Het heylich herte
(1669)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 158]
| |
VIII. Vertooninge.
| |
[pagina 159]
| |
schieten, tot dien eynde heeft hy sijnen pijlkoker op sijn syde, den boogh is uyt-getrocken, de brandende schichten door-wonden, en ont-steken t'Herte van alle kanten, soo dat het schijnt te spreken: Sat est, IESV, vulnerasti
Sat est, totum penetrast,
Sagittis ardentibus.
Proculprocul hinc libido:
Nam caelestis hic Cupido,
Vincet ignes ignibus.
Dat is te segghen. O seer lieffelijck schichten,
Die al vvondende verlichten,
Als het Herte IESVS mindt:
Hy vernielt door goet bestieren,
Met sijn vlam de quaede vieren,
Van't onsuyver Venus Kint.
Dese brandende schichten ô Siel en sullen het Herte niet alleen Godts liefde mede deelen, maer sy sullender met eenen af-branden al dat noch Aerts was, en Werelts, en dat verheffen, en Hemels maecken. Siet eens op de natuer en wesen vande vier Elementen, hoese leeger sijn, hoese donckerder sijn, en in tegendeel, hoe hoogher, hoe oock klaerder. De aerde het leeghste, is met eenen het duysterste. | |
[pagina 160]
| |
Het water wat hoogher, en claerder; de locht soose wint in hoocheyt, soo wint sy in claerheyt. Maer ghelijck het vier de andere al-te-mael overtreft in de hoochste plaetse, soo over-treft het die oock in claerheydt, en doorluchticheydt. O Siel hoe claer, hoe suyver, hoe schoon is een Herte dat vierich is vande Goddelijcke Liefde? hoe weenich Aerdts? hoe weenich Wereldts is daer aen te vinden? Siet eens de Siele staen inde Goddelijcke Wenschen van den Eerweerdighen P. Hugo als sy seght: AnimaGa naar margenoot+ mea liquifacta est, ut dilectus meus locutus est. Mijne Siele is gesmolten, als den Beminden heeft ghespoken. Het vlammeken vande Heylighe ende Goddelijcke Liefde schiet haer op het Herte, en terstont de handen, vingheren, hayr vlechten die smilten, de perlen, de pendanten, de braeseletten, de witte handt-schoentjens, de pluymagiekens, de strixkens, de faveurkens, en allen die leurkens, daer soo veel losse sinnen, en ydel-tuyten aen vast sijn die druypen al-te-mael af, en soo wordt de Wereldtsche Siele door Godts Liefde teenemael eene heylighe Siele. In teghen-deel magh ick van eene verwaende Ydel-tuyt segghen: Siel, die altijdt proncken gaet,
Als een pauwken achter-straet,
En rondsom behanghen sijt,
Met faveuren t'allen tijdt,
| |
[pagina 161]
| |
En soo valt met u ghemoet,
Op dat ydel poppe-goet;
Dat en is naer mijn verstant,
Noch gheen teecken dat ghy brandt,
Dat Godts liefde binnen woont,
Die soo Werelts buyten thoont:
Want soo maer de minste vlam,
In u Hert gheresen quam,
Strax die voncken liepen voort,
Och ghy wierdt haest feulje-moort.
Lisabeth een Landt-gravin
Voelde maer een ginster min,
Staende voor een Passie-beeldt,
Strax sy ruckt af met gheweeldt,
Ydelheydt, en s'Werelts pracht,
En wat Hoofsche jonckheyt acht.
Siet als Magdalena brandt,
Hoe de Mode stuyft van kant?
Hoe dat sy het perle-snoer
Smijt daer henen lanx den vloer?
Ah des Werelts schoonicheyt,
Is maer schoone vuylicheyt!
Daerom ist de wijste jeucht,
Die haer cieren met de deucht,
Dese is het schoon cieraet
Dat het al te boven gaet,
En dat boven al behaeght,
Salich is hy die het draeght!
| |
[pagina 162]
| |
Ghelijck de Godtvruchtighe Siele, daer ick hier te vooren af-gesproken hebbe, naer dat sy dat is draghende de kracht van het Hemels vier, en de Goddelijcke Liefde ghevoelt hadde. Laet het my gheoorloft sijn ô H. Bernarde, met u te singhen: Iam quod quaesivi video,
Quod concupivi teneo,
Amore IESV langueo,
Et corde totus ardeo.
Hic amore missu saelitus,
Haret mihi medullitus,
Mentem incendit penitus,
Hoc delectatur spiritus.
O beatum incendium!
Et ardens desiderium,
O dulce refrigerium!
Amare Dei Filium.
Ick sou u dese woorden ô Siel verduytsen, maer ick sie de H. Moeder Theresa met Iesv daer aen komen. Voor-waer isser oyt yemandt ghevonden wiens Herte van Godts Liefde soo vlamde, dat was die Seraphinsche Moeder Theresa, naer dat haer den Enghel des Heeren met den vierighen schicht hadde door-schoten. Och hoe verlanghde dat Herte? Och hoe vlamde die siele! met wat eene heylige onver- | |
[pagina 163]
| |
duldicheydt wiert sy bevanghen, als sy de klock hoorden slaen; sulck eenen drift hadde sy naer datse was gheschoten, om te sijn by den ghenen die haer hadde doen schieten! hoort hier op haer eyghen Poësie, ende rijm, suchten:
Vivo sin vivir en mi, Y tan alta vida espero, Que muero, porque no muero. Ick leef in my, en niet in my,
Want buyten my is mijn ghemoet,
Dat jaeght staegh naer het hooghste goet,
En daerom sterf ick dagh voor dagh,
Om dat ick niet eens sterven magh.
Vivo ya fuera de mi Despues que muero de amar, Porque vivo en el señor, Qui me quiso para si, Quando el coroçon le di Puso en el esto letrero Que muero porque no muero. In mijn en is gheen leven meer,
Om dat ick leef in mijnen Heer,
Mijn sinnen sijn lanck buyten my,
Mijn Hert is wegh en daer leeft hy.
| |
[pagina 164]
| |
Och waer ick daer ick gerne waer
Kost wenschen gelden, ick wear daer:
Doch schoon ick wensch op wenschen laey,
Sat est, IESV, vulnerasti,
Sat est, totum penetrasti Sagittis ardentibus.
Procul, procul hinc libido:
Nam caelestis hic Cupido Vincet ignes ignibus.
Den wensche-waghen komt soo spaey!
En daerom sterf ick dagh voor dagh,
Om dat ick eens niet sterven magh.
| |
[pagina 165]
| |
Hai que laga es esta vida! Que duros estos destierros, Esta carcel, y estos hierros, En que esta el alma metida! Solo sperar la salida, Me causa un dolor tan fiero, Que muero, porque no muero! Hoe lanck dunckt my het leven hier,
Terwyl hy teirt een Hemels vier!
Wat keten, en wat ys'ren bandt,
Houdt my hier uyt mijn Vader-landt?
O ballinckschap vol pijn en smert!
O kercker voor een vierich Hert?
En daerom sterf ick dagh voor dagh,
Om dat ick niet eens sterven magh.
En om dieswille dat het den eyghen-dom van het vier is altijt op-waers te stijghen, soo en koste het ontsteken Herte vande H. Theresa hier beneden niet rusten, en daerom en dede sy anders niet als versuchten, en haecken, en verlanghen. Quando veniam, & apparebo ante faciem Dei?Ga naar margenoot+ Wanneer, wanneer, wanneer sal ick komen, en voor het aensicht van mijne Godt verschijnen? Ah hoe lanck duncken my de daeghen! hoe traegh gaen de uren! | |
[pagina 166]
| |
Een ooghenblick een ur',
een ur' schijnt duysent dagen
De Son dunckt my te staen,
Die altijdt plagh te jagen.
En eenen dagh dunckt my
te wesen duysent jaer
Een weeck dunckt my soo langh
al oft t'een eeuwe waer.
Soo dickwils als de son
rijst met haer gulde straelen,
Sal dese vraegh ick dan,
my uyt dit leven haelen?
Ah mocht ick maer eens sien
mijn leven onder-gaen,
Eer noch dit licht verdwijnt
dat weer is op-ghestaen!
Hoe menichmael stierde sy haere ghevleughelde siel-suchten door de blaeuwe locht, boven die witte wolcken om het verlanghen van haer Herte daer boven te boodt-schappen? hoe dickwils wenschte sy daer te wesen met hare voeten, daerse gonck met haer ooghen! dan sprack sy weder aen hare ghepeysen met de Siel inde Goddelijcke wenschen:
Ite, precor, nostris dilecto haec dicite verbis: | |
[pagina 167]
| |
Quod cremor immodicis
illius aegra rogis.
Dicite, quod lento
sic terreor illius igne,Ga naar margenoot+
Vt rosa caelesti
torrida facta cane.
Dicite, quod longâ
sic ejus langueo flammâ,
Vt languent siccâ
lilia cana comâ
Si roget, an mortis
proprio sim, visa periculo?
Dicite quae vobis,
ore tacente, loquor.
Dat is te segghen, al-hoe-wel ick teenemael mistrouwe de aerdicheyt vande Latijnsche dichten te achter-haelen. Snelt henen vlugh gepeys,
verr' boven wolck en winden
Tot dat ghy sult den throon
van mijnen IESVS vinden:
Seght hem soo ras als u
sijn aenspraeck wort gejont
Hoe ick ben in mijn Hert
t'Hert in my is gewont
| |
[pagina 168]
| |
Den Seraphinschen pijl,
daer ick med' ben gheschoten,
Die heeft my heel het Hert
met vlammen overgoten:
Dat vier verteirt mijn kracht,
mijn jeucht, en al den schijn,
Als bloemen in de Son
die half versengelt sijn,
Vraeght hy of daer is hop',
voor my om te ghenesen,
Seght: dat ick van nu had
de doodt-verw' op het wesen:
Dat my den aessem joegh,
dat my de spraeck begaf,
En dat hy oorsaeck is
van soo on-tijdigh graf.
Soo verlanghde, soo vlamde de H. Theresa, maer aen-gesien Godt almachtich dese cloecke Siele tot uyt-werckinghe van veel lof-rijcke stucken van doen hadde, soo en coste den Hemel soo vroegh haere wenschen niet toe-staen. Ergo dan ô Siel wat doetse! sy seght: Moet ick leven, soo moet ick lijden, waer op hare devise oock gegront is:
Aut pati, aut mori.
Iae ghelijck het vier on-versaedelijck is soo en costen haer noyt swaricheden ghenoech | |
[pagina 169]
| |
over-comen of sy en wist die met eenen onvermoeyelijcken yver op-te-nemen, en uyt-te-voeren. Ick sal u dit ô Siel, aen-ghesien haer Herte met eene vierighen pijl was door-schoten, door eene bequame ghelijckenisse voor ooghen stellen. Als ymandt inden oorlogh om sijn misdaet moet ghearkebuseert worden, soo sal den patient eenen van sijn alderbeste kameraden bidden, dat hy hem aenden staeck onder al de muskeriers eenen van de eerste eenen ghewissen ende versekerden hert-scheut wil gheven, op dat hy daer door van't leven en voelen berooft de andere scheuten inde schouders, ermen, buyck, dyen, hooft, &c. niet en soude ghevoelen. Siet ô Siel soo gonckt met de H. Moeder Theresa, want naer dat sy vanden Seraphin eenen brandenden Hert-scheut hadde ontfanghen, soo en hadde sy in hare andere leden, en sinnen gheen ghevoelen. Hoe waer het anders moghelijck gheweest dat sy soo veel swaricheden, op-spraeck, aerbeydt, dorricheydt, in't ghebedt, vasten, waecken, disciplinen, haeyren-cleeden soude uyt-ghestaen hebben! het vier heeft eene vernielende cracht, en verkeert alles in vier en kolen. O Siel met wat een hert van diamanten hebben die teere Maeghden uyt-ghestaen, peck, solfer, ghesmolten loot, nijp-tanghen, ysere krauwels, het bloedich sweirt, aen-biedinghe van throonen en croonen: van Keyserij- | |
[pagina 170]
| |
ken, sonder daer onder te beswijcken, sonder daer door verwonnen te worden, t'sijn stercke beenen die weelden en beloften connen draeghen. Soo dat de Christelijcke Sterckheyt hier op wel mach roemen, en segghen: Wie gaf aen teer, aen Maeghden bloet
Soo mannelijck, soo vroom gemoet?
Dat schoon men haer wil kroonen t'hooft,
En Goude bergen noch belooft,
En met heel Koninckrijcken vleyt,
Niet een van al en wordt verleyt.
Al hadjeen scheut-vry-harnas aen,
Waer noyt geen pijlen deur en slaen,
Soo ghy met Gout beschoten wert,
Dat gaet door harnas, en door Hert;
En daer-en-tusschen Gout en eer,
En quetst dees Maeghden nimmermeer.
Iae alsmen dan de vleyery,
Verkeert in vreede tyranny,
En datmer dreygth met peck, en loot,
Met vier, en vlam,en met de doot,
Ghy sietse bly en vrolijck staen,
Ghelijck die naer een bruyloft gaen.
Voorwaer dees kracht, en Maeghden-stant,
Dat is Godts werck, en s'Hemels brandt!
Siet eens ô Siel de cloeckmoedicheyt, ende | |
[pagina 171]
| |
onlijdelijckheyt vande H. Agnes in hare Martelie, ende bloet-ghetuyghenisse. Non sic ad thalamumGa naar margenoot+ nupta properaret, ut ad supplicij locum, lata successu, gradu festina virgo processit. Haec inter cruentas carnificum impavida manus. Flere omnes, ipsa sine fletu, Quanto terrore ego carnifex ut timeretur? quantis blanditijs ut suaderet? quantorum vota, ut sibi ad nuptias proveniret? Quid, inquit, percussor moraris? pereat corpus quod amori potest oculis quibus nolo. Stetit, oravit cervicem inflexit. Cerneres trepidare carnifecem, timere percussoris dexteram, pallere ora alieno timentis periculo, cum puella non timeret sou. O wel-sprekende ende honich-vloeyende woorden! Noyt en isser een nieuw ghetroude met sulcke eene blijschap ghegaen naer haere bruyloftfeest, als dese naer het straf-tonneel is ghetreden. Sy stont midden onder de beulen sonder de minste vreese. Alle de omstaenders weenden, sy en sou niet een traensjen ghelaeten hebben. Hoe dickwils heeft haer den scherp-rechter met drey-ghementen aen-ghevallen om haer eenen schrick in het herte te jaeghen? hoe meenich-mael met schoon en verbloemde beloften soecken te belesen? Hoe veel wenschten soo gheluckich te wesen datse met haer souden trouwen! Sy gonck selver den scherp-rechter aen, en seyde, waerom en vaert ghy niet voort met de Iustitie. Vernielt dit lichaem dat aen andere ooghen behaeght, als daer ick't voor bewaert hebbe. Sy heeft ghestaen, sy heeft gebeden; sy heeft haeren hals tot den slagh gheboghen. Doen begost den beul te verschricken, sijn rechterhandt beefden, hy verstierf in sijn aensicht, hy scheen uyt benouwtheyt te sterven die den slagh moeste ge- | |
[pagina 172]
| |
ven, en sy die den slagh moeste ontfanghen, saghmen met blijschap gaen uyt het leven. O Agnes, ô onnoosel Lam!
Schoon datmen u een leven nam,
Ghy kreeght terstont een beter leven,
Iae eer het lijf op d'aerde viel,
Soo had den Hemel al de Siel,
En haer den lauwer-krans gegeven.
Al waeren pijnen noch soo groot,
Soo gaen ter doodt en is gheen doodt
Want dat is lijden sonder lijden,
t'Sweirt dat hy door u halsken joegh,
Was of hy met een bloemken sloegh,
Ghy maeckt een speeltjen van u strijden.
Ende met dese, of dierghelijcke on-verwinnelijcke cloeck-moedicheydt ô Siel sijn alle de vroome Martelaeren, en standt vastighe Maeghden naer hunne doodt, dat is naer hunne gheboort-dagh ghetreden. Soo onlijdelijck en on-ghevoelijck schier sijn de Herten die met de Liefde Godts sijn ontsteken, ende eenen Hert-scheut hebben ontfanghen. Welck Goddelijck vier ô Siel in de Godtvruchtighe Herten werckt t'selfste dat de groote hitte ende lichaemen. Men siet dat als ymandt inden somer door grooten arbeydt of oeffeninghe seer verhit is, dat die sijnen | |
[pagina 173]
| |
hoet af doet, sijn mouwen op-slaet, sijn wambas open ruckt, iae venster en deur wijt ontsluyt, om eene verkoelende locht, en windt te vatten. Soo sie ick den H. Xaverius de cleederen van sijn borst openen, niet om de lichamelijcke verhittinghe, maer om den groten brandt vande Goddelijcke liefde, ende om den on-uytblusselijcken yver der Sielen, daer hy mede is ontsteken. Naer dat dit Apostolisch Herte gheraeckt was soo en wast hem niet ghenoech om met sijn wereldtse cleederen de Wereldt uyt te schudden, Ouders en Vaderlandt te verlaten, inde Gast-huysen van Italien de siecken te dienen, den etter, en devictorie sijns self uyt de wonden te suyghen, steden, en het plat Landt door sijn predicatien te beweghen, en te doen vlammen, neen, Italien, en Europa waren hem te cleyn, die groote deure van Indien en Iaponien moest open, soude hy eenighen troost en laevenisse voor sijnen brandenden yver connen vinden. Soo dat ick met Chrysostomus magh segghen: Vide animam ignitam, vide mentem alatam, vide rationem accensam amore Dei! Siet eens de vierige Siele! siet dat ghevleughelt ghemoet, siet dat Herte ontsteken met de Goddelijcke liefde. En naer dat hy dien Mooriaen in sijnen droom hadde ghedraeghen, soo en sprack sijn Herte anders niet als: Ecco ego, mitte me. Ick laet het de Poesie wat breeder uyt-wercken. Hoort eens ô Siel hoe hy het vier daer den Heere Iesvs sijn Herte me- | |
[pagina 174]
| |
de ont-stack, van buyten t'alle canten verspreyde. Wy gaen, ô Siele wy gaen!
het vier is niet te dvvingen,
Ick voel daer door mijn Hert
staegh uyt mijn Herte springen,
Wy gaen, ô Siel wy gaen!
wy gaen ter werelt uyt.
Wy gaen op Sielen-roof,
op kostelijcken buyt.
Laet vliegen, sa matroos,
u wimpels en u vaenen,
Licht anckers, kaebels los,
en wacht geen volle maenen,
Sa, veerdich scheeps-getuygh,
sa, veerdich naer den mast,
Het seyl ten vollen uyt,
den Westen-wint staet vast.
Sal een gelt-suchtich Hert,
voor mijn sijn af-gesteken?
Sal dat door windt en storm,
door ijs en schollen breken?
Sal dat gaen met een schip
soo verr' de Sonne gaet,
Om daer te vinden t'goet
t'verwecksel van het quaet?
| |
[pagina 175]
| |
Sa schipper t'zee-waerts in,
de Indiaenen wachten,
En Iapan dat verlanght,
naer onse rijcke vrachten;
En armatas flammis tendit
IESVS mauus, cor accendit Hinc et illinc facibus
Age totum comburatur.
In fauillam redigatur Cor amoris ignibus.
Den Cargo is t'Gheloof,
en Christi dierbaer Bloet,
k'Voer in mijn aertsche reys,
alleen maer Hemels goet.
| |
[pagina 176]
| |
Hoe dorstich is mijn Hert!
hoe vlamt het naer die stranden,
Op dat ick eens met my,
het Cruys daer magh doen landen!
Set tot Melinda my,
tot Madagasker aen,
Waer Mooren svverter noch
van siel als lichaem gaen.
K'en vaer naer Ormus niet,
om perlen daer te haelen,
Dan die een sondich mensch
doet uyt sijn ooghen daelen:
Als een versteent gemoet
soo verr' komt dat het weent,
Dat ist t'geen dat ick soeck,
dat is het rijck gesteent.
Laet seylen diet belieft,
naer Banda, en Molucken,
En daer gaen soeten ooghst
van not' en foeli plucken:
Ah! die in Kinderkens,
daer deucht en seden plandt,
Die windt de beste vrucht,
van't sprecerijen landt!
Dies gaen wy mijne Siel,
verborgen Rijcken jaegen,
Verr' achter Noord en Oost,
die noyt geen licht en saeghen,
| |
[pagina 177]
| |
Iae daerse teghen ons
recht met de voeten gaen,
Daer brengh ick Kruys en Doop,
en wasch den Moriaen.
Veel jaeght een handt-vol gouts
door grondeloose kolcken,
Veel slingert een tempeest
tot inde swerte wolcken,
Hier maeckt een klip het Hert,
daer roovers weer benouwt,
Men sterfter duysent-mael
oock alsmen t'leven houdt.
Waet doetmen voor een Siel?
eylaes dat sou de steenen,
Door mede-lijden schier,
door enckel rouw doen weenen!
Ah! wat haelt daer al roof,
wat buet de droeve hel?
Den handel is daer ernst,
de Siel en is maer spel!
VVanneer sult ghy dit eens,
Europa gaen bevroeyen,
En snellen herwaerts aen,
met seylen en met roeyen?
Siet Iapan roept om hulp'
en China reyckt sijn handt,
Seyndt Roma, seyndt hier volck,
vol yver en vol brandt.
| |
[pagina 178]
| |
Hoe lanckt dunckt my de reys!
komt steekers op ons jaegen,
Doet swillen fock en mast,
met storm en haerde vlaegen,
Doet vlieghen onse vloot,
wy vaeren on-bevreest,
De kalmte en stil weer,
die sijn voor ons tempeest.
Weet ghy wel wat ghy voert
ô Schippers in u kielen?
Ghy voert 'tGheloof en Weet,
voor soo veel duysent Sielen:
Den gantschen Oosten haeckt,
naer u ghelaeden vracht,
Dus viert den heelen schoot
en seylt uyt alle macht.
Wy komen Indiaen,
wy komen Iaponoosen,
Wy brenghen vier en vlam
voor u die light bevroosen.
En hoe sich China sluyt,
met haevens, sterckten, doodt,
Ick komer aen, of in,
den brandt die is te groot!
Terwijl ick stae en wensch,
dat onse traeghe masten,
Een wacker Noordtse koud,
of stooker aen souw tasten;
| |
[pagina 179]
| |
VVy sijn, Godt sy ghedanckt,
t'Hooft van Afriecken om,
t'Hooft vande goede Hop'
dat heet ons willekom.
Iae siet, daer is de ree
der Mozambikse custen,
Hier vel ick strax aen't werck,
want arbeydt is mijn rusten;
| |
[pagina 180]
| |
Siet hoe dat naer ons haeckt
en snaeckt den Indiaen,
Wy stieren recht op u,
och jae, wy legghen aen,
Mijn reys is wel besteedt
als ick u maer magh vinden,
Oock midden door tempeest,
door stormen en door winden;
Nu voel ick dat mijn Hert
van louter vlammen brandt,
En soo veel soeter wordt,
hoe vreeder is het Landt.
Ick sie hoe datse gaen,
met boghen en met schichten,
Maer sullen voor den bogh',
van Godes Liefde swichten:
Ah treften ick hun siel!
ah wierden sy gewondt!
Soo waer mijn Siel verheught,
soo waeren sy ghesondt.
Soo sprack ô Siel desen vierighen Apostel van Indien, en van Iaponien, en noch waren sijn wercken al yverigher als sijne woorden. Hy gonck een Wereldt buyten dese Werelt soecken, en noch wenschten hy om nieuwe landen te ontdecken die hy met het ontfanghen Goddelijck vier soudt ontsteken. Ooc hoe wel mach ick hem toe-passen, die | |
[pagina 181]
| |
eenen vande thien eerste medeghesellen vanden H. Ignatius gheweest is, t'ghene datter staet van Zabulon eenen vande twelf Soonen van Iacob: Zabulen in littore maris habitabit, in statione navium. Aen Xaverius vallen ten deel de zeekustenGa naar margenoot+, ende havens daer de vloten op ancker [liggen]. Hoort maer een staeltjen van sijne schip-vaerten: hy reysden.
Van Italien naer Protugael, Van Portugael naer Tercera, Van Tercera naer Guinea, Van Guinea naer Capo de bona Esperance, Van Capo de bona Espernace naer Madagascar, Van Madagascar naer Melinde, Van Melinde naer Socotora, Van Socotora naer Ormus, Van Ormus naer Goa. Van Goa naer Travancor, Van Travancor naer Malaca, Van Malaca naer Amboyna, Van Amboyna naar de Molucen, Van de Molucen naer Iapan, Van Iapan, naer China, En in't ghesicht van China naer den Hemel.
Was dat Herte niet wel ontsteken ô Siel; was dat vanden pijl vande Goddelijcke Liefde niet teenemael in vier en vlam gheschoten? | |
[pagina 182]
| |
wy sijn dickwils van die kleyn-moedighe en kouw-vorstighe Herten die klaghen datter maer een windeken door de spleete van een venster komt ghedreven, dat is, de minste swarigheydt maeckt ons bevreest en benemt ons den moedt om iet ter eeren Godts en Sielen salicheyt met kloeckmoedicheyt uyt-te-voeren, en daerom moghen wy met u wel bidden, ô H. Bonaventura: Eia dulcissime IESV transfige saluberrimo vulnere amoris tui, medullas anima mea ut verè ardeat, langueat, & liqui fiat, & solo tuo desiderio deficiat. Wel aen aldersoetsten IESV, doorschiet met eene alder-salichste wonde van uwe Liefde het mergh van mijn Siele, op dat sy waerachtelijck brande, beswijcke en smilte, en datse door't verlanghen naer u alleen, magh sterven. |
|