Het duyfken in de steen-rotse
(1657)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 237]
| |
XIII. Capittel.
| |
[pagina 238]
| |
oyt dooden gheweest die levende ooghen heeft doen open gaen, dat de uwe terwijl ghy daer mede uwen Soon op uwe schoot sijt aenschouwende, als ghy ten boord toe vol van droefheyt met eenen hertgrondighen sucht meucht seggen: Fera pessima devoravit. Dat vreet dier de sonde heeft mijnen Soon verslonden. Och hoe doet Iesus van Nazareth Koninck der Ioden, hoe doet hy open uw oogen! oogen die van liefde vlammen, oogen die van droefheydt vloeyen, oogen die van medelijden breken! ooghen vol ooghen maer seght my eens Maget is dit uwen Godt ô Moeder is dit uwen Soon! ô Maria is dit uwen Iesus? eylaes sy kan qualijck den Salichmaecker inden Salichmaecker, den Soon in haren Soon, en Iesus in haren Iesus bekennen. Maer laet ons hier eens ô Siel een weenich aenraecken hoe den Heere Iesus naer dat hy aen het Cruys gestorven was, van het Cruys is afgedaen door sijne vrienden. Ioseph van Arimathie eenen edelen Raets-heer siende dat de lichaemen vande ghekruysten souden afghedaen worden, is stoutelijck ghegaen by den President die hy hoopten soo veel te gewilliger te vinden, als hy wiste dat hy te nooder de justitie volbracht hadde, en heeft | |
[pagina 239]
| |
gevraeght verlof om het lichaem vanden Heere Iesus af te doen, en te mogen begraeven. Hy dan consent ontfanghen hebbende van Pilatus, ende hulpe van Nicodemus, die oock int heymelijck eenen Discipel Christi was, hebben de leeren gherecht, zijn gheklommen op het cruys, hebben de naegelen uytgetrocken, het lichaem af-gedan, en dat geleyt op den schoot vande H. Maeghet Maria. O droef spectakel! een teere en een minsaeme Moeder met het doodt lichaem van haren eenighen, en beminden Soon op haren schoot! alsser een lief kindt komt te sterven, soo salmen dickwils de Moeder uyt het salet leyden, opdat de droefheydt haer niet en sou versmachten. O Soon seght sy, wie heeft u soo deirlijck ghetracteert? wie heefter sulcken vreetheydt op u onnoosel, en teer lichaem konnen uyt-wercken? wie heeft dat Goddelijck aensicht soo konnen onteeren! Van het bovenste van u hooft tot de planten van uwe ghebenedijde voeten en isser in u niet geheel ghebleven? ô banden, en koorden, ô roeden, en gheessels! ô doorens! ô nagels! ô cruys! ô doodt! O mijnen Soon! ô lief Kindt! ô eertijts de klaerheyt van mijn ooghen! ô wat een veran- | |
[pagina 240]
| |
deringe is dit? heb ick daerom seven jaren soo sorghvuldighlijck met u gevlucht geweest in Egypten om Herodes sweirt te ontvluchten en nu ist al vreeder met u af-geloopen? O Soon over dertich jaren staet ghy op mijnen schoot als eenen Engel, nu light ghy hier als eenen van de moordenaren! doen bondt ick u in sachte doexkens, nu hebt ghy nagelen door handen en voeten; doen gaf ick u met sulcke vreucht sogh, en melck uyt mijnen boesem, nu sie ick de bittere gal, en asijn noch op u lippen hangen; doen gaeft ghy my millioenen van blijschappen; nu gheeft ghy my millioenen van droefheden! O Soon! O lijden! O hemel! O aerde! O Sondaer! Maer seght my eens ô Siel wie heeft dit altemael gedaen? Wie heeft Christum door soo veel tormenten het leven benomen! Iudas ontschuldicht sich van dese doodt; want hy seght dat hy de dertich penninghen heeft wederom gegeven. De Ioden segghen: wy en hebben 't niet gedaen, want wy en mogen niemant tot [de] doodt verwijsen. De Priesters verdedigen sich mits sy het ghelt niet en hebben willen ontfangen. Pilatus wast oock sijn handen, en wil paert noch deel in dit onnoosel bloet hebben O Siel ick vrees, waerachtigh ja ick vrees, dat u dese doodt dal ten last gheleyt worden. En | |
[pagina 241]
| |
daerom gaet eens in u consciency en siet of daer niet en is dat u daer van kan beschuldighen, Siet eens of ghy die dertich penninghen niet ghetelt en hebt, of ghy die koorden niet gedraeyt en hebt, of ghy die roeden niet ghepluckt en hebt, of ghy die croon niet ghevlochten en hebt, of ghy dat kruys niet ghemaeckt en hebt, of ghy de naeghels niet ghesmeedt en hebt, of ghy hem met de lancie den steeck niet ghegheven en hebt? Inde Minne-broeders kerck tot Inspreuck staet een groote posture van eenen Crychs-manGa naar margenoot+ van bronse ghegoten met een lancie inde handt, De overleveringhe, ende oude traditie ghetuyght dat het is het beelt van eenen Ridder die in den oorloogh onwetende met een lancie sijnen Vader heeft door-steken, en dat desen Ridder dit hoorende, en ghewaer wordende op het lijck is ghevallen, en van droefheydt ghestorven. O Sondighe Siele ghy sijt hem ghelijck in vreedtheydt, maeckt dat ghy hem oock ghelijck in leedtwesen moght worden, ende en wilt voortaen den Heere Iesus, soo Paulus seyt niet wederom cruycen, op dat u ten joncxsten daeghe den Heere Iesus niet en verwijte: OGa naar margenoot+ Sondaer siet den mensch die ghy ghekruyst hebt, siet de wonden die ghy ghemaeckt hebt; siet de sijde die gy | |
[pagina 242]
| |
doorsteken hebt, want door u en om u is die ghe-opent en hebt ghe weygert daer binnen te komen. Woorden voorwaer als donder-slaeghen, wee den ghenen diese op het hooft sullen vallen! Maer laet ons desen Noodt Godts, dat is de grondeloose droefheydt van Maria noch in dicht een weenich hervatten: Ick wenschte dat ick hier de traenen, en suchten soo ghereet hadde, als ick heb de woorden. EYlaes! dit droef vertoogh sou herten oock van steenen
Doen bersten door het sien, doen smilten door het weenen.
Den Hemel en de Aerd' die stanender af in rouw,
Maer die het meest ghevoelt is t' hert van dese Vrouw,
O mensch siet desen Noot, aenschouwt dit bitter lijden,
Hoe diep moet haer het sweirt van Simeon door snijden?
O IOSEPH trouwen vrient, wat hebt gy al gedaen?
Hanght IESVM aen het Cruys, y hanght hem weder aen!
En siet ghy niet haer Siel van droefheyt heel verflouwen?
Hoe gaet sy aen haer hert dit bloedich Lichaem douwen?
Ten kan niet anders sijn sy sterft met hem de doot,
Haer medelijden is, haer droefheydt al te groot.
VVie sal een eenigh Soon gaen lijcken, ende recken,
Of wel de Moeder moet te vooren haer vertrecken?
VVant sach sy hoe haer Kint daer soo verstorven lach
Dat waer voor haer gemoet te swaeren donderslach.
| |
[pagina 243]
| |
HOe moet o teere Maegt, en Moeder ook te saemen.
Hoe moet dit lichaem dan u Siel met droefheydt praemen!
O schoot, o Moeders schoot! met traenen eerst besproeyt.
En door de VVonden nu van IESVS heel bebloeyt?
Seght my o droeve Vrouw hoe meenich duysent suchten!
Vyt uwen bleecken mondt, uyt uwen boesen vluchten,
Noêmis meesten druck heeft by u t'minste niet
Als ghy in uwen Soon elck lidt voor lidt besiet.
Ghy siet de scherpe gal noch op sijn lippen hanghen,
Ghy siet die fluymen noch ghebacken op sijn wanghen
Ghy siet hoe dat die Croon is in sijn hooft gheplant,
Ghy past die naeghels weer in elcken voet, en handt,
Ghy voelt sijn open Zy, ghy telt vijf-duysent VVonden,
Ghy klaeght: O Soon, o Soon wat lijdt gy voor de sonden!
O Isaac, o lief Kindt, dit is den herden slach
Die eertijs Abraham in sijnen gheest voorsach.
VVaer is dat hooft van gout daer ick op plach te roemen,
VVaer sijn u wanghen soet als incarnate bloemen,
VVaer is u schoon bruyn hayr soo aerdigh in-gekrult.
Het is met doorens heel, en heel met bloet vervult!
V ooghen van een dvyf, en die soo suyver bloncken
Die ligghen inden sweet, en traenen vloet verdroncken,
Nu mis ick u in u, k' en kenn' u nerghens aen
Als aen u lippen Soon die vol van myrrhe staen.
Met recht sijn Son en Maen uyt haere baen gheweken.
En hebben haer uyt schroom diep inden nacht versteken,
| |
[pagina 244]
| |
De Aerde heeft ghebeeft, de rotsen sijn ghescheurt,
En hebben altemael u droeve doodt betreurt.
Maer mijn, mijn Moeders hert lijdt meer als d' Elementen
Dat smaeckt met u de dood, de pijnen, en tormenten:
Hoe menigh fellen slach op u teer Lichaem viel,
Soo menigh weder slach ontfonck ick in mijn Siel.
Mijn Siel die is met u vast aen het Cruys gheslaegen.
De spongie die is my oock aen den mondt ghedraeghen,
Ick stierf, en sterf met u die light op mijnen schoot,
Eylaes waer wasser doot soo fel als desen Noot!
O Vrouw, ô droeve Vrouw hoe is u hert ghesloten,
Hoe is u banghe Siel met droefheydt overgoten!
V pijnen, soo ick sie, sijn diep ghelijck een zee,
Gy sijt, voor waer gy sijt een Vrouw van seven VVee!
Y'wil, u liefste Kindt, wilt hem voor ons bewaeren
Op dat den Vader ons door sijnen Soon mach spaeren,
Het bloet van Abel riep vraeck, en rechtverdigheydt,
Maer IESV CHRISTI Bloet roept peys, en salicheyt.
Al sijn sijn oogen toe ick sie sijn VVonden open
Op dat een sondigh mensch daer binnen soude lopen,
Daer binnen soude sien hoe dat hy voor sijn doodt
Op offerden sijn Bloet voor die sijn Bloedt vergoot.
SIet mensch eens desen Mensch maer siet diep in sijn VVonden,
VVant ghy aen elck van die handt-daedigh wert ghevonden;
Siet in sijn dorne Croon daer steeckt u trotsicheydt.
De myrrhe, en de gal smaeckt naer u gulsicheydt:
| |
[pagina 245]
| |
De naeghels dat sijn u ghesteenten, en juweelen,
De roey en sijn ghepluckt van uwe lust prieelen.
V leven licht, en wulps kost hem die swaere doodt,
En u onkuys ghesicht was die hem d'ooghen sloot?
VVilt dan gheen Synagoogh, of Ioden meer vervloecken,
VVant die't hem heeft ghedaen die is by u te soecken,
Ten is noch Cayphas, noch oock Pilatus feyt,
Het is u sondich hert o mensch in't kort gheseyt.
Bidt hem dan om ghenaey, toont met haer medelijden,
En wilt haer droeve Siel in uwe siel gaen snijden,
En seght, is't dat mischien hier door u herte vlamt.
O Godt het is my leet dat ick u heb vergramt!
| |
Historie.ISt dat de siel meer is daer sy lieft, als daer sy leeft, soo was de Siel van Maria meer in Christus, als in haer eyghen selven; waer wt volghen moest dat de baeren van droefheydt seer hooch in het hert vande gebenedijde Moeder moesten sijn opgheresen. O quam tristis & afflicta. &c.
Och wat droefheydt, en wat smert
Had die Moeder, in haer hert,
Als sy sach op haeren schoot
Iesum voor haer ooghen doodt?
| |
[pagina 246]
| |
Soo datmen hier wel sou moghen ghebruycken den aerdighen vondt van dien schilder die op eenen doeck afghetrocken hadde het Sacrificie daer Iphigenia levendich moest opgheoffert worden, al de vrienden, die by den autaer stonden, had hy gheschildert met verscheyde teeckenen van uytwendighe droefheyt: den eenen weenden, den anderen vrongh sijn handen, den derden sloech op sijne vorst, eenen vierden trock sijn haer, eenen vijfden besweeck van rouw hertigheydt, maer als hy de droefheydt in de Ouders sou wt-beelden, schilderden hy een vloers over het aensicht hanghende, willende hier door beduyden dat gheen pinceel, geen verwen, geen schilderkonst de droefheydt der ouderen machtich was om te vertoonen. O droeve, droeve, droeve, alderbedroefste Moeder, niemant en kan uwe smerten naer den eysch wtbeelden, niemant en kent uwen grondeloosen druck, als de geene die de lijdt, en den ghenen daer hy om wordt gheleden. Den hondersten man mach hem beklaegen, de Godtvruchtighe Ghemeente mach slaen op hunne borsten, Ioannes mach suchten, Magdalena mach weenen, maer uwe droefheydt o Moeder en kan noch met pinceel gheschildert, noch met penne beschreven, noch met | |
[pagina 247]
| |
woorden wtghesproken, noch met verstandt begrepen worden. Doch mits ick hier handel vande doot vanden eenighen Soon van Maria, laet ons hare droefheydt uyt een ander onverwacht lijck gaen be-krachtighen. Ladislaus Coninck van Hongarijen ende Bemen had een overtreffelijck Ambassade toe-gherust naer Carolus ConinckGa naar margenoot+ van Vranckrijck, ende dat om te haelen sijn dochter die met den Prince sijnen Soon onder-trouw ghedaen hadde. Het opper-hooft van dese Ambassade was Vdabricus Bischop van Passauw, aen den welcken, op dat dese Ambassade treffelijcker, en aensienlijcker sou wesen, voor gheselschap toe-ghevoeght wierden uyt het puyck van den Hongherschen Edeldom twee hondert mannen, van gelijcken twee hondert van Bemen, en twee hondert uyt Oostenrijck, altemael uyt-gelesen mannen sy waeren soo rijckelijck ghekleedt, en soo costelijck toe-gherust, dat een yghelijck van hun eenen machtighen Coninck scheen te wesen. Tot dese ses-hondert vervoeghden den Bischop noch hondert van sijne onder-daene Edelmannen, soo datter nu seven hondert koppen in getal waeren vol goet, moet, en edel bloet. Iae op datter in dese Ambassade niet en soude vereyscht worden, sijnder by-ghevoeght vier hon- | |
[pagina 248]
| |
dert vande schoonste edelste, ende staetelijckste Ioffrauwen. Alle de koets-waegens bloncken door het gout daer sy rondts om mede beset waeren, behalven datse van binnen doorsaeydt waeren met kostelijcke ghesteenten. En boven dit altemael voerden sy met hun overvloedicheydt soo van giften, als rijcke kleederen. om die aen het Hof van Vranckrijck te ver-eeren. Dese prachtighe Ambassade was gheluckelijck tot binnen Parijs ghekomen, ende den dach vande solemnele audientie was verschenen, en soose nu ghereet stonden om in den Coninxs teghenwoordicheydt gheleydt te worden, soo komter eenen post inghetreden met tydinghe dat den Ionghen Prins ende Bruydegom deser werelt ghepasseert was. Welcke onverwachte boodtschap den Coninck met sulck een droefheydt is om het hert gheslaeghen, dat hy de Ghesanten niet een woordt en heeft konnen spreken, ende sijn allegaeder met groote droefheydt wt Parijs vertrocken. Des Coninxs droefheydt mocht groot wesen des toekomende Bruyts noch grooter. Maer die vande eyghen ouders d'aldergrootste. Want die saeghen voor hunne ooghen ligghen het droevich lijck, die saeghen hoe die aenghenaeme roose op korten tijdt verflenst was. die saeghen hunne eenighe vreucht ghelijck als | |
[pagina 249]
| |
eenen ydelen droom verdwenen. Doch alle dese droefheydt vergheleken by die vande Moeder Godts Maria als een druppeltjen ter opsicht van overvloeyende rivieren. By wie o H. Maeghet by wie sal ick u dan in desen Noodt Godts vergelijcken? Ick weet wel dat als Carolus den VIII. overleden was, en het lichaem gheschoncken wierde, ende dat den Herault naer ghewoonte drymael riep: Le Roy est mort, le Roy est mort, le Roy est mort. Den Coninck is doodt, den Coninck is doodt, den Coninck is doodt. Ick weet wel segh ick datse droeve stemme de herten der omstaenders soo heeft doorsneden datter op staende voet twee vande Hovelinghen denGa naar margenoot+ Wijnschencker en eenen Hertsier by het graf sijn doodt ghevallen. Voorwaer eenen grooten rouw, maer al evenwel en kan hy die van u sweirt niet bereycken. V droefheydt is sonder ghetal, u droefheydt is sonder maet, u droefheydt is sonder grondt, u droefheydt is sonder troost, sonder verlichtinghe, sonder verminderinghe, u ghemoet wort verduystert. het schudt en beeft, het wordt ghescheurt meer als Son, of Maen, meer als locht, en aerde, meer als eenighe beroerde elementen. Waer is nu den H. Gregorius Nyssenus die nimmermeer met een droogh aensicht en kost gaen voorby de schilderije daer de Offerante | |
[pagina 250]
| |
van Abraham, en Isaac in verbeeldt wierde? soo diep sneede hem in het hert het opgheheven sweirt vanden Vader, soo seer ghevoelden hy in sijn ghemoet d'onnooselheydt vanden Soon die onder het swiert sijnen hals hadde gheboghen, over een gheveynst lijck stortede hy waerachtighe traenen. Maer wat heeft dese schilderije ten opsichte van t'ghene dat ghy o alderbedrucktste Moeder hebt voor u ligghen! Ten is hier gheen ghedreyght, noch gheen gheschildert werck, het gaet hier voor goet. Ghy hebt op uwen schoot, ghy houdt tusschen uwe ermen, ghy druckt aen u hert, ghy voelt met uwe handen, ghy siet met uwe ooghen, het doodt Lichaem van uwen eenighen, dat is, van uwen alderliefsten Soone. Ghy menght onder een sijn dierbaer Bloedt met uwen bittere traenen; ghy sucht over de menichvuldicheydt sijnder Wonden; ghy verschrickt u over de botticheydt der naeghelen, ghy versterft door het sien van de scherpe doornen. Ghy sucht, ghy weent, ghy klaeght, ghy kermt, ghy wenscht: Fili mi Absolon, Absolon fili mi [quis mihi tribuat ut ego moriar, pro te, Absolon] fili mi, fili mi Absolon! O Absolon (Vaders des vredes) mijnen Soon, mijnen Soon Absolon wie sal my gheven dat ick voor u mach sterven! ten minsten dat ick met u mocht sterven, want wat doen ick hier lan- | |
[pagina 251]
| |
[g]her in dit leven daer ick sie dat ghy, die sijt het [l]even, light sonder leven, en sonder u leven wat [is] mijn leven! Q quam tristis? Daerom sal ick u hier oock begroeten met [d]e woorden van uwen H. Dienaer Bonaventura: [O] aldersuyverste Maeghet, door het bitter lijden, en[d]e over groote droefheydt die u wt u hert als wt een [f]ontyn quam gespronghen, als ghy met uwe Moe[d]erlijcke ermen het doodt Lichaem van uwen ghebe[n]edijden Soon waert omhelsende; als ghy sijn godde[l]ijck aensicht saeght soo onteert door fluymen, soo bleeck [v]ande doodt, soo blaeuw vande slaeghen; wilt ons gra[t]ie verwerven op dat wy oock met een rouw hertich [l]eetwesen onse sonden, dat is, de wonden van onse sie[l]e moghen beweenen, op dat wy schydende wt dit le[v]en moghen genieten, die vriendelijcke, ende saelighe [o]mhelsinghe van uwen aldersoetsten Soone Iesus Christus onsen Heere! dit soo wesende. Toont dan hier o Siel medelijden, ende beklaeght den rouw van de ghene die onse alghemeene Moeder onder den galghenboom des Cruycen is gheworden, en ghelijckerwijs dat hae[r]en aerbeyt doen groot was, soo en mach onse danckbaerheyt niet minder wesen. Komt nu o Siel en laet ons dit Goddelijck lijck met traenen gaen vergheselschappen. | |
[pagina 252]
| |
Begraevenisse. IHS
Hy heeft hem gheleet in een graf dat wtgekapt was in een steen-rotse. Marc. 15. | |
[pagina 253]
| |
Sin, en bediedtsel van het Beeldt.WIe sal my geven dat ick hier
Van traenen stort een heel rivier!
Of dat ick in een droevich vocht
In dese wt vaert smilten mocht!
Och dat dees rotse sich ontsloot,
En om lijck fonteynen goot!
VVant noyt en stierf daer groter vrient,
En die meer traenen heeft verdient;
Ons leven onse saelicheyt
Die wort hier in het graf gheleyt!
Ghy Moeder wt een droef ghemoet
Stort tranen dunckt my root van bloet,
En uwe siel is tot den grondt
Door dese doodt te seer ghewondt;
Ick sie (soo treckte ghy t'u aen)
Het een lijck achter d'ander gaen.
Ioannes weent, en sucht en klaeght.
Ter wijlmen hem ten graeve draeght;
En Magdalena gheeft den toom
Aen eenen bracken traenen-stroom:
Y! siet eens hoe naer t'herte sluyt,
Sy krijt haer siel ten ooghen uyt.
O! Ioseph u ghetrouwicheydt
Is weirdt de werelt door verbreydt,
| |
[pagina 254]
| |
Ghy hebt Pilatus aen ghesocht
Op datmen hem begraeven mocht,
En naer dat hy u oorlof gaf,
Soo deedt ghy hem ten cruycen af,
Nu wordt van u in dit ghesteent
V eyghen graf aen hem gheleent.
Ghy toont door u ghetrouwicheydt
Hoe vals dat altijdt wort gheseyt:
Als datter vrienden naer de doodt
Gaen vierentwintich in een loot.
Ick sie o Siel oock aen u kleet
V gaen vol droefheydt, rouw, en leet;
En worden schier van weenen blindt
In't sterfhuys oock van uwen vriendt!
Och tis de Liefde die light doodt!
O Siel t' verlies dat is te groot!
Stort vry u traenen vroegh, en spaey,
Behanght u huys met swerten baey,
En plant voor u ghesloten deur
Den droeven boom Cypressus veur.
En volght het tortel-duyfken naer,
VVant siet u gaeyken dat light daer!
Docht gheeft de Liefde in het graf,
Het hert dat u de Liefde gaf,
VVant schoon de Doodt sey datse sou
V beyde scheyden door den rouw,
Door dit bedrogh, en vondt alleen
Al scheyt sy u ghy blijft by een:
| |
[pagina 255]
| |
Dat sy dan vry haer boghen spant,
En drijft haer pijlen, t' alle kant,
En sleypt van hier soo erm, als rijck,
De Liefde is ontsterfelijck.
En wat ghy in haer handen stelt.
En vreest noch doodt, noch doots ghewelt.
Gheluckigh hert dat t' al versaeckt,
En by de Liefde soo gheraeckt,
En by de Liefde wordt gheleyt,
En noyt meer vande Liefde scheydt.
VVant ofmen dees twee d'ooghen sloot.
Nochtans hun doot is sonden doodt,
Die in het graf vol leven sijn,
Al sijn sy sonder levens schijn:
Dies singht hier met een soete stem
Voor hun den blijden Requiem.
VVaer blijft Egypten dat soo poft,
En op sijn Pyramiden stoft?
Opt Mausolaeum trots van bouw,
Het werck van een bedruckte Vrouw?
VVant dien marmer, en het lijck,
Vergaen noch saemen eens in slijck?
En moeten swichten voor den tijt
Die door het stael, en yser bijt?
En maelt den Coninck met sijn Hof,
Tot enckel aerd', en louter stof.
Maer die in graf der Liefde leyt
En wist noyt van bederflijckheydt.
| |
[pagina 256]
| |
O goeden Godt dat ick eens sagh
Dat mijn hert by het uwe lagh!
En dat den balsem van de deucht
Mijn hert bewaerde in sijn ieucht
Tot dat ick het trompet gheschal
Ten jonvsten daeghe hooren sal;
Ick bid als ghy de werelt daeght,
Dat ghy my dan u jonste draeght:
Her-maeckt my dan weer wt mijn slijck,
En gheeft my u schoon Hemel-rijck;
Op dat van my genoten wort
De vrucht van t' Bloet voor ons ghestort,
Hoort Siel opt lest noch dese les,
Sijt van het Cruys een dienares,
Laet Christi Cruys vol scand', én pijn
V beste Camerade sijn.
Al schijntsen u wat leelijck uyt,
T'is Christi alder-schoonste Bruydt.
En als hy weder daelen sal
Tot ons in't Iosaphatse dal,
Dan sal dit Cruys vol luyster staen,
Veel helder als de Son, of Maen,
Tot troost voor diet in weirden houwt,
Tot schrick voor diet af-keerick schouwt,
Om dan te sijn in geen ghevaer,
Volght Christum met u kruysken naer,
En weet dat u den Cruys-wegh leyt
Recht tot de croon van saelicheyt.
|
|