Ydelheyt des werelts
(1645)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[Folio +7v]
| |
[Folio +8r]
| |
HOe sou de Wereldt doch hier ruste konnen vinden,
Die omloopt aen een rat gheslinghert van de winden,
Die altemael op een gaen stormen om het meest,
Waer van den minsten wel doet rijsen een tempeest:
Het wordt hier al beroert, van boven tot beneden,
De landen schieten om, met Borchten en met Steden,
Alleen staet onbeweeght een soet een hemels kindt;
Tot spijt van haer ghewoel, en spot van al den windt.
Ghy Philothea kloeck, die hier speelt met u sinnen,
Spelt hier oock met verstandt, daer steeckt een leße binnen,
Daer steeckt wat in den bol, daer steeckt wat in het rat,
Tot voorder onderwijs dat dienstigh is ghevat.
Ghelijck de Wereldt keert soo snel in alle saecken,
Men kan op desen grondt gheen vaste wercken maecken,
Het moet doch altemael eens swichten voor den tijdt,
Die door een rots en stael en diamanten bijt.
Wat kan hier eeuwigh zijn? De Steden ende Rijcken,
De vesten van arduyn die hebben haere lijcken.
Wie weter hedensdaeghs waer eertijdts Memphis stont?
Wie is't die Roomen nu oock binnen Roomen vont?
Het Mausolëen graf met al sijn rijcke gaeven
Is in sijn eyghen graf ten lesten al begraeven:
Daer Babels toren stont, soo trots, soo hoogh, soo moye,
Daer vint-men qualijck nu een boeren-huys van stroye,
En siet-men klippen dan tot stof en sandt verdwijnen,
Hoe can een aerden pot aen iemandt eeuwigh schijnen?
Doch alwaer uwen Staet ghebouwt op louter stael,
Soo vreest den onder-gangh die dreyghet altemael.
En waer het niet ghesien, men hielt voor enckel droomen,
Dat die eerst Koningh was, ginck schuymen op de toomen,
Ginck sweeten in het sandt, ginck draeven als een ros,
En trecken met hen vier Sesostratis karos.
Men kan ter Wereldt niet soo diep en vast gaen gronden,
Of onder al ons werck wordt drif-sandt noch ghevonden,
| |
[Folio +8v]
| |
En menigh snoode laegh van swerten Haet en Nijdt;
En dat dees gaen voor-by, dat velt den Grijsen-tijdt,
Alleen staet onberoert, en boven al het schocken,
Een ziel die haer verheft, en hoogher is ghetrocken;
En die een stil vertreck ghevallen is tot lot,
En nerghens op en steunt als maer op haeren Godt.
Al wordt Olympus-bergh noyt op het sop gheslaghen
Van stormen en tempeest, en grove donder vlaghen:
Al is het op sijn cruyn ghedurigh heel schoon weer,
Noch is't al soeter tijdt voor die rust in den Heer?
Wel aen dan mijne ziel, wilt u soo hoogh verheffen,
Dat u gheen Wereldt meer, noch Ydelheyt kan treffen:
Want soo de Wereldt noch blijft langh in desen loop,
Soo smijt sy't altemael noch seffens overhoop.
|
|
