Ydelheyt des werelts
(1645)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijAenspraeck.ICk wensch uyt al mijn hert seer, Godt-vruchtighe Philothea, dat ghy een hert hadt ghelijck het hert vande salighe Clara van Montefalco, waer in ghelijck in een Cabinet volmaecktelijck uyt ghedruckt stonden de Instrumenten van de Paßie Christi: want soo het selfste naer hare doodt op-ghesneden was, soo Ga naar margenoot+ vondt-men aen den eenen kant een Crucifix soo aensienlijck, dat selver de Wonde vande ghebenedijde sijde haer teenemael incarnaet vertoonde. Van den anderen kant sagh-men een doorne Croon, de Lancie, dry Naghels, een Spongie op een Riet, een roede, ende sommighe koorden: soo dat haer gheheel herte, dat is, alle hare ghedachten, ende ghepeysen nerghen anders op en schenen gespeelt te hebben, als op de bittere Paßie Christi. Ick laet u eens peysen hoe dat hare manieren gheweest hebben van buyten, als hare gedachten soo waren van binnen. Dierghelijck hert wensch ick u, ô Philothea; ick weet wel dat ghy schoon zijt: maer ick sou dese uwe schoonheyt noch soo gherne wat vol-maken, ende daerom sal ick de stoutigheydt nemen van u desen Spieghel oock te vereeren; biddende, dat ghy alle daghen een weynigh tijdts daer voor wilt staen om u te vercieren, ende te palleren: op dat ghy moght segghen met de heylighe Agnes: Uyt sijnen mondt
Heb ick ghesondt
| |
[pagina 125]
| |
Honigh en melck ontfanghen,
En met sijn Bloet
Heeft hy seer soet
Doen bloosen beyd' mijn' wanghen.
Dit is den Spiegel, in den welcken een Christen ziel hare ydelheydt ende onvolmaecktheydt moet gaen ontdecken. Desen ghebruyckte Rudesindus Bisschop Ga naar margenoot+ van Compostellen, den welcken in sijn wapen voerde een Cruys, ende op den eenen erm eenen Spieghel, op den anderen van 't Cruys eenen Passer, om daer alsmede af te meten het lijden ende sterven Christi; ende den Spieghel, om daer dan sijn eyghen wercken in te sien, op dat hy soo sou weten, ende ontdecken hoe verre hy was vande voet-stappen Christi, ende waer in hy sijne wercken hadde te beteren, ende sijn leven te versterven. Die sy-selven voor desen Spieghel stelt, die sal lichtelijck met den heyligen Bernardus segghen: Ick schaems my te worden een delicaet lichaem onder een hooft ghecroont met doorens. Hierom weygherde den Godt-vruchtighen, ende victorieusen Godefridus Bullonius, naer dat hy Ierusalem hadde in-ghenomen, met Koninghlijcke cieraet door de stadt te gaen, segghende, dat het niet en betaemde dat hy met scepter en croon sou gaen langhs de straten, die sijnen Saligh-maker betreden hadde ghecroont wesende met doorens. Hy thoonde dat hy liever had te wesen eenen gouden Coningh met een houten Ga naar margenoot+ croon, als eenen houten met een goude. Ende op dat ghy niet en peyst, ô Philothea, dat dit alleen is gheweest eenen spieghel voor manspersoonen; soo wil ick hier oock by-voeghen de H. Elisabeth dochter van den Coningh van Hongarijen, de welcke als ick noem, soo bidd' ick u, dat ghy het Exempel van dese triomphante Princesse ten min- | |
[pagina 126]
| |
sten eens aendachtelijck wilt overweghen. Dese dan in haer Coninghlijck cieraet, met eenen grooten sleyp van Staet-Iofferen, ende Hovelinghen comende in de Kercke, heeft haer ooghen gheslaghen op een beweghelijck beelt, daer Christus aen het Cruys was ghehanghen, ende begonst daer door terstont in tranen te smilten, ende in haer ghemoedt teenemael ontstelt te worden: ende als sy eenen tijt langh op den ghecruysten Iesvs ghesien hadde, ghestoort op den pracht, en op het Coninghlijck cieraet: Siet eens, seyde sy, mijnen Godt ende Saligh-maker sterft moeder-naeckt aen een galghe, ende ick blinck in't gout, ghesteente, ende purpuren cleederen; hy draeght een dorne croon, ende ick een goude; mijne vingheren glinsteren van diamanten, ende sijne handen zijn door-boort met ysere nagels; ick blancket mijne wanghen, ende hy hanght daer met blauw gheslaghen kaecken; ick poeyere mijne locken, ende sijn hayr is door sweet en bloedt in een ghebacken; hy wordt van sijnen hemelschen Vader om mijne sonden berooft van allen troost der wereldt, ende ick neme noch mijn vermaeck in tijdelijcken pracht ende ydelheydt des wereldts. O ellendigh mensch als ick ben! die soo qualijck mijnen Saligh-maker naer-volghe, die soo veel de wereldt hebbe gheacht; ende die de wereldt, ende al wat inde wereldt leeft, heeft gheschapen, ende verlost met soo een schandighe ende pijnelijcke doodt, die hebb' ick verlaten: hoe wel magh hy over my klaghen ende segghen:
Ick ben schoon, men bemindt my niet:
Ick ben Edel, men diendt my niet:
Ick ben rijck, men bidt my niet:
Ick ben almaghtigh, men vreest my niet:
| |
[pagina 127]
| |
Ick ben eeuwigh, men soeckt my niet:
Ick ben wijs, men vraeght my niet:
Ick ben den wegh, men bewandelt my niet: Ick ben de waerheydt, men ghelooft my niet:
Ick ben dat leven, men begheert my niet:
Ick ben dat licht, men siet my niet:
Ick ben bermhertigh, men betrouwt my niet:
Ick ben den leyds-man, men volght my niet:
O mensch! gaet ghy verloren, en wijtet my niet.
Want ick en ben d'oorsaeck van u verdoemenisse niet.
Wat can ick andtwoorden op dese klachten, met de welcke hy, soo my dunckt, mijn wereltsch herte is toe-sprekende? wat can ick by-brengen tot ontschuldinghe? hoe can ick mijn over-groote onacht-saemheydt verschoonen, dat ick den wegh der saligheydt, dat ick dat eeuwigh goedt, de onghemeten wijsheydt, de oneyndelijcke bermhertigheydt, de brandende liefde, niet anders en verghelde, niet anders en beminne, niet anders en gheloove, niet anders en weerdere, niet anders tot noch toe naer en volghe? Dit gheseydt hebbende is sy door gheweldt van droefheyt ende leedt-wesen in onmacht gevallen, ende besweken ter aerden, ende qualijck tot haer-selven ghecomen, versakende voordt-aen haer hofs ende prachtigh leven, heeft ghesloten, den naeckten, ende ghecruysten, ende oodtmoedighen iesvm naer te volghen. Wat dunckt u, ô Philothea, van dit kloeck voornemen, van dese veranderinge, van dese volcomen verfoeyinghe der ydelheydt? het was een teecken dat de gratie Godts, ende eenen heylighen Gheest noch in de Godtvruchtighe ziel was spelende. Ghelijck-men iemanden, die langh in sijne uytersten heeft ghelegen, soo dat-men twijffelt | |
[pagina 128]
| |
of daer noch aessem in is, een pluymken op den mondt leet, om te sien of het wech gheblasen sal worden, welck een seker teecken is, dat daer noch gheest inden siecken is: soo oock als iemandt verdrijft ende verfoeyt de pluymkens der ydelheydt, ende den lichtveerdighen pracht versaeckt, 'tis een ghewis teecken, dat den Gheest Godts, ende sijne gratie dierghelijcke ziele noch is by-woonende ende bestierende. Dit selfste sien wy aerdighlijck verbeeldt in veel poincten van de heylighe Magdalena, de welcke voor een Crucifix biddende, ende met eenen heylighen haet teghen hare voor-gaende sonden ende aerdsche genoeghten ontsteken zijnde, haer eyghen lichaem gaet berooven, af-ruckende allen ydel cieraet haerder leden; als faveuren, stricken, mouchoiren, waeyer, spieghel, friseer-priem, blancketse, poeyer-doosen, goude ketenen, juweelen, pendanten, braseletten, peerle-snoeren, bagghen, minne-brieven, contrefaitsels; ende met het Crucifix in de handt, ende tranen in d'ooghen soo schijnt-se hare voor-gaende ydelheydt, soo my dunckt, met dierghelijcke clachten te beweenen: ZIele laet rusten uwe lusten,
En verlaet eens uwen pracht:
Sult ghy minnen, en besinnen
Al wat dese Wereldt acht?
Gaet besnoeyen, en verfoeyen
Al dit ydel hooft-cieraet:
Ciert u leden naer de reden,
Siet hoe uwen Meester gaet:
Hy quam gheven ons sijn leven,
Hy quam sterven onse doodt,
En door't lijden ons verblijden,
Ons gheluck brocht hem in noodt.
| |
[pagina 129]
| |
Troost der menschen, die wy wenschen,
Laeghde ghy voor ons op't stroy?
Moest ghy draghen Noordsche vlaghen?
Wasser dan voor u maer hoy?
wulpsche leden, die betreden
Ledikanten van Damast,
U tapijten die verwijten,
Dat het op gheen krib en past.
Sult ghy voeren perle-snoeren,
En juweelen om den toon!
Sult ghy rocken u twee locken,
Als ghy draeght een doorne croon?
Ghy met ringhen, moye dinghen,
En met stricken van sattijn?
Daer sijn handen vast met banden
Op den ruggh' ghebonden zijn!
U paleersel, u friseersel
Wilt ghy weten hoe het staet?
Siet het schijnen in sijn pijnen,
Daer hy vol van wonden gaet.
Ons blancketten zijn souffletten,
En ons poyer dat is sweet;
Onse sonden dat zijn wonden,
Dese doen hem't meest leet.
Peyst dees smerten met der herten,
Die gaen proncken stijf van gout;
Onse Moden zijn als Ioden,
Die Godt cruysten op een hout.
Dat nu beken quamen leken,
Hadd' ick nu een tranen-vloedt;
'T hert van steenen wou het weenen,
Ick gingh storten oock mijn bloedt.
Siet eens, ô Godt-vruchtighe Philothea, hoe dese heylighe Sondaresse ghebruyckt heeft den Spiegel, ende | |
[pagina 130]
| |
den Passer, om het groot verschil tusschen haer leven ende het leven Christi meerder te doen blijcken; soo dat sy oock lichtelijck cost gronderen de leelijckheydt haerder sonden uyt de swaerheydt sijnder pijnen. Op welcke maniere oock seer vernuftelijck verstaen can worden de Maxime oft ghemeyne Spreucke vande oude Rechts-gheleerden: Ga naar margenoot+ Dat-men het swert niet en can verstaen, of men moet het root ghelesen hebben. Sy wouwen segghen, dat-men den sin van een Capittel, dat met swerte letters gedruckt was, niet wel en kost vatten, 't en ware saken dat-men eerst den tijtel daer van las, die met roode letters pleegh ghestelt te worden. Soo seggh' ick oock, ô Philothea, men verstaet nimmermeer beter het swert ende de leelijckheyt onser sonden, dan, als wy eerst lesen het root, dat is, het dierbaer bloedt, ende de pijnen van de Paßie Christi, ende al het ghene, dat hy voor onse verlossinghe gheleden heeft. Desen rooden Tijtel ende dit swert Capittel was de Lesse vande salighe Angela de Foligini: de welcke van haer eyghen selven belijdt, dat sy, staende voor het Crucifix, merckte, dat Christus sijn eygen ooghen sloegh op sijne Wonden: ende dan keerde hy die naer het hooft, sijde, ende handen van Angela; of hy had willen segghen: Is het moghelijck dat de menschen noch niet en vatten d'ydelheyt hunder wercken, ende de swaerheydt hunder sonden; daer-se sien dat ick soo gronde-loose pijnen om hebbe moeten Ga naar margenoot+ lijden? Waer door Angela soo ontsteken wierde, dat-se hare wanghen verbrande, ende ghenoot-saeckt was die met kout water te lesschen. Soo dan, ô Philothea, den naeckten, ende ghecruysten Iesvs is een sterck, ende crachtigh beweegh- | |
[pagina 131]
| |
sel om inwendelijck alle ghenuchten te versaecken; ende uytwendelijck allen ydelheydt te verfoyen. Waer't nochtans, dat ghy om ghewichtighe reden u niet teenemael van een wereldts cleedt en kost berooven; maer bedwonghen wierde van uwen staet, oft iet anders het selve naer de manier, ende loop des tijdts rijckelijck ende costelijck t'aenveerden; dan waer van u te wenschen, dat ghy ten minsten gheenen hooghmoedt, trotsheydt, oft hooveerdigh hert daer op soudt willen draghen. De schoone ende Ga naar margenoot+ oodmoedighe Koninginne Esther, al-hoe-wel sy boven maten costelijck verciert was, ende boven alle d'andere van Aßuerus bemindt, dien haer oock tot dien eynde de Koninghlijcke croon op het hooft had doen stellen; sy niet te min was soo verre van haer hert door dit uytghelesen cieraet, ende Koningh-lijcken pracht te verhoveerdighen, ende te laten op-swillen, dat-se plagh Godt daer af tot ghetuygen te nemen, segghende: Ghy weet, ô Heer, dat ick gheen ghenuchte en neme in dit teecken van hooverdije, ende glorie, dat ick op mijn hooft draghe op die daghen, als ick voor al de wereldt in groot-dadigheydt moet verschijnen. Niet veel min, al-hoe-wel in minder fortuyne, ende staet, dede de huys-vrouwe van Iacoponus; de welcke noch boven dien onder haer werelts cleedt, dat-se droegh alleen om haren man te believen, had een ander van scherp hayr geweven: met het welck sy haer teer vleesch temde; op dat het sich door den uytwendighen schijn niet en soude verydelen. Dier-ghelijcke weet ick datter noch hedensdaeghs zijn, oock al van qualiteyt, die nochtans onder hare cleederen strenghe penitentie ende lijf-castijdinghe verdraghen; jae ick en twijffele niet, ô Philothea, of ghy en pleeght dit op sommighe tijden oock te ge- | |
[pagina 132]
| |
bruycken. Doch ick keer weder tot ons eerste propoost ende ick wil noch eens voor ooghen stellen den Spieghel van den ghecruysten Iesvs, ende betoonen dat menigh ydel hert daer door wordt beweeght. De bewijsinghe sal ick doen in een salighe Dochter, die vry al wat te trots was op haere schoonheyt, ende dies volghens al te seer gheneghen tot het ydel cieraet ende palleren. Sy heeft sich dan op eenen sekeren tijdt voor haren spieghel ghestelt: dan, ghelijck-se uyt der maten vies was, ende al te nauw-keurigh, soo en kost sy haer selven gheensins vol-doen: hare locken en crolden niet ghelijck-se begeerde: hare wanghen en bloosden niet gelijck sy wenschte: hare wijnbrauwen en waren niet gespannen, ende veel dierghelijcke visevaserijen dochten haer hooft te ontbreken. Soo dan sy dede, ende her-dede alle dese dinghen vijf-en-twintigh-mael, ende noch en wou't niet lucken: waer door sy soo vermoeydt wierdt, dat-se ghenoodtsaeckt wierdt op een stoeltjen te gaen rusten. Daer sittende, ley sy haer ydel, ende nochtans swaer hooft op haer hant, ende bleef van spijt soo sitten fantaseren. Ondertusschen herwaerts ende derwaerts hare ooghen om-draeyende, zijn-se gevallen op een Crucifix, dat op het bufet stont; het welck aenschouwende, wierdt sy soo diep in haer ghemoedt ghetroffen, dat dese wee-moedighe ende rouw-hertighe clachten uyt haren boesem zijn ghevloghen, ende sich begheven heeft om Godt te dienen. Ick bidd' u, lieve Philothea, siet eens oft sy de waerheyt niet en bekent: is't oock by aldien dat ghy daer iet in vint, dat u raeckt, ghelijck ghy eenen reghel oft twee wel sult vinden; neemt het in danck, want het u met een gunstighe penne geschreven wort. Hare clachten dan beginnen aldus: | |
[pagina 133]
| |
WIe sal een tranen-vloet aen mijn gesicht verleenen,
Om met mijn oogen selfs mijn ooghen te beweenen?
Wie sal uyt elcke vlecht doen springhen een fonteyn?
Want droefheyt die maer sucht, die is voor my te kleyn.
Ick wil dit ydel hooft van hayr tot hayrken wasschen,
En dan eens wederom bestroeyen dick met aßchen;
Ick wil van heden af gaen in een hayren kleet,
Tot dat dit weeldigh vleesch swemm' inden rooden sweet.
'K en can my nimmermeer te harde wetten maken,
Al koos' ick van nu af een vyer om in te blaken;
Dit wulphsch, en wereltsch hert dat moet gesuyvert zijn,
Godt gheve door wat straf, Godt gheve door wat pijn.
Den kostelijcken tijdt, en mijn' verloren daghen,
Hoe can ick sondigh mensch ten vollendie beclaghen?
Doch dien goeden Godt is dickwils haest voldaen,
Als hy siet uyt een oogh maer rollen eenen traen.
Dies wil ick met gheclagh in't cort eens gaen verhalen,
Hoe ick tot noch toe gingh in eenen dool-hof dwalen:
Ick wil met herten leedt eens brenghen aenden dagh,
In wat een diepen slaep van Ydelheydt ick lagh.
Wanneer de morghen-sonn' op haren gulden waghen
De wereldt weder schonck de nieuw-gheboren daghen;
En dat het blinckend' hooft soo hoogh gheresen was,
Dat het diep in de sael schoot stralen door't ghelas:
Als buyten op het landt de ossen ginghen ploeghen,
Als al de bracken los, als al de winden joeghen,
Als ieder in het sweet hadd' uren over-bracht,
Dan was't tot mijnen't noch gheen eynde vanden nacht.
Ick sliep tot thienen toe, dan quam de maeght ghetreden,
En gingh ghestolens wijs met ruchteloose schreden,
En quam tot in het ghemack, tot aen mijn ledikant,
En nam my inden slaep heel soetjens by der handt;
En bod' my goeden dagh, en sey my goeden morghen:
Hier was den aenvangh eerst van al mijn ydel sorghen.
| |
[pagina 134]
| |
En soo ick had ghedroomt, soo moest ick zijn ghehult;
Soo moest ick zijn ghespeet, soo moest ick zijn ghekrult,
Al soud' ick uren langh daer hebben sitten kijcken,
Al soud' ick uren langh daer hebben sitten strijcken:
De maert en had gheen rust, al was-se moe van staen,
Of ick en was voor eerst oock tot een hayr voldaen.
Dan gingh' ick naer Godts-dienst, de Misse vande slapers,
Iae soo ghy't wel bevroedt, de Misse vande gapers;
Godt weet hoe menigh oogh daer vierigh leet en spelt,
Terwijl' een rouwigh hert stort tranen met ghewelt.
Hoe selden heb ick daer met aendacht Godt ghebeden;
Maer sagh nu hier, nu daer, wie uyt, wie in quam treden?
Wie ginck in wit sattijn, in pan, oft swert fluweel?
Daer vloogh mijn oogh en tijt wel voor het meesten deel.
En als't al was ghedaen, en dat wy ghinghen scheyden,
Dan reeßer groot verschil wie ons sou t'huys gheleyden;
En twisten onder een, ende op den staenden voet
Bestemde sy een plaets, en al met koelen moet.
Soo ißer menigh-mael om ons crackeel ghesproten,
Soo heb ick meer als eens onnoosel bloedt vergoten;
Ick hiet het trouwen dienst, ick noemd'et vrijerij,
En het was metter daet maer lauter moorderij.
Soo wierdt het midder-noen, men ginck de spijsen rechten,
Daer stont tot onsen dienst een heel deel gauwe knechten;
Daer wierdt de gasten eerst ghedient van het beghin,
Een costelijck lampet met roosen-water in.
Als ieder een nu sat, soo moest-men vrolijck wesen,
En was tot dien eynd' oock alles uyt-ghelesen,
Soo van ghesoden spijs, als alder-handt ghebraet
Van wildt, en kort-ghebeent, tot lust en overdaet,
En soete confituer, en lecker marmeladen,
En alderhandt fruyt, en schotels van succaden;
Daer toe den koelen wijn die ginck ghedurigh rondt,
Die altijdt in het ijs den heelen Somer stondt.
| |
[pagina 135]
| |
Hoe menigh dertel tongh' en onghesouten reden,
En swerten achter-clap en wierdt daer niet gheleden?
En veel broodt-dronckerije, en onbeschoft gheluyt:
Want daer den wijn gaet in, daer gaet de wijsheydt uyt.
Dan gingh-men in't prieel, oft met een jaghtjen varen,
Om nieuwen appetijt te scheppen uyt de baren;
Oft wel in een karos soo gingh-men naer den noen
Den Tour van à la mod' Venus processie doen.
Soo quam den avondt aen, dan ginck het op een singhen,
Dan ginck het heel den nacht op danssen en op springhen,
Op loße vrijerij, die qualijck dient gheseydt:
De moeder van het quaedt, dat is de duysterheydt.
En quam het by gheval dat wy daer niet en waren,
Soo ginghen voor ons deur' by nachten dese snaren:
De speel-mans op de straet die maeckten soet gheluyt,
Dat menigh mensch stont op, en keeck te venster uyt.
Hier hebt ghy, mijne ziel, eens in het kort beschreven
Den loop van uwen tijdt, en u voorgaende leven;
Maer is dit oock den wegh, des hemels rechte baen?
Is't hier langhs dat een ziel moet tot den Schepper gaen?
Of Christus heeft ghedoolt, of seker ghy moet dwalen;
Dies hanght de Ydelheydt doch eens in beter schalen,
En weeght met u verstandt, wat hy ons daer af leert:
Den mensch en doolt niet heel als hy ten halven keert.
Ah! had ick soo gheleeft ghelijck veel Edel Maeghden,
Die naer de Ydelheydt, oft lusten niet en vraeghden!
Sal ick't dan zijn alleen die naer de Wereldt loop,
Daer ick voor minder prijs den Hemel vind' te coop?
Sal dit onaerdigh bloedt dan altijdt achter-wijcken,
Als menigh teerder Maeght gaet met de croone strijcken?
Wel-aen dan slappe ziel, 't is tijdt dat ghy beghint;
Den Minnaer, dien ghy houdt, is lichter als den wint.
Al schijn' ick iemandt schoon, men heefter meer ghevonden,
Die schoonder schoonheyt noch met eygen handen schonden;
| |
[pagina 136]
| |
Het speet haer, dat den glans oock Keysers had behaeght,
En seker die Godt dient, dat is de wijste maeght.
En heeft Lucia niet haer ooghen uyt-ghestooten,
Die stralen, soo hy sey, in's Koninghs herte schooten?
Sy was haer ooghen quijt, en spelt op sijn ghesicht,
En als sy wierdt gheblint, dan wierdt den Vorst verlicht.
Brigitta moest haer eer', oft schoonigheydt verliesen,
Sy gaet een leelijck vel voor korten lust verkiesen,
Sy haelt haer wanghen op, en scheynt den schoonen glans,
En seydt: Die is voor Godt, niet voor onsuyver mans.
En heeft niet den Tyran sijn vinnigh stael gheslepen,
En u, ô Agatha, de borsten af-ghenepen?
Nu siet ghy wel, mijn ziel, hoe dat een ydel Maeght
Haer eyghen ongheluck in haeren boesem draeght.
En Apollonia, wat hebt ghy niet verdraghen,
Als u uyt uwen mondt de tanden zijn gheslaghen?
Al waert ghy doen mis-maeckt, en uwe tanden uyt,
Ghy waert doen aldermeest voor Godt de schoonste Bruyt.
Dit is het hals-cieraet van soo veel edel Maeghden,
Daer sy in haere jeught den Hemel mé behaeghden:
Daer en was niet-met-al dat aen haer leden blonck,
Als't sweert dat door den hals, oft haere borsten gonck.
Nu zijn sy al-te-mael daer boven in ghenuchten,
Terwijl' den tijt en jeught, en schoonheyt van my vluchten;
Terwijl ick liggh' en woel in trouwe-loose min,
Daer niet als slim bedrogh, en valscheydt en steeckt in.
Ick hebbet al ghesien, en het sal noch ghebeuren
Dat een meyneedigh hert steeckt in de Serviteuren;
Den List is nu een deught, 't Bedrieghen dat is eer,
Men maeckt van valschen Eed' nu geen conscientie meer.
En weet ick niet ghenoegh, hoe dat-se met ons leven?
Hoe dat-se ons alleen maer schoone woorden gheven?
En sweiren menigh-mael een vast en echte trouw,
En speten soo de jeught blauw bloemkens op de mouw.
| |
[pagina 137]
| |
De menschen zijn niet meer, ghelijck-se eertijdts pleghen,
De tongh is van het hert al verder nu gheleghen;
Oft wordet eens ghemeynt, het is soo haest ghedaen:
Wie can doch op een riet, wie cander vast op staen?
De Wereldt is te valsch, daer is niet op te bouwen,
De menschen zijn te snood', wie sal daer op betrouwen?
Sy maecken ons wat wijs, en siet ghy dat niet claer?
Waerom dan, ô mijn hert, waerom gheloofdy haer?
Al beter dan voort-aen Monsieur Adieu ghegheven,
Soo Kondt ghy sonder schand', en sonder opspraeck leven.
Soo mijde ghy't bedrogh van alle Ydelheydt,
En houdt de rechte baen van uwe saligheydt.
Is't dat ghy hebt een hert gheneghen om te minnen,
Is't dat een stadigh vyer speelt in u teere sinnen;
Besiet een Koninghs Soon, die daer ghenaghelt hanght,
Die is't die naer u hert, en uwe ziel verlanght.
Siet eens wat dat hy heeft voor uwe gunst gheleden;
Hy lagh in eenen stal, en wierdt voor u besneden,
Ghegheesselt, en ghecruyst, door-nagelt, en door-wont,
Om dat ghy in sijn hert soo diep ghewortelt stont.
En sult ghy dan niet eens u danckbaerheydt betoonen,
En Liefde met de liefd', en hert met hert gaen loonen?
Wel aen dan mijne ziel; seght eens met kloecken moedt,
Aen eenen, die voor u heeft uyt-ghestort sijn bloedt:
Ick schenck u, Iesv soet, ick schenck' u duysent herten;
Ick ghev' u lijf en ziel voor uwe pijn en smerten:
Ick bidd' u, neemt my aen, ontfanght my voor u Bruyt,
Ick gae de Wereldt af, ick sweir' ick scheyder uyt.
Dit gheseyt hebbende, gingh sy den grooten pracht ende Ydelheyt teenemael verlaten, om voort-aen alle affectie op Christum den waerachtigen Bruydegom te stellen: waer toe ick hope dat ghy u oock, ô alder-liefste Philothea, dit voor een exempel nemende, sult begheven, ende kloeckmoedigh voleynden. |
|