Aen den eerweerdighen P. Adrianvs Poirters,
SOo wie dit boecsken lesen sal,
Dat hy sich daer niet aen en stoot,
Is't dat m'hem waerschouwt vanden val,
En toont dat pluym kan wesen loot.
Van wint het spreckt, van ydelheyt,
Van schijn, van locht, die haest verschiet,
Van dit, van dat, 't welck ons verleydt,
Van schaduw' en droom, van haeren niet.
Die maeck dy ons, Poirters, doch soo swaer,
En toont dat 's Werelts lasten zijn,
En dat daer in is groot ghevaer,
En doorgaens oock in't eynde pijn,
Wie sou dit weten metter daet,
Die 's Wereldts valsche mon-aen-sicht,
En haer' bedrieghelijcken praet
Niet achterhaelt, en brocht in't licht?
Gheloofe, ô mensch, dees wijse leer,
Al is't ons al niet openbaer,
tZy wellust, macht, 'tzy goudt en eer'
T'is al voor ons verboden waer.
En schoon dit noch gheweten wort.
En veel dit oock alsoo verstaen;
Och dese wijsheydt schiet te kort,
Als-men niet wilt het quaedt ontgaen.
Een spieghel dan' dient voor ghestelt,
Oft wel voor oogh verthoont het quaet
Dit Boecksjen ons ghenoegh vertelt.
Als-men maer siet wat daer in staet.
Wat meyndt ghy wat elck Beldt ons seght?
Siet wat daer by staet, want ghy't vat,
Al is het sprake loos en slecht,
Den tael man u het naeste blat.
Daer wordt ons 'sWereldts lust in't langh
Met haren aenhangh al vertaelt:
O! wist ghy wat een kort bedwangh,
Met wat een druck sy is bepaelt!
'T ghen' ick u, Leser, segghen sal,
Neemt desen Boeck maer in de handt,
Daer sult ghy 't in breedt lesen al,
En peysen op den helschen brandt.
Versaecken sult ghy d'Ydelheydt,
Die 'sWereldts minnaer bitter valt,
Want treede ghy eens in d'Eeuwigheydt,
Leedt sal't u zijn hebt ghy ghemalt.
P.I.H.
|
|
Auteursrechtvrij