Heyligh hof vanden keyser Theodosius
(1696)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina t.o. 229]
| |
Uytmuntende godtvruchtigheyt en geestelycke oeffeningen vanden Keyser, Keyserin, en vier Keyserlycke Princerssen.
Van loijbos delinc. Henricus Causé sculp.
Dees syn den lof
Van heel den hof.
| |
[pagina 229]
| |
gelastert heeft. Ick vergeef 't aen N. die my voor de Magistraet gedaeght heeft. Ick vergeef 't aen N. die myn kalanten afgelockt heeft. Ick vergeef 't aen N. die my by mynen oversten, by myn bichtvaeder vermaeckt heeft. Ick vergeef 't aen N. die my uyt mynen dienst gestooten heeft. Ick vergeef 't aen N. die my bestolen heeft. Ick vergeef 't aen N. die my graeuw en blaeuw in myn aensicht geseyt heeft. Ick vergeef 't aen N. die my in volle maeltyt eenen versmadelycken steeck gegeven heeft. Ick vergeef 't aen die myn eygen vrinden tegen my opgemaeckt heeft. Ick vergeef 't aen myn stiefmoeder, die my soo dickwils verstooten, en uyt den huyse gestelt heeft. Ick vergeef 't aen mynen stiefvader, die myn kints gedeelte verdonckert en verduystert heeft. O siel, soo gy dit doet, dan sultge doen dat Eudocia, en veel meer dat Christus dede, die ons hert van dat edel exempel een leeringe heeft gegeven. | |
Uytlegginge ende toepassinge van het sinnebeelt.KOm, laet ons inden hof een weynich ons vertreden,
En daer met niet te doen den tyt in iet besteden:
Want als het lichaem rust, dan werckt den vluggen geest;
En alsmen 't minste doet, dan doet men aldermeest.
Ick wensche van een bloem te worden onderwesen,
Als die met ryp verstant van my sal syn gelesen:
| |
[pagina 230]
| |
De slechste die gy vint, oock ergens inden boeck,
Als gyse wel door siet, sy leert als eenen boeck.
Soo gy een tuyltjen pluckt van soete violetten,
Die haer soo lancx der aerd' op kleyne steeltjens setten;
Gy leert terstont daer uyt versaecken pracht en schyn,
En met een nedrich hert heel diep ootmoedich syn.
Maer die een purpre roos gaet van haer dorens plucken,
Die salse in 't verstant al wonder sinnen drucken;
Veel bloosen als een krieck, en lacchen van 't coleur;
En 't hert is hun van pyn geprickelt deur en deur.
Hoe kont gy immermeer een leli met u draegen
Of sy en suyverheyt die sullen u behaegen?
En de granaten bloem, die vlammich staet en gloeyt,
Soo dat men sweiren souw dat vier op boomen groeyt.
Die preeckt aen u, ô siel, dat gy Godts minne-schichten,
Laet dringen in u hert, laet hooren u gevrichten;
Tot dat u heel gemoet in vollen vlammen swemt,
En dat door 't hemels vier het aerts vier wort getemt.
Maer gy, ô bloem vol roem! gy treckt met soete krachten,
O kroon Imperiael, myn oogh en myn gedachten:
Hoe schoon staet gy rondsom, met bloemen als beleyt,
Hoe praelt op haeren throon u hofsche Majesteyt!
Als ysel in de meert, en als die lichte vlocken
Bekleeden het geboomt met hunne witte rocken;
Als d'ander bloemgewas noch onder d' aerde muyckt,
Dan syt gy boven d'aerd al voeten hoogh gestruyckt.
Gy syt die eerst geniet de straelen vande lenten,
Die op u teere roos de eer, en glorie prenten.
En als u wortel light in d' aerde half verkilt,
Dan staet u bloemich hooft als inde son en smilt.
| |
[pagina 231]
| |
Iae gy, soo hoogh van staet als uwe naemen tuygen,
Gaet altyt uwe bloem om leegh naer d'aerde buygen
Maer 't schouwen vanden pragt vermeerdert uwen pragt;
Het daelen maeckt de kroon, en die wort hoogh geagt.
Wel aen nu myn vernuft, wilt heden hooger rysen,
En raedt eens; soo je kont, op wie dees blom gaet wysen:
Wie ist doch die verbeelt dees kroon van't Keyserryck?
Wie is haer met 't gelaet, meer niet de daet gelyck?
O Keyser Theodoos! ô blom van onse tyden!
O kroon Imperiael! gy gaet uw' eeuw verblyden:
Gy ivert voor Godts dienst; Godt segent uwen staet,
En schenckt hier alle goet, en weirt daer alle quaet.
Hoe menich duysent torts doet gy in kercken smoocken?
Hoe sie ick alle daegh u wieroock-vaten roocken?
Gy heft u handen op, gy buyght u kniën neer,
En u ootmoedich hert dat klinckt voor Godt den Heer.
Dit syn, och jae! dit syn, ô Keyser, uwe sorgen,
Dat gy Godt sit en bidt al voor den rooden morgen;
Eer dat de gulde son op u paleysen daelt,
Soo ist dat u gebedt hoogh inden hemel straelt.
Als menich duysent mensch in diepen slaep verdroncken,
Noch droomen op hun bed, en in hun luyers roncken;
Dan isset t'uwen dagh, dan sit het hof en bidt;
En soo als doet het hof, soo doet het minste lidt.
Ah! was godtvruchticheyt oyt in een siel te vinden,
Die had Eudocia, ô Vorst! u wel beminde:
Wat sont dat hert om hoogh, wat sont het menich vlam!
Sy wist van waer de kroon, en haren scepter quam.
Hier moet ick op u deught, Pulcheria, oock roemen,
Die ick den dagenraedt van alle deught mach noemen;
| |
[pagina 232]
| |
O licht der maeghden staet! het is naest Godt u werck,
Dat 't hof geen hof en is, maer is Godts eygen kerck.
En dan uw' dry maseurs, ô Engels met lichamen,
Die snelden tot godtsdienst, of sy met vleugels quaemen:
Wat heeft haer deugt al glans! wat heeft haer deugt al scyn?
Siet, al haer hovaerdy bestaet in kleyn te syn.
Dit is den staet van 't hof, dies wort het hof gepresen,
Dat ick in d'edel plant, ô Keyser, heb bewesen.
U hof ist grootste hof; gy d'eerste Majesteyt,
En watmer siet oft hoort 't roept al ootmoedicheyt.
Gelyck het boomgewas syn vol gelaeden tacken,
Door 't overvloedich oost doet naer beneden sacken,
En buyghtse naer de aerd', Pomona, door u vrucht,
Als of hy seggen wouw: dat hy naer pluckers wacht.
Soo vol is in u hert Godts-graci opgeschoten;
Soo is u groote siel met deuchden overgoten:
En hoe dat uwen geest meer naeckt de heylicheyt,
Hoe verder dat hy wyckt van pracht en trotsicheyt.
Schoon dat u cabinet blinckt vande diamanten,
Gy siet de mueren aen oft waren leeme wanten:
Als gy sit op den troon van gout en silver styf,
Dan smert een hayren-kleedt u vinnich op het lyf.
Hoe maetich is u spys? Hoe toomt gy uwe lusten,
In leckerny en wyn, gehaelt van vremde kusten?
Gy drinckt daer een fonteyn met silvre aeders spronck,
Weert die men niet als gout en fyne perlen schonck.
Al daelt er tot u neer Godts segen op Godts segen,
En dat 't goet op u stort als eenen dichten regen;
Dat krygt een schaemel mensch, die hongrich tot u loopt,
Soo dat gy met vuyl aerd' den schoonen hemel koopt.
| |
[pagina 233]
| |
Lanck moet gy, grooten Prins, syn in dit saelich leven,
Om uwen geest daer naer noch saliger te geven.
O kroon imperiael! ô alder bloemen lof!
Wort spaey, als het moet syn, verplant in 's hemels hof.
Leert hier, ô wie gy syt, leert van u grontste daegen,
Den heer een suyver plicht en godtsdienst op te draegen,
Volght Keyser, Keyserin; siet dees Princessen aen:
Al doet gy maer de helft, noch hebt gy veel gedaen.
|
|