Heyligh hof vanden keyser Theodosius
(1696)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijVI. Capittel.
| |
[pagina 65]
| |
den selfsten dagh aenden eenen kant gegroeyt eenen olyfboom, ende aenden anderen kant is eene nieuwe fonteyne ontsprongen. Hier over den Koninck Cecrops ten hooghsten verwondert, heeft te raede gegaen den Godt Apollo; ten eynde hy door hem mochte verstaen, wat dat de Goden met dese twee vremde saecken wilden beduyden: Hem wiert geantwoort, datter eenen stryt was tusschen Neptunus ende Minerva, aen wie van twee dese stadt Athenen soude toegeeygent worden; ende dat dit geschil vande borgerye moeste geslist ende nedergeleyt worden. Minerva is de Goddinne der wysheyt, aen wie den olyfboom toegeheylicht is, om dat de geleerde oock heele nachten by de lampen studeren, die met de olie uyt dese boomen geperst moeten gevoedt en onderhouden worden. Neptunus is Godt vande zee, en diesvolgens scheen dese nieuwe fonteyne het recht voor Godt te willen handthaeven. In dese onsekere twyfelachticheyt heeft den Koninck alle de inwoonderen van Athenen doen vergaederen; ende in desen breeden raedt heeft hy niet alleen de mannen, maer oock de vrouwen naer oude gewoonte doen verschynen. Naer oude gewoonte, segg' ick; want voor desen de vrouwen daer altyt inde vergaderinge haere sitplaetsen en stemmen beneffens haeren man hadden. De saecke wort de gemeynte voorgestelt, men ondersoeckt, en ondertast het stuck op het scherpste. Ten lesten het gevoelen ende stemmen worden vergaedert; men ondervint dat de mans-persoonen stemmen voor Neptunus, de vrouwen in tegendeel staen soo voor Minerva, datse in't getal van stemmen | |
[pagina 66]
| |
de partye in een vois overwinnen, soo dat Minerva hier in over Neptunus triumpheerde: die dit afwysen en verwerpen met sulcken misnoegen heeft openomen, dat hy soo in gramschap ende zee soo in tempeest is opgeloopen, dat de stadt van Athenen in groot peryckel stont van door de baeren seffens overhoop te storten. Wat sou de bedruckte Borgery doen in sulck een uytersten gevaer? Sy hebben goetgevonden, om den grammoedige torn van Neptunus wat te versoenen, datse vrouwen (want op die was desen Godt gebeten) in haere achtbaerheyt ende laetduncken een weynich souden kort vlercken; ende hebben tot uytvoeringe van hun voornemen, ende tot bevredinge van Neptunus gestelt; Ten eersten, dat het haer voortaen niet meer geoorloft en soude wesen eenige raedslaegen by te woonen. Ten tweeden, dat de kinderen den toenaem vande moederen niet en soude voeren. Ten derden dat haer niet geoorloft en was Atheensche dat is wyse vrouwen genoemt te worden; en datmen in toekomende tyden in haer goetduncken in soo groote weerden niet meer en soude houwen. Een vonnis voorwaer onder de benauwde borgers van Athenen gesloten, meer door vreese van hunne aenstaende peryckelen, als wel door eenich recht: want sy tegen allen recht de achtbaerheyt der vernufte vrouwen (die Minerva, dat is de goddinne van wysheyt, door genegentheyt tot de wetenschap toegedaen waeren) eenen dapperen kroock hebben gegeven. Den H. Hieronymus, een pilaer vande H. Kercke inden Oosten, en hiel dit stuck der mannen van Athenen niet | |
[pagina 67]
| |
voor goet; maer in tegendeel blaesoent hy den lof der vernufte ende verstandige vrouwen menichmael uyt in syne schriften, naementlyck inden welsprekenden brief die hy aende Maeght Principia heeft gesonden. Is ymant belust hier voorder bewys af te hooren? dat die eens met een ryp-vonnis verstandt overwege het ryckbeleyt, en den deur-trapten handel, daer sich die Thekuitsche mede heeft beholpen, om Absolon inde gratie en vrintschap van synen heer vader den Koninck David te herstellen. Den grooten Monarch was gevangen, eer hy vermoede datter eenige stricknetten ontrent hem waeren. Om de saecke grondelyck te verstaen, dient geweten, dat Absolon synen broeder Ammon, om eene begaene schandtvlecke, over maeltyt by dranck synde hadde doen vermoorden. Den vader nam desen dootslagh soo hooch op, dat hy nimmermeer en wilde gedoogen, oock naer eenen ruymen tyt van ballinschap, dat Absolon oyt in syne tegenwoordigheyt soude verschynen. Om dan het gemoet van David te versachten, ende aen den gevluchten Prins het hof en 's vaders vrintschap te openen; siet eens met wat eene behendige aensprake, ende doorknedene woorden sy David, door David, dat is door syn eygen vonnis, heeft verwonnen: Heer! Koninck, sey sy, bewaert my: den Koninck antwoordede; Isser dan swaricheyt? Waer op sy wederom met eenen geveynsden sucht, ende naergeboetseerde doefheyt; Eylaes! ellendige weduwe als ick ben! mynen man is my ontvallen, ende ick uwe dienaresse, hadde twee soonen; dese synde allebey buyten in het velt, hebben woorden gekregen; en | |
[pagina 68]
| |
soo daer niemandt en was die tusschen beyde kost komen om hun te scheyden, heeft den eenen den anderen gequetst, waer van hy is gestorven. Hierop komen nu alle de vrinden van ons maeghschap, en staen op tegen my uwe dienaresse, en seggen, Levert ons uwen soon die synen broeder heeft vermoort; ten eynde wy den selfsten oock van kant helpen, soo en sal het vergoten bloet vanden overleden nietongevroken syn. In deser voegen staen sy naer syn erfdeel, en soecken uyt te blusschen een eenigh vonxken dat my is overgebleven, op dat alsoo mynen man sonder erfgenaem en naekomelingen soude wesen. Hierop antwoort den Koninck aen dese vrouwe: Gaet naer u huys toe, ick neme de saeck op my, ick sal't voor u verantwoorden: waarom de vrouwe wederom, met loose ende voorbedachte woorden: Neen heer Koninck, dat liever de schult van het bloet, dat ick soeck te verbidden, kome over my en over het huys van mynen vader, en dat den Koninck hierom niet plichtigh en sy, maer dat synen throon magh onnoosel blyven. Den Koninck in synen aengeboden dienst volherdende sprack wederom: Soo u ymant noch op den hals valt, brenght dien by my, en ick verseker u, dat ick sal maecken dat hy voortaen u in het minste niet en sal lastigh vallen. De arghlistige Thekuitis, willende den Koninck noch meer en meer in syn eygen woorden verwerren en verstricken, seyde wederom: Ick bidde, dat syne Konincklycke Majesteyt gelieve indachtig te wesen, ende te verhoeden dat myne vraecksuchtige vrinden niet en vermenighvuldigen, op dat alsoo of door den eenen of door den | |
[pagina 69]
| |
anderen mynen soon het leven niet en worde benomen. Den Koninck geloovende dat de vrouwe stack in duysent vreesen, heeft syn belofte met eedt bevestight ende bekrachtight, seggende: Ick sweer u by den levenden Godt, dat uwen soon aen het minste hayrken niet en sal gekrenckt worden. Gaen wy, ô siel, nu eens voorders sien, hoe sy den Koninck met een soet toomken sal omleyden: Heer Koninck seyde sy, laet aen my uwe dienaresse geoorloft syn noch een woort of twee tot syne Majesteyt te spreken. Spreekt vryelyck, seyde hy. Hier begint sy de versierde geschiedenisse tot een waerachtige historie om te keeren, en spreeckt in deser voegen: Waerom laet syne Majesteyt haer met eene onverbiddelycke verbolgentheyt innemen, tot groot misnoegen ende gevoelen van het volck Godts, behalven dat gy u besondight, en plichtigh syt, omdat gy weygert uwen gevluchten soon wederom in u hof en in uwe vaderlycke genaede te ontfangen. Ons leven voorwaer is van syn eygen boos genoegh en kortstondigh, wy snellen naer onsen onderganck gelyck de wateren naer lege plaetsen, die eens voorby geschoten nimmermeer wederom opwaerts en klimmen. Neemt eene leeringe van Godts bermhertigheyt, die ons noch al gedult in't midden van onse misdaeden, herstellende syne opgeweckte gramschap, op dat den sondaer door syne rechtveerdicheyt niet teenemael en gae verloren. En waerom vervolght mynen heer synen eygen soon met straffer en scherper recht als den mynen? Geeft dan standt aen u Konincklyck woort, dat soo heyligh is als eene offerande. Maeckt | |
[pagina 70]
| |
een eynde van uwe tornigheyt en van syn ballinschap, ende gedooght, dat uwen Absolon naer uwe vaderlycke liefde en Konincklycke stadt magh wederkeeren. Met dese vernufte en vol besteken redenen is het straf gemoet van David teenemael versaecht geworden, ende het leven, en het vaderlant syn aen Absolon geschoncken. Wat grysen kop isser, met alle syn hersenen, die dit volgeestich stuck sal overtreffen? 'T is soo behendich en wyselyck beleyt geweest datter dien verstandigen Koninck gants en geheel over stondt verwondert. Dat was voorwaer eene van die vrouwen, die den wysen man soo hoogh is roemende, met dit woort:Ga naar voetnoot* Mulier sensata, waer door haere vernuftheyt ende gauwicheyt wort aengewesen; waer voorder op dienen magh 't gevoelen van eenen ouden schryver: Mulieres subitis consiliis valent plurimum, & primus impetus naturae in sexu faemineo solet esse optimus & felicißimus. ‘Der vrouwen invallen syn geluckigh; ende haere eerste en schielycke beraetslagingen plachten naer wensch uyt te vallen.’ Ymant seght, datse in haere vernufte vonden syn gelyck de Franssoisen in hunne aenvallen, d' eerste syn de beste. En als ick hier, in orden stelle die verstandige vrouwen; soo en magh ick u niet voorby gaen, ô vrome heldinne Iudith, die den roem syt van alle de heldinnen. Gy hebt inde stadt van Bethulia getoont, dat als mannen hebben herten van vrouwen, de vrouwen dan hebben herten van Mannen; ende als naer het oordeel vande opperhoofden alle de wegen van verlossinge gesloten waeren, dan hebt gy | |
[pagina 71]
| |
noch een passagie gevonden, waer lanx gy niet alleen de verlossinge, maer oock de victorie met u inde stadt sout brengen. O wie sal my geven, dat niet alleen op de triumph-bogen van u vaderlant, maer op de uyterste paelen des werelts, dese glory-rycke woorden mogen gelesen worden. Tu gloria Ierusalem, in laetitia Israel, tu honorificentia populi nostri. Ick sal tot haerder voorderen lof dese weynige regelen de fransche Poesie afleenen:
Le fèr que tient en main cette chaste Merveille
Ajouste à son visage une fiere clarté:
Et pour la confirmer en cette extremité
Son bon Ange luy fait ce discour à l'oreille:
Asseure toy, Iudith, tu vas tuer un mort,
Le sommeil & le vin, par un commun effort,
Ont de ja commencé son meurtre à ta conqueste.
Ton captif ne doit pas te donner de la peur,
Et ton bras sans danger pourra coupper la teste,
D'un homme, à qui tes yeux ont arraché le coeur.
Dit laet ick onse Neerduytsche Poësie wat breeder uytleggen.
O kloecke Amazoon, weerdt den laurier te draegen,
Die in dit hooft alleen hebt heel een heyr verslaegen,
Hy byt noch op syn tand': wat schoone vrees is dat?
O alder vrouwen bloem, O roem van onse stat!
Den Engel gaf u 't sweert, en Godt gaf u de krachten,
Gy sondt hem inden slaep diep naer de helsche nachten,
Hy droomden dat hy dronck met u de wynen soet,
En op den selfsten stont gy tapten af syn bloet.
| |
[pagina 72]
| |
Gaet sterckt u borgery van hulp en moet verlaeten:
Sy gaen eylaes! Sy gaen als lycken over straeten:
Want hier dreyght hun het sweert, en daer de slaverny,
Hun hôp en hunnen troost naest Godt dat syde gy.
Maer eer sy inden moort of slaverny vervielen,
Gy hebt, ô kloecke vrouw! gaen den tyran ontsielen,
Hy brengt de tyding' self door 't hooft dat noch is werm,
Hy sal de boodtschap doen van uwen kloecken erm.
Die nu in't leger syn, en op de wachten praeten,
Die deelen heel de stadt, en plunderen de straeten,
En brengen oock by een de maeghden over al,
En werpen wie van hun de schoonste hebben sal.
Maer laet den morgen-stondt met dese doot verschynen,
Sy sullen als de sneeuw gaen voor de son verdwynen.
Ick sie het heyr u vlucht; wat valter menich man,
Eer dat hy inde vlucht in tyts noch vluchten kan?
De wegen syn besaeyt met wapens en met sperren,
Sy hollen over hoop soo dat s'in een verwerren:
Wat breeckter menigh koets, beslaegen met root gout?
Hy acht hem ryck genoegh die hier syn leven houdt.
Siet hoe s'in hegh' en haegh met volle koffers smyten
Heel tenten van sattyn, en kamers van tapyten;
Het konstigh silverwerck en light niet hier en daer,
Maer over al soo dicht al of geregent waer?
Den buyt ist minste noch: want 't meeste van die loopen,
Die moetent met hun eer en met hun bloet bekoopen,
Siet den Bethuliaen die is van kappen moe,
En verft syn vinnich stael tot syn geveste toe.
Doch wie daer vecht of niet, den lof sal Iudith draegen.
Die Holophernes wint, die hevet al veslaegen:
| |
[pagina 73]
| |
In Holophernes hert hadt ieder syn gemoet,
Soo dat een vrouwe meer als duysent mannen doet.
Verheught u, droeve stadt; twee slaegen vanden degen
Die hebben u gebaert de blyschap en den segen.
Verheught u, droeve stadt, en schud u rouw-kleedt uyt,
En offert Iudith op het ryckste vanden buyt:
En wilt Godts stercke handt in haere handen loven:
Want watmen onder vecht, het winnen komt van boven,
Sy heeft, door Godts genaey, en moet, en raet gevat:
Sy schenckt de vryheyt weer en blyschap aende stat.
O siel, wat dat een vrouw al kan te wege brengen!
Voor 't eerst, sy was in't vier; en sonder haer te sengen:
Den Engel was haer wacht, by al dees boose wacht,
't Gebedt was haren schilt, die trock sy aen by nacht.
Sy stopten haer gehoor aen 't vleyen en aen 't streelen,
Sy sagh, en 's en sagh niet, daer bloncken syn juweelen,
Sy badt Godt om syn hulp, en ley aen op het stuck;
Ah wie soo vecht als sy, die strydt tot syn geluck.
Maer seght my eens, ô siel, als gy siet uw' vyanden,
Hebt gy dan Iudiths hert, hebt gy dan Iudiths handen?
En als gy wort bekoort, door sinnen of door bloet,
Seght my eens wat gy dan met Holophernes doet.
Wilt gy dat uwen krygh magh wesen oock ter eeren,
Soo moet gy eerst tot Godt uw' swacke sinnen keeren:
En als hy u versterckt, strydt wat gy stryden meught,
Soo haelt den vyant schand, en gy oprechter vreught.
Onse kloecke weduwe was een van die verstandige vrouwen, die door Godts hulpe een geluckigh uytkomen sagh voor de belegerde stadt van Bethulien; als den oppersten Priester, beneffens die vande regerin- | |
[pagina 74]
| |
ge, hunnen moet lieten sincken; ende nu vast gestelt hadden, naer het verloop van vyf dagen, de stadt op genaey en ongenaey aenden opgeblasen Holophernus over te leveren. Ende om volle maet te geven van het gene ick hier verhandele, soo moet ick noch eene roemweerdige gauwicheyt, van een gekroont hooft hier achter byvoegen. Men seght gemeenelyck, dat het syn goede voerlieden, die op enge wegen konnen keeren; en het is oock alsoo. Maer meerdere konst is, in eene onverwachte benautheyt een snelle en vernufte uyt-vlucht te vinden, gelyck ons de naervolgende geschiedenisse sal aenbieden. De Keyserinne Theodora, in haeren tyt een perle van allen de vrouwen, was getrouwt met den Keyser Theophilus, die meer godtvruchtigheyt in synen naem voerde; als wel in sijn manieren, overmits hy ketters was, en gesworen vyant vande beelden, welcker eer hy verboden haddeGa naar voetnoot* op lyf-straffe ende vebeurte van het leven. Maer dese godtvruchtige Princesse was boven maeten sorghvuldigh en behendigh, soo om de straffe manieren vanden Keyser te versoeten, als oock om de waerachtige Religie, kost sy die niet voortsplanten, ten minsten in haere jeucht, diese hier en daer hadde, te versekeren. Jae, niet tegenstaende het scherp verbodt van Theophilus, soo had sy verscheyde heylige beelden in haere bidt-plaetse, daerse op gestelde tyden haere gebeden aen Godt gonck opofferen. 't T geviel eens by ongeluck dat Dender, een van die wyse sotten, die ten tyde vande taefel de Princen met een woorden- | |
[pagina 75]
| |
sausken vermaeckten, 't geviel segh' ick dat desen doortrapten sot eens diefelyck sloop in de bidplaets vande Keyserinne, en haer betrapte soo sy was knielende voor dese beelden. Niet langer als 's anderdaeghs, als den Keyser aen taefel sat, Dender begint een verhael te doen van het gene dat hy gesien hadde; seggende, dat hy Manna (soo noemden hy de Keyserinne) smorgens verrast hadde, terwyl sy besich was met haere poppen; en dat hy klaerlyck bemerckte dat het haer dapper speet, om dat hy haer soo onverwacht bespiedt hadde. Theophilus hoorende die poppen noemen, gisten terstondt wel dat het waeren eenige beelden, die sy in 't heymelyck noch eerde: oversulcx schuymbeckende van gramschap, staet op vande taefel, en valt de Keyserinne aen willende goet rondt weten, waer die poppen waeren, die sy in het bywesen van Dender aenbeden hadde. Inder waerheyt men moet belyden, dat dese godtvruchtige Keyserinne met eene besondere en aerdige behendigheyt begaeft was, gelyck het in dese beschuldinge heeft gebleken. Want hoorende dat sy verklickt was, en siende dat den Keyser in volle grammoedigheyt was uytgeborsten; soo begint sy in tegendeel wel soetjens te lacchen, segghende; dat dit was een vande genuchelyckste kluchten, die in het hof op langen tyt gebeurt waeren; ende om den Keyser van het stuck te leyden, en haeren Heyligen dienst alderbest te ontveynsen; seyde sy, al met een aensicht daer niet als gerustigheyt uyt en was te lesen, desen Dender heer Keyser, die altyt vremde kuren uytrecht, naer de maete van syn wysheyt; die is mischien geko- | |
[pagina 76]
| |
men in myn kamer, recht als ick besich was met onse kinderen voor den spiegel te palleren; en siende in het gelas den weerschyn van onse aensichten, heeft gemeynt gehadt, dat hy sagh verscheyde beelden. Dit seggende, dede de Keyserinne den sot met den mouw trecken voor den spiegel, en vraeghden hem, of daer binnen niet en waren de poppen, die hy bevonden hadde? Hier door verkoelden den moet vanden Keyser, ende Dender wierdt vande hovelingen uytgelacchen, en Theodora ontwerckten haer met een behendigheyt uyt de stricken van dese beschuldinge, waer door sy andersints groot gevaer soude geloopen hebben; ende bleef alsoo in haren Godtsdienst volherden. Hoe schalck dat Dender dan was, de behendigheyt vande Keyserinne heeft hem overwonnen. Men seght met een spreeckwoort: Het vosken is gauw, maer noch gauwer is hy die't kan vangen; gelyck het in onse gemelde geschiedenisse is gebleken. Desen lof dan, hoe afgunstigh ymant sy, ismen aen Eudoxia ende veel andere verstandige vrouwen schuldigh, datse onverwachte vonden en invallen hebben, waer door sy geluckige uytkomsten vinden in verwerde saecken; ende onbekende wegen opspeuren, om tot vermeerderinge van Godts glorie te geraecken. |