Heyligh hof vanden keyser Theodosius
(1696)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 5]
| |
Liefhebber vande poësie, van welcken in syn * leven geschreven staet, als volght:HY hadt het leven en de wercken van den H. Apostel Petrus in seer schoone spaensche verskens ofte rymdichten beschrevenGa naar voetnoot*, waer in hy eene sonderlinge gratie hadde.
ICk voel dat mynen geest allenskens wort ontsteken,
En dat hy uyt het dal veel hooger neemt syne streken,
Hy wil Parnassus op, Apollo reyckt u hant,
En geeft noch door u jonst myn swackheyt onderstant.
Ontsluyt my, Helicon, en laet my eens daer binnen,
Stelt myne tael op rym, of wel gerymde sinnen
Verlicht eens myn verstant, bestiert 't geen ick versier
Soo snoer ick tot vermaeck myn herp of wel myn lier.
Doch wat sal ick, ô Siel, den vroomen Leser schencken,
Dat dienstigh wesen magh en niemant en kan krencken?
Wat sullen wy voor stof gaen brengen aen het licht,
Dat alle lesers oogh, en hoorders oor en sticht?
| |
[pagina 6]
| |
Hoe sal ick boven dit het stuck dan voorder dryven?
Wat regel is my nut, wat rechtsnoer in het schryven?
Ons' eeuw is heel vergalt, en bitsich t' alle kant:
'tWaer wonder soo een schrift waer vry van Momus tant.
My dunckt dat Dedaels raet my sal ten besten stieren
Om met een staege sorgh vlugh tusschen twee te swieren:
Want soo wy hooger gaen, ons vleugels druypen af,
En leeger is de zee voor ons een vochtigh graf.
De gulde middelmaet was altyt seer gepresen.
Hy mist, soo die te hooch was inde locht geresen,
Als die lancx d'aerde kroop gelyck een traeghe sleck:
In't midden woont de deucht, op 't eynden het gebreck.
Dit wil ick in dit schrift oock heden gaen betrachten;
Soo blyft het binnen lof, soo is het buyten klachten:
En stieren soo het werck, en schicken soo de saeck,
Dat d'een hier leeringh' hael, en d'ander oock vermaeck
Daerom sie ick voor uyt (gelyck de schippers gasten,
Die watter dient gemydt bespieden vande masten)
Eer dat my treft gevaer, eer dat my naecke druck.
De toesicht is altyt den broeder van 't geluck.
Ick wil dan 's Keysers hof (een hof dat al syn deughden
En syn godtvruchtigheyt soo tempert met de vreughden)
Gaen stellen in het licht, gaen brengen aen den dagh,
Dat allen slagh van volck met stichtingh lesen magh.
Op dat dit lucken sou, soo kom ick u begroeten,
En saemen legh myn pen, Loiola, voor u voeten:
Ick leghse met myn hert voor uw' autaeren neer,
Op dat gy haer verwerft den segen vanden Heer.
Gy, die tot Poësi' waert in u jeught genegen,
Als gy 't blanck harnas droeght, en uwen staelen degen.
| |
[pagina 7]
| |
Wat menigh soet gedicht is uyt u hant gevloeyt,
Als Helicons fonteyn had uwen geest besproeyt!
Apollo wouw goet ront van u kasket gaen lossen
De pluym, die Mars u schonck met die schoon veder-bossen;
En stellen in de plaets den krans van versch laurier,
Den krans daer dien Godt mêe groent syn eygen lier,
En hoe en heeft u dicht, Talia, niet verheven
Dat gy soo ryck van tael, soo aerdigh hadt geschreven,
Ter eeren van het hooft van Christi lieve Kerck?
Voorwaer een gulden rym, een honichachtigh werck!
Ick bid stiert oock myn hant, polystert myne driften:
Al wat komt in dees eeuw is noodigh fyn te siften.
Maeckt dat myn swacke pen voorsichtigh altyt schryft,
Op dat my naederhant geen laster-tongh doorvryft.
Uyt hôp' van deze jonst, tot myn geluckigh vaeren,
Soo steeck ick onder zee, en snyd' de blauwe baeren,
En soo daer ryst tempeest, ick stel my aen het roer,
'k Sal peysen dat ick u fortuyn, ô Caesar, voer.
|
|