Heyligh hof vanden keyser Theodosius
(1696)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina t.o. 286]
| |
Hy heeft voorsichtigheyt van doen, die voor eens anders schulden wilt borge blyven. Wacht u handt,
Hier is brandt.
| |
[pagina 287]
| |
En dat het waer te slecht gedaen
Liet hy dat prooyken henen gaen;
Te meer om dat de kamer-maeght
Geen acht op dese vruchten draeght.
S'en valt niet slincks, de baen is klaer,
En hier met neemt sy 't speeltjen waer.
D'occasia seghtmen maeckt den dief,
En simmen hebben vruchten lief.
Maer als sy inde kolen tast,
Eylaes de simme wort verrast;
En van het vier soo aengerant,
Dat sy haer vingers heel verbrant.
Sy spouwt daer op met alle macht,
Waer door de pyn wat wort versacht;
Doch door het smerten voelt sy wel,
Dat vier en is geen kinderspel.
Dus sit de sim als buyten raet;
Sy loert wel op het vrucht gebraet:
Maer als sy op haer bleynen siet,
Dan gaen de lustjens weer te niet;
En als sy weer siet op den buet,
En dat de vrucht is wonder suet,
Dan wilser aen, brant dat het brant:
De prooy is doch voor haren tant.
Hoort nu, hoe dit arghlistich dier
Kreeg de kastanien uyt het vier.
Ons minne, die ter seyden sat,
Een lieve, maer een kloecke kat;
Iae die wel oude ratten vanght,
En lustigh met haer klauwen pranght:
| |
[pagina 288]
| |
Die (of het haer was lief, of leet
En of het vier was noch soo heet)
Die greep sy by de slincke poit.
En soo hernam sy haer exploit:
En wat ons minne grolt en spouwt,
Hoe fel sy haer het backhuys krouwt;
Dees heeft den poot, en hout hem vast,
Waermee sy inde kolen tast;
En rooft soo door een anders pyn,
De vruchten die gebraden syn.
Soo imant hier met lacchen wil,
Die houd! bid ick, een weynich stil;
Tot dat ick noem een ander man,
Die hy met recht belacchen kan.
'T is Hans soo gy hem weten wilt,
Hier over inden Franschen schilt;
Een man die lant, en erven heeft,
Soo dat hy op syn renten leeft;
En die het seker soo wel doet,
Dat hy koopt stadich goet op goet.
Die heeft hem laest geheel verbrant
Om dat hy leenden oock een hant,
En borge bleef voor duysent pont:
Siet, dat bederft hem inde gront.
Want mits den oom, voor wie hy sprack;
Ten ooren toe in schulden stack,
Soo laet den schuldenaer hem gaen,
En spreeckt alleen de borge aen.
Hans wort gedaegt voor Magistraet,
Die Hansen in verbeurte slaet;
| |
[pagina 289]
| |
Soo dat hy om syn schrift alleen,
De duysent pont heeft aen syn been.
Hans sou wel springen uyt syn vel,
Als hy hem vast siet aen dit spel:
Doch wat hy doet of niet en doet,
Hy brockter in syn beste goet;
Alleen om dat hy borge bleef,
En synen naem daer onder schreef.
Nu wenschten ick dat onse kat,
En Hans die hier soo wort gevat,
Dat sy door hunne schaey en pyn
Ons leerden wat voorsichtigh syn.
Op dat noyt, als naer wysen raet,
Ons borgh, en naem geschreven staet:
Aen kouden inck, en kout papier,
Verbrantmen sich als aen een vier.
Iae bleynen konnen haest vergaen,
Maer borge blyft heel jaren staen:
En wie voor ander borge doet,
Die geeft den sleutel van syn goet.
Hebt oogen dan, en syt niet blint,
Eer gy voor imant u verbint:
Wie hier lichtveerdigh leent syn hant,
Gewis dat die sich haest verbrant:
En hy sal varen als ons kat,
En syn een geck, maer door de stat.
|
|