Ydelheydt des wereldts.
ALs nu het sterren-licht schoot duysent helle stralen,
En dat den gouden nacht quam uyt den hemel dalen;
Als nu in duysterheydt de aerd' verdronck en lagh,
Soo wordt Loyola's hert bestraelt met eenen dagh:
Hy sloegh sijn ooghen op, hy sagh den hemel blincken;
Hy voelt dat hemelsch vier allenskens tot hem sincken:
Diës leet daer wat in 't hert, en in de ziel en woelt,
Dat hem is onbekent, en noyt en heeft ghevoelt.
Hy worter door geraeckt, het treft hem heel van binnen;
O wat een soet verdriet is 't vyer van suyver minnen!
Dat siet hy naer het West, dan siet hy naer het Oost;
Sijn blijschap wordt bedroeft, en weent uyt enckel troost.
Soo langh als hy den brandt kost in den boesem sluyten,
Soo sprack 't ghemoet alleen, men hoorde niet van buyten;
Maer wie heeft langh ghemint en spraecke-loos gestaen?
Hy sucht, hy vlamt, hy blaeckt, het vyer gaet seffens aen.
Hy ster-ooght wat hy kan, en roept met groot verlanghen:
Laet aerde, laet my los, wat houdt ghy my ghevanghen?
Het principaelste deel is buyten u ghebiet,
En t'ander vreest de doot, noch hare pijlen niet.
Och Hemel seyndt u vyer, en weirt die my beletten,
En wilt den aerdschen romp geheel in polver setten.
Ach! wierd' ick meer ghewont soo waer de pijn gedaen;
Dan soud' mijn ziele zijn, daer nu mijn ooghen staen.
Moet ick dan om dit pack noch onder blijven suchten?
En leven hier in pijn, en derven daer ghenuchten?
Soo roep ick: Lieven Godt, hoe seer is hy verblindt,
Die desen hemel siet, en d'aerde noch bemindt!
| |
Als ick op d'aerde sie heel beken tranen vlieten,
En boven een rivier van wijn en suycker schieten,
Dan roep' ick: Lieven Godt, hoe seer is hy verblindt,
Die desen hemel siet, en d'aerde noch bemindt!
Als ick daer boven sie een leven sonder sterven,
En hier een doncker graf, en bleecke doot te erven,
Dan roep' ick: Lieven Godt, hoe seer is hy verblindt,
Die desen hemel siet, en d'aerde noch bemindt!
Wat is hier al ons vreught, als alle daghen cruyskens?
Wat is hier al ons goet, als slechte kinder-huyskens?
Men schraeffelt dagh en nacht, men bouwt van boven neer,
En wat is doch ons huys? vier plancken, en niet meer.
Wat Tagus gulde vloedt oyt heeft aen strandt gheschoten,
De mijnen van Peru, den Cargo vande vloten,
Wat is't als aerd' uyt aerd' die noch om aerde vecht?
Ghy hemel die soo blinckt die maeckt dees aerde slecht.
Adieu dan aerdsche dal adieu Mars, en Bellona,
Adieu dan Aragon, Biscayen, Pampelona,
Adieu, ô Koninghs hof, adieu, adieu voor al,
My lust een schoonder plaets als dit vuyl aerdsche dal.
Ghy hemel sult voortaen alleen mijn hert verwecken,
Ghy zijt mijn vaderlandt daer ick wil henen trecken,
Daer rijdt de gulde Son, daer loopt de silv're Maen;
Laet aerde, laet my los, laet aerde, laet my gaen.
|
|
Auteursrechtvrij
