vande aerde gaen, en naer den hemel reysen,
En soecken reynen troost verr' van dit tranen-dal,
Daer oock de meeste vreught verdwijnt tot niet-met-al.
| |
[pagina 149]
| |
Dan badt hy op het lest, dat sal ick langh ghedencken,
Dat ick hem suyver, jonst', en Liefde wilde schencken,
En dat hy nimmermeer my dan verlaten sou,
Dat hy in teghen-deel mijn broeder wesen wou.
Ick heb het hem belooft, en sweir' het hem by desen,
Dat ick hem nimmermeer en sal meyneedigh wesen.
Siet Dochters van Syon, dit is de suyver vlam,
Daer hy my mé ontstack, doen ick mijn af-scheyt nam:
Doen ick mijn af-scheyt nam om in den vroeghen morghen
Gaen weder voor mijn vee, en voor mijn schapen sorghen,
Doen ick moest in het veldt, en naer het jeughdigh kruyt,
Dat hier op Libanus, oft daer op Hermon spruyt.
Doen ick moest ander-werf mijn jonghe lammers stouwen,
Waer dat Jordanus vloeyt langhs al de schoon landouwen;
Of daer Engaddi bergh met rijpe druyven staet,
Daer menigh Herderinn', en Herder weyen gaet.
Doch waer ick ben, of niet, by daghen, of by nachten,
De gheen die ick beminn', die speelt in mijn ghedachten;
En of ick nem' mijn riet, en, of ick nem' mijn fluyt,
Daer komt, wat dat ick doe, dit Herders deuntjen uyt:
Al war' mijn ziel van stael,
En't herte van metael,
'K weet een, die my sou wonden;
Maer heelt hy weer mijn quaet,
Soo betert mijnen staet
Trots al de wel-ghesonden.
Daer is voor al mijn pijn
Gheen beter medicijn,
Om wederom te leven;
Als dat dat Herders-kindt
Eens seyt, dat't my bemindt,
En my sijn jonst' wil gheven.
Dan wil ick huys en goedt,
Dan wil ick stam en bloedt,
| |
[pagina 150]
| |
En alle lust verfoeyen;
Dan stell' ick voor het goudt
Te moghen in het woudt
Mijn schaepjens met hem hoeyen.
Dit singh' ick vroegh en laet, dit singh' ick t'alle tijden:
Soo dat my menighmael de Herders gaen benijden,
En vraghen goedt-rondt uyt, wie dat ick liefde draegh?
Naer wie ick menigh wensch en heete suchten jaegh?
Dies wou ick haest alleen den tijdt eens gaen verkorten,
En langhs het eensaem wout mijn hert wat uyt gaen storten,
Want hoemen vier en Min bedwinght, en borght, en sluyt,
Het wilt, het sal, het moet, het berst ten lesten uyt.
Mijn sprake-loose tongh' is daer dan los ghebroken,
En heb eens claer den naem dien ick minn', uytghesproken:
Maer qualijck was hy my ghevloghen uyt den mondt,
Den weer-clanck vande rots verraedde my terstondt;
Ick sey: O nijdigh bosch, af-gunstigh rots, en klippen!
Die my de woorden schier gaet stelen uyt de lippen;
'T en is gheen vuylen lust, 't en is gheen geylen brandt,
Die my wanhopigh doet hier dwalen achter landt.
Gheen Venus dertel Kindt heeft in mijn hert gheschoten;
In desen boesem is een suyver vlam besloten:
Het is al beter pijl die mijne pese draeght,
En dat tot een die is soo eerbaer als een Maeght.
Waer toe dan dit gheclap? wat wilt ghy my verraden?
'K en soeck gheen snooden lust, die't hert niet can versaden;
Siet eens hoe dat ick't mak': waer dat ick gae of stae,
My volghen over al, my volghen klappers nae.
Iae ick gingh laetstmael eens beneden aen de stroomen,
En wou den soeten naem gaen printen op de boomen,
Ghelijck als Paris schreef op eenen Populier,
Oenone, uwen naem die waert sijn meeste vier.
Ick stondt nu al ghereedt om in den quast te schrijven,
Dan peysd' ick wederom; Sal't oock verborghen blijven?
| |
[pagina 151]
| |
Waerachtigh wie dat mint, die lijdt contrari pijn:
Want hy wilt heel bekent, en heel verborghen zijn:
Bekent, aen die hy mindt; verborghen, die hem haten,
En die hem wijsen naer met vinghers achter straten;
Soo dat ick niet en weet hoe, en op wat manier
Dat ick noch leven sal met dit gheweldigh vier:
Dat blaeckt in mijn ghemoedt, dat gloeyt in mijne sinnen:
Dat teirt mijn innigh mergh, dat eet my op van binnen:
Dat sit in mijn gevright, dat knaeght my aen mijn hert:
Dat is van buyten pijn, en is van binnen smert.
Is't dat ghy, Dochters, dan hem erghens quaemt te vinden,
Ick bidd' u, seght doch eens aen mijnen wel-Beminden,
Dat ick den heelen dagh uyt lauter liefde claegh,
En dat ick hem alleen maer suyver jonste draegh.
Seght eens, hoe dat mijn hert ghesloten is beneden,
En dattet onder is van allen troost besneden:
Seght eens hoe dat ick hier als eenen ballingh ben,
En dat ick hem alleen voor mijnen broeder ken:
Seght dat ick niet en wensch naer Koninghlijcke renten,
Naer een rijck ledikant, oft ghebourduerde tenten,
Oft naer een trots palleys met schoon tapisserij,
Noch oock naer eenen sleyp met Hofsche Leverij.
Wat sitter op de croon? op Vorstelijcke landen?
Op al het groot bevel in Raden, en is Standen?
Wat heeft de Eersucht in, als't bitter poinct d'honneur?
Hier van eenen Marischalck, daer van Ambassadeur?
'T is minder, als het ons van buyten schijnt te wesen:
Want daer komt enckel gal, en onlust uyt-gheresen;
Die u daer soet besien, en wenschen veel gheluck,
Die sullen u op't eynd' noch brenghen in den druck.
Het Hof is al te snood', en vol gheveynsde perten,
Men gheefter hedens-daeghs meer handen al wel herten:
Daer is ghemaskert volck, men thoont van voren eer',
En achter uwen rugh soo schimpt-men even seer.
| |
[pagina 152]
| |
En die van aen de poort u binnen komen halen,
Die brenghen u 't fenijn uyt hun vergulde schalen;
En siet den wijn niet aen, als hy gheschoncken wert,
Het Schorpioen dat streelt, en steeckt u met den stert.
En die van het ghebraet daer noyt en hadden gheten,
Die worden alder-eerst daer met de spit ghesmeten;
Maer die verraderij, en grove stucken brouwt,
Die is't die ieder-een voor man met eeren houdt.
Maer wie sal al den pracht van soo veel Hofsche wijven,
Wie sal de jalousie van al de Damen schrijven?
Het lacchen, en het Hof en is niet sonder pijn;
Wat sal dan vanden druck, en hunne droefheydt zijn?
Iae selfs de Coninghs croon, die menigh hert doet jaghen,
Die siet-men op het sop oock al een cruysken draghen.
Soo datter niemandt is, Godt gheve wie het zy,
Die oyt was sonder smert, en alle pijnen vry.
Daerom en heeft my noyt de Eersucht in-ghenomen,
Daerom en ben ick noyt ontrent het Hof ghekomen.
Ick soeck' een stil vertreck, ick prijs' een cleyn ghemack,
Daer woont gheen hert met rust, als in een stroyen dack.
Ick heb al meerder vreught te zijn een Herderinne,
Dan of ick heden noch kost wesen Koninghinne.
Wie dat ghenieten can sijns herten vollen wensch,
Die is, naer mijn verstandt, den alder-rijcksten mensch.
En mijnen vollen wensch is, dat ick eens ontmoete,
Dat ick eens vinden can, dat ick hem eens magh groeten,
Dat ick hem eens besit, hem, en oock anders gheen;
Hy is't die ick oprecht, die ick van herten meen.
Gaet Dochters van Syon, ghy weet mijn droevigh clagen,
En wilt die ick beminn' de boodschap daer van draghen:
Getuyght den grooten brant die my doet swichten neer,
En dat ick bidd' om troost, want ick en can niet meer.
O wat een crachtigh vier, dat meer en meer gaet blaecken!
Op dat Godts Liefde hier sou minne-schichten maecken;
| |
[pagina 153]
| |
Smeed aen, reyn Liefde, smeed, want 't u niet en verdriet,
Hoe ghy meer pijlen maeckt, hoe ick er meer verschiet.
Dit is den brandt der Goddelijcker Liefde, daer dese ziel mede was ontsteken; welcke vlammen noch al meer heylighe Maeghden ghevoelt hebben; namentlijck Caecilia, Agnes, Theresa, als oock de schoone ende standtvastige Herderinne de H. Libaria; wiens naem Godt oock verbreydt heeft, als sy met hare schaepkens in het veldt wesende, haren spin-rock ende spillen inde aerde stekende, die heeft doen bewassen met groene blaederen, ende oock bloemekens doen draghen. Ick wensche tot besluyt, beminde Philothea, dat u herte, ghelijck het Sinne-beldt aen-wijst, voor Godt, ende de hemelsche saecken alleen open zy; ende aen de Wereldt, ende hare on-standtvastighe Liefde inder eeuwigheydt blijve ghesloten. |
|