Het duyfken in de steen-rotse
(1657)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijXII. Capittel
| |
[pagina 215]
| |
vinger wijsen op den bergh van Calvarien, en segghen: Ibi crucifixerunt eum. Daer hebben sy hem gekruyst. Maer aengesien onse droefheyt in verre nae soo groot niet en is, ter oirsaecke dat onse kennisse daer van oock soo groot niet en is, gelijck de hunne was (want sy hebben 't met hunne eyghen ooghen ghesien en doorsien, 't gene wy maer alleen en hebben gehoort met onse ooren, en diesvolgens de beweginghe daer door veel gaet verflouwen,) soo moeten wy in het hooft-stuck van onse verlossinge ons helpen met het overdencken, ende mediteren om in ons gemoet te verwecken een droefheydt, die eenichsins naer ons kranck vermoghen den Heere Iesus tot troost, ons tot profijt mochte strecken. Ick en sal hier niet verhaelen met wat een ongenadige pijnen hy op het cruys is gesmeten, hoe hy is als een pese uyt-gereckt, en met wat plompe naegels hy is door-slaegen, veel min van dien lede brekende schock als sy het cruys inden uyt-gegraeven put lieten neder sacken. Elck van die int besonder waren aen den gebenedijden Salichmaecker een onghelooffelijcke oirsaeck van uytnemende tormenten. Dit segh ick, sal ick altemael in het stil-swijgen voor-by gaen, en om de waerheyt te seggen, de gedachten zijn subtilder | |
[pagina 216]
| |
om dat altemael te doorgronden, als wel de penne bequaem is om dat levendigh voor de ooghen te verbeelden. Stelt dan liever o Siel! een Crucifix voor u, en speelt daer eens op met alle de krachten van uwe siele, en secht dan eens met eenen rouwhertighen sucht: Siet daer hanght hy aen dry naeghels die het ghewicht des aerts-bodems op-houdt met dry vingheren. Daer hanght hy vol pijnen die de glorie is vanden Hemelschen Vader. Daer hanght hy vol smerten die de vreucht is van hemel, en van aerde. Daer hanght hy sonder troost die het vermaeck is van alle de creaturen. Aen den eenen kant staet de ghebenedijde Moeder, aen den anderen kant den lieven Discipel die Iesus beminden, wenschende hem met eenighen troost te moghen verlichten: ende hunne droefheydt was voor den ghekruysten Iesus een nieuw torment van pijnen, en lijden. Hoe dickwils sloeghen sy hunne ooghen op om het te aenschouwen? maer overwonnen van droefheydt moesten de selfste elders keeren, hoe dickwils sochten sy aen het Cruys te naederen! maer sy voelden de voeten onder hun beswijcken. Hoe dickwils meenden sy met hunne neus-doecken het afrennende Bloet te versamen? maer sy gevoelden dat hun eygen bloet begost te begeven. | |
[pagina 217]
| |
O Siel! hoort eens sijne droeve, maer nochtans een waerachtighe stemme: O vos omnes: O ghy alle die passeert hier door dese wegen, siet eens op ende overweecht wel offer droefheyt is die met de mijn kan vergheleken worden. Wie meent ghy dat ick ben o Siel! die ghy hier soo siet hanghen? Ick ben den seyl-steen en den magneet der Sondaeren, die over mijnen hals ghehaelt hebbe, ende ghetrocken allen de straffen die sy rechtveerdighlijck verdient hadden. Ick ben den magneet-steen van alle de herten. Ick treck tot my het herte van mijnen Vader met den welcken ick u versoene. Ick treck tot my het herte vanden H. Gheest die u sal heyligh maecken. Ick treck tot my het hert van mijne Moeder die u voortaen sal draeghen. Ick treck tot my het herte van mijnen beminden Ioannes die sal u leeren hoe de waerachtighe rust op mijn borst en aen mijn cruys is te vinden. Ick treck tot my het hert van Magdalena, op dat de sondige menschen souden weten waer dat de plaetse is om ghenade, en bermhertigheyt te soecken. Maer Siel, wanneer sal ick u hert trecken? ghelijck ick dat van Magdalena heb ghetrocken, die aen mijne voeten met mijn Bloedt vermenght haere traenen. Wanneer sal ick u hert trecken tot my, ghelijck ick dat van Paulus heb | |
[pagina 218]
| |
getrocken, die sich voor den meesten Sondaer uyt-riep, ende mijne wonden droegh in sijne leden? Wanneer ô Siel sal ick met dese mijne open gespannen ermen eens op u mogen vallen, gelijck den Vader sijnen Verloren Soon heeft ontfangen. Wanneer ô ydele Siele, wanneer sult ghy eens met u locken gelijck eenen anderen Absolon aen de tacken van mijn doorne kroon blijven hangen, niet om u hert met een lancie des doots, maer met eenen vlammenden schicht van liefde te doorloopen? | |
[pagina 219]
| |
geen doorens te scherp, geen slagen te fel, alles is t'uwer liefde geerne verdragen, alles sal noch geerne verdragen worden. O Siel soo ghy noch een vonck verstant, en een ginsterken danckbaerheydt hebt, verlaet al die ydelheyt, breeckt af die sorgelijcke conversatie, maeckt een eynde van uwe onghestadicheydt, begeeft u meer als ghy pleeght tot devotie, omhelst wat meer de verstervinge, ghy sijt geworden van daegh een kint Godts, ghy sijt herboren door het cruys, wat isser betaemelijcker als dat den Soon den Vader in gaen, en staen, in wesen, en aensicht, dat is in lijden, en verdragen gelijck sal wesen? Hier meenden ick dit te eyndigen, ô Siel maer ben genoodtsaeckt om de penne noch in de handt te houde, om den wech tot het naer-volghende dicht te banen. Het begrijp daer van is hoe dat door een grondt-hertich overdencken vanden doodt-strijt Christi Iesu, ende vande onghemetene droefheydt vande bedruckte Moeder Maria staende onder den galgenboom des Cruyce ons een stercke hope van salicheyt wordt ghegheven, gelijck het onder gaen vande Son, en vande Maen in eenen hellen nacht veroorsaecken luyster aen de sterrren. Hier valt my in dat Augustus Caesar eens | |
[pagina 220]
| |
sittende tusschen Virgilius en Horatius (die sijne daden beschreven) van welcke den eenen loop-achtighe en roode ooghen hadde, en den anderen van natuere wegen dickwils suchten, Augustus ghevraecht wesende wat hy dede, gaf voor antwoordt: Inter singultus, & lachrymas fedeo ut immortalis fiam. Dat is: Ick sit tusschen de suchten, en tusschen de tranen, op dat ick ontsterfelijck mach worden. Met uwen goeden oirlof ô Keyser, wy hebben een beter gheleghentheyt om dat te segghen, sittende tusschen den bloedighen Iesus, ende de wee-moedighe Maria. Waer van ick voorder segge: Dit is den droefsten dach die oyt op Aerde straelden
Dit is den blijdsten dach die ons uyt droefheydt haelden,
Den dach die uyt den dach recht op den middach gonck.
Als hy sach dat Godts Soon aen 't Cruys soo deirlijck honck.
En dit siet ghy o Maeght! wie sal u droefheyt gronden
Die ghy lijdt om sijn doodt, en hy om onse sonden?
Hoe is u Moeders hert vervult met bitterheyt
Als ghy siet dat sijn siel, jae uwe siele scheyt?
Hoe vriendelijck gaet hy sijn hooft, en oogen buygen,
Om eerst een danckbaer hert sijn Moeder te betuygen,
En dat hy u bemint tot sijnen laetsten snick,
Waerom hy u oock jont den laetsten oogenblick.
| |
[pagina 221]
| |
Sijn Siel spreeckt tot u siel met duysent soete reden
Hoe geerne dat hy dit, en waerom heeft geleden;
En hoe hy van 't begin, jae vanden eersten dach
Dit Cruys daer hy aen hanght, al voor sijn oogen sach:
En dat dit altijt was den wensch van al sijn wenschen
Om eens te sterven mensch voor 't leven vande menschen;
Op dat die souden sijn herboren door sijn Bloet
Gelijck den Pellicaen met sijne joncxkens doet.
Dit siende nu volbrocht eer dat hy noch wil scheyden
[(]Siet hoe een liefdens-werck de Liefde doet verbeyden)
V met een droevigh sweerdt, V die sijn Moeder sijt
Geeft hy Ioannes nu voor Moeder t'allen tijt:
En in Ioannes sijn wy samen oock ontfangen,
Soo dat wy aen u sorgh', en uwe liefde hangen,
O Goddelicken vondt sijn Soon-schap gaet hy af,
Die ons sijn Moeders hert, en 's Vaders erve gaf!
Weest Moeder, weest gegroet in uwe droevigheden
Die ghy om uwen Soon, jae Soonen hebt geleden:
Hoe sick ick u bedruckt hier voor den Cruyce staen,
En wat een droef gesicht op sijnen Doot-strijt slaen!
Hoe is hy t'alle kant met pijnen overladen!
Hoe gaet de wreetheyt haer in sijne Doot versaden!
V sweert is hem een Cruys, sijn Cruys is u een sweert,
En dit, en noch al meer zijn u de sielen weert.
O Cruys, o saligh Cruys, O Boom van 't eeuwigh leven!
Waer aen de saligheyt des werelts hanght verheven:
Al heeft ons het Serpent vergiftight met fenijn,
Den beet met u te sien kan licht genesen zijn.
| |
[pagina 222]
| |
Den droeven Moordenaer sloegh maer sijn hert, en oogen,
Van sijn cruys op u Cruys, ghy gonckt sijn tranen droogen.
En schonckt hem 't Paradijs noch op den selfsten stont
Eer hem noch quaelijck was 't gebedt uyt sijnen mont!
Daerom liet ghy aen 't Cruys soo stijf u armen recken
Om ons, die Sondaers zijn, daer onder te bedecken:
V Bloet is onsen troost, u Wonden ons rantsoen,
Aen 't Cruys o Siel, aen 't Cruys daer isset al te doen.
AH Siel! ah leert sijn Cruys, en haer Sweert nu gedencken,
Op dat u in u doodt gheen dood en kom' te krencken:
Haer tranen hebben kracht, maer boven al sijn Bloet;
Hier door is 't dat ghy Siel in 't sterven leven moet.
Siet IESVM trooste-loos sijn bange Siele gheven,
Op dat ghy scheyden soudt met blijschap uyt het leven;
Siet dees bedruckte Maeght hoes' oock haer bitterheydt
Op-offert onder 't Cruys tot onse saligheyt.
Ghelijck de sterren gaen dan leven, ende stralen
Als inden bruynen nacht, Son, en Maen nederdaelen,
En hunnen onderganck de sterren blincken doet
Soo ist dat uwe siel door hun verschijnen moet.
O Siel siet uwe Son, siet uwe Maen beswijcken,
Op dats' u alle bey met licht en troost ver-rijcken;
Siet op Calvarie-bergh dees twee eens ondergaen
Waer door ons leven is, en blijschap opgestaen.
OCh waeren van u af sijn Doodt, en bitterheden,
Daer tot Marias Sweert diep in het hert gesneden!
| |
[pagina 223]
| |
Och wist ick eens de konst hoe datmen mengen moet
De traenen die sy stort met sijn Godt-saligh Bloet!
Want dan wist ick met een waer ick sou hop' gaen vraeghen,
Als my de felle Doodt sal tot het sterven daeghen;
Dan wist ick waer dat troost voor my verborgen leyt
Wanneer een sondich mensch wan-hopich van hier scheyt.
O IESV laet u Cruys de doodt van my verjagen,
Waer aen ghy hebt de Doodt door uwe doodt verslagen!
MARIA droeve Maeght het sweert dat ghy nu lijdt
Moet my behulpsaem sijn als ick ligh inden strijdt!
O IESV vol genaey wilt mijne Siel ontfermen!
MARIA vol van troost beschut my in u ermen!
En gheeft tot lavenis' in mijne laeste uur'
V tranen, en u Bloedt. O dierbaer confituer!
| |
Historie.SOo is den Heere Iesus ghenaeghelt aen den schandigen boom des Cruys in het by-weten van sijn alderbedrucktste Moeder Maria, voor onse salicheyt de bittere doodt ghestorven. 't Is te verwonderen ô Siel hoe menichvuldige leeringen uyt den Bergh van Calvarien, uyt het Cruys, uyt de spongie, uyt de hagels worden ghetrocken, soo tot troost, als tot verbeteringhe van onse manieren, als oock | |
[pagina 224]
| |
tot verweckinghe van de liefde Godts. De kortheydt des tijdts verbiedt my van alle dese instrumenten te handelen, oversulckx sal ick my te vreden houden met noch een weenig vande nagelen te spreken. Ga naar margenoot+Dese naghelen zijn in het jaer ons Heere 326. van de doorluchtighste ende alder-godtvruchtighste Keyserinne Helena Moeder van Constantinus den Grooten naer veel arbeydt ende gravens ghevonden. Met de welcke wederom naer Constantinopelen over de Middellantsche zee keerende, heefter eenen in de zee om de dagelijcksche tempeesten, ende storme te verhoeden (want daer menichvuldige schipbraecken gheschiedden) gheworpen, met betrouwen, (daerse oock niet in en is bedroghen) dat door dese H. Reliquien de rasende furie van dit Element wat soude ghedempt worden. Den tweeden naghel heeft haeren Soon den Keyser op sijn kasket ghevoert, daer mede optreckende teghen sijne vyanden. Ende van den anderen, of de anderen ) sooder vier gheweest zijn) doen smeden het ghebit van sijnen toom om daer mede sijn peert te dwingen, ende daer door oock ghedachtigh te wesen om sijn eygen passien, en quade genegentheden te betoomen. Godt gave ô Siel, dat de nagels Christi | |
[pagina 225]
| |
werckten in ons ghemoedt, datse ghevrocht hebben in sijn ghebenedijdt lichaem! dat is, dat wy soo onberoerlijck, ende naeghel-vast leerden wesen in ons deuchdelijck voornemen, ende vierige proposten. Wy zijn Godt betert, wat te veel ongestadich, ende daer wasschen soo veel ydele rieten op onse gronden, die met de minste windekens ver-waeyen. Heden beloven wy het schaedelijck gheselschap te laten, morghen is het altemael vergeten. Heden willen wy kost dat kost een biechte spreken van eenige punten die ons de conscientie knaegen, morghen ist wederom als van te vooren; heden maecken wy een vast opset van seker onrechtveerdigh goet te restitueren, morghen is dat goet opset al vervlogen: heden doen wy beloften van Godt in suyverheyt te dienen, morgen souwen wy wel daer van een dispensatie versoecken met opgesochte redenen. O Siel leert met Iesus naghel-vast wesen in u godtvruchtigh leven! want voorwaer het mishaeght die Goddelijcke Majesteyt ten hoochsten soo onghestadigh te wesen. Wat salt dan zijn als yemant die met solemnele beloften aen Godt in een Clooster verbonden is, dat die aen sijn woordt, en aen sijnen roep, en eet komt te ontbreken? ontfanckt in danck, | |
[pagina 226]
| |
en tot waer-schouwinghe 't ghene ick hier dit aengaende in uwe memorie voor een eeuwige lesse soeck in te scherpen. Men moet uyt eens anders gebreken sijn voor-deel raepen, ende in het fenijn driaeckel weten te vinden. Gelijck dede den Koninck Sanches, die dese selfste gheschiedenisse sijn eyghen Soontjen dickwils voor oogen stelden, om in hem eerbaerheydt, ende vreese des heren te planten. Ga naar margenoot+In Enghelandt was een treffelijck vrouwen Clooster levende onder den regel vanden H. Benedictus ghenoemt Fuencobain, rijckelijck begifticht met jaerlijckx in-komen door de Coninghen van groot Britanien. Seker Ioffrouw alsoo edel van bloet, als rijck van schoonheyt, ende tijdelijcke goederen, heeft de Werelt adieu geseyt, ende in dit Clooster het gheestelijck habijt aen-genomen. De beginselen waeren naer wensch, won terstondt het wel behaeghen van haere medegesellinnen, en dat wel het principaelste is de gratie van Godt almachtigh. Dit heeft den boosen vyandt (ghelijck dien helschen wolf wel heeft derren de beest maecken onder de kudde vande twelf Apostelen) door alle listen en aen-slaeghen soecken te verhinderen: waer door gheschiet is dat seker edel, en ydel Iongh- | |
[pagina 227]
| |
man haer eens by gevalle ghesien heeft, en is datelijck door hare schoonheydt in stricken gevallen. Wat doet hy! hy begint sich ongeoorloofde begheerten in sijn hersen te smeden, over-slaet alle dienstighe middelen om haer aenspraecke te ghenieten. Ten lesten valt hem in dat noodtsaeckelijck is dat hy sich voor haeren Neef aen sal geven, om soo den eersten voet te krijgen, wel wetende dat hy dan lichtelijck de naervolgende aenspraecken met den mantel van bloet-verwantschap sou konnen bedecken. De saeck is teenemael naer sijn begeerte uytgevallen, ende daer zijn van beyde sijden veel sinnelijcke woorden, veel dertel ooghen ghevloghen. Al is het parloor noch soo dicht, al zijn de traelien noch soo sterck, is het hert niet ghewapent met de liefde, ten minsten met de vreese des Heeren, den duyvel salder sijn pijlen door-drijven, ghelijck het hier is gebleken, want sy is eylaes ten langhen lesten inde bekooringhe te swack gheweest, ende te gronde ghedreven, soo verre datse onder hun tijt, en stont beraemt hebben om by nachten uyt het Clooster te loopen, en over de muer te klimmen. Wat doet ghy ô simpele duyve? siet ghy niet dat ghy u gaet begheven tusschen de klaeuwen vanden grijpvoghel? peyst ghy niet eens op de edelheydt | |
[pagina 228]
| |
uws geslachts? en komt u niet eens te vooren dat ghy u aen het cruys van een cloosterlijck leven met dry naghels van uwe belooften vrywillich hebt laten hechten? weet ghy niet dat het lock-aes der wellusten altijdt van buyten besuyckert is, en datter van binnen niet als bitter walginge in is besloten? Och hoe gheluckigh had sy gheweest, had sy de dertele invallen der sinlijckheyt in 't beginsel weten af te schermen. Soo den nacht dan was gekomen, ende de andere Religieusen in haren vasten slaep waren; is dit schoon juweel naer de kerck-deur ghegaen om lanckx dien kant over de muer by haren vleyder, en verleyder te komen. In de kerck stont een out beeldt van Christus, en sijn ghebenedijde Moeder Maria, tot het welcke alle de Religieusen een besondere devotie dagelijcks hadden. Hier lanx voor by loopende dunckt haer datse hoort dese woorden: Waer henen ghy ongeluckigh en verblindt mensch! hoe sijt ghy soo onbeleeft dat ghy den Soon van een Maeght af-gaet om den duyvel aen te hangen; sy, ofse met eenen donderslagh hadde getreft geweest, wist qualijck of sy noch leefden, ofte niet. Doen ô Siel, al-hoe-wel het verre gekomen was, en wast nochtans niet te laet, hadse haren ganck, en boos voornemen willen staecken. | |
[pagina 229]
| |
Maar neen, sy spoedt naer de kerck-deur toe om haer boos en uytsinnigh voornemen ten eynde te brengen. Ende siet, op staende voet, ô wondere wercken Godts! den Christus maeckt sijn selven los van het Cruys, schiet haer met een snellicheyt van achteren in, en met sijn rechter hant werpt haer, en wont haer met sijnen nagel in de een wange, waer door sy ten hoochsten verslaghen voor half doodt is ter aerden nedergevallen, en Christus heeft sich weer aen het Cruys ghehecht, ghelijck van te vooren, uytgenomen dat den rechteren erm, by gebreck vanden nagel, daer sy mede gewont was, is af blijven hangen tot een eeuwige gedachtenisse. Middelertijt begost het dach te worden ende de andere Religieusen zijn naer de kercke gekomen om de Metten te singen, de welcke gehoort hebben dese woorden; Komt beminde Susters, komt en helpt een van uwe mede-Religieusen, die het Crucifix soo ghewont heeft om hare meyn-eedigheyt diese heeft willen bedrijven. Sy root van bloedt, dese bleeck van vreese, hebben den naeghel uytghetrocken, ende haer half doot half levende ghestelt voor den hooghen autaer, ende den boet-psalm van David: Miserere mei Deus, gesongen. Soo is sy gevaren. Maer ghy ô Theresa de Iesu hebt van dien | |
[pagina 230]
| |
Ga naar margenoot+naeghel een saeligher wonde ontfanghen, Want den Heere u dien in u hert stekende, heeft u daer mede ghetrout, en inder eeuwicheyt verbonden; Soo dat het my niet vreemt en valt dat ghy altijt plaeght te seggen: Aut pati, aut mori, Of lijden, of sterven. Want gelijck den geenen die specerijen, grofnagels, foelie en muscus handelt, eenen naerreuck daer af sal behouden, van ghelijcken ghy, en alle godtvruchtighe Sielen die veel op het Cruys, de nagels, pijnen en lijden Christi mediteren, die behouden daer van eenen geur, en naer smaeck, en en sijn niet gerust voor en al eer sy oock aen hun kruysken met Christo hangen. Maer ô Siel eer wy vanden ghekruysten Iesus hangende in sijne bitteren doodt-strijdt scheyden, soo moet ick u hier een wondere ende seldsaeme devotie vanden H. Carolus Bortomaeus aen-tekenen. Dese had uytdruckelijck in sijn testament gestelt, ende sijnen H. Engel bewaerder belast, dat als hy souw liggen in sijn uyttersten, dat hy hem van vanGa naar margenoot+ Christo sou willen besorgen: Vnum lacrymosum suspirium, dat is: eenen wee-moedigen sucht van al die droeve suchten die den Heere Iesu aen het cruys hangende ghesucht hadde, om alsoo met een oprecht berouw uyt dit leven te scheyden. Hy haddet wel voor ô Siel, want daer en is | |
[pagina 231]
| |
inde werelt niet saliger, noch troostiger in die naeste ure als den doodt-strijdt Christi deelachtigh, ja oock nu indachtigh te wesen. Hebt ghy nimmermeer ghehoort van dien Religieus of Convers daer Caesarius afschrijft, den welcken nu overleden sich aen eenen bekenden Prior heeft veropenbaert, seggende dat hy gonck van mont ten hemel. Waer op den Prior sich ten hoochsten verwonderende, vraeghde hoe dat het mogelijck was, aengesien dat oock die volmaecktelijck in dese werelt geleeft hadden, het vagevier moesten tot volkomen suyveringe passeren! den Convers gaf voor antwoort, dat hy in sijn leven een gewoonte hadde, dat soo dickwils hy gonck voor by een Crucifix, dat hy dan sprack die naervolgende gebedeken: O Heere Iesu ick bid u door die groote bitterheyt die ghy voor my aen het Cruys hebt geleden, besonderlijk doen uwe Siele gonck scheyden, wilt mijne siele genadigh wesen als wanneer die uyt dit lichaem, en leven sal verschynen. Ende den Heere Iesus heeft mijn gebet verhoort, en mijne Siele genadigh geweest in die leste ure. Siet ô Siel, en gebruyckt daeghlijcx de rijcke schatten die ons in het Crucifix zijn verborgen. My dunckt dat ick de weemoedighe klachten vanden Moeder Godts al begin te hooren, laet ons dan een blaeyken keeren. | |
[pagina 232]
| |
Afdoeninghe van het Cruys. Ioseph is gekomen, en heeft het lichaem van Iesus genomen. Io.19. Afghedaen zijnde van het Cruys is hy op sijns Moeders schoot gheleyt. Adrich. 11.2. | |
[pagina 233]
| |
Sin, en bediedtsel van het Beeldt.NV is voorwaer dit Moeders hert
Vervult met rouw, en druk, en smert;
En is de liefde droefheyts maet
Ist wonder dat het hier soo gaet?
Haer liefde die noyt grondt en vondt,
Maeckt oock haer droefheydt sonder grondt.
Wie ist dan diet begrijpen sal?
Niet een niet eenen van ons al.
Ghy weet alleen, ghy droeve Maeght
Wat bergh van pijnen dat ghy draeght,
En hoe u Siel van wee-dom sloot,
Als ghy u Kindt kreeght op den schoot.
De vrienden die rontsomme staen
Die sien het lijck met droefheyt aen,
En 't doet hun in hun herte leet
Te sien sijn Wonden diep, en breet.
O Engel dat en gelter niet,
Dat ghy de lancie soo besiet,
En toont hoe diep sy binnen stack
Als die sijn sijde open brack.
En Magdalena speurt aen 't Bloedt
Hoe diep den nagel inde voet,
En in de handen heeft ghestaen,
Hoe diep de doorens sijn ghegaen,
| |
[pagina 234]
| |
Sy meent, sy treckt hier door besluyt
De grootte sijnder Wonden uyt:
Waer in sy oock bedrogen wort,
Haer rekeningh schiet veel te kort.
Doch wilt ghy weten vast bescheet
Van Christi Wonden, en sijn leet,
Siet op het hert van dese Maeght,
Want sy de selfste Wonden draeght,
Soo groot, soo diep, ghelijck hy droegh,
Als hem aen 't Cruys ons boosheydt sloegh.
O Moeders hert, o droevich lijck!
O bleeck ghesicht van tranen rijck!
O Siel vol druck o druck vol pijn!
O pijn vol doodt, in levens schijn!
Waer sijn nu d'Enghels allegaer
Die met hun stem en soete snaer,
En die met melody, en vreucht
V hebben inden stal verheucht?
Doen songhen sy voor u geluck.
Nu sit ghy rondsom inden druck:
Druck wat ghy rieckt, druck wat ghy smaeckt,
Druck wat ghy siet, druck wat ghy raeckt,
't Is druck van druck, en pijn van pijn:
Daer liefde was moest droefheyt sijn.
Ia droefheydt die gedeelt alleen
Aen duysent menschen in 't gemeen,
Sou maecken door den grooten rouw
Dat yeder daer van sterven souw.
| |
[pagina 235]
| |
Wie dan voortaen dees Moeder siet,
Die siet met een haers Soons verdriet;
Sy voelt voor goet uyt al dees pijn
Wat quaet de seven sweirden zijn.
Doch waerom noem ick dese quaet
Waer in dat ons geluck bestaet?
Sy doet ghelijck een Moeder doet,
Die aen haer kinders gheeft het soet,
En 't bitter neemt sy selver in,
Voorwaer een moederlijcke min!
En ghy o Siel ghy hebt verstant
Die 't hert voor dees vijf wonden plant;
En wenscht dat sy daer binnen gaen,
Ghelijck sy inden spieghel staen.
Ghelijck Franciscus eertijts gonck,
Die vanden Seraphim ontfonck
Dees wonden vol van salicheyt.
Wat vier heeft hy daer uyt gespreyt?
Hoe smolt het ijs van meenich siel
Als hy daer met sijn vlammen viel?
En die een ander soo ontstack,
Peyst dat die selfs gheen vier ontbrack,
O Siel soo ghy begifticht wort
En met dees wonden overstort!
Wie isser dan aen u ghelijck?
V hert dat wort een Coninck-rijck
Ghy sult doen beven door u kracht
Den duyvel, door en helsche macht.
| |
[pagina 236]
| |
Siet eens hoe datse stuyven gaen
Vyt vrees' dat hun het Cruys sal slaen:
Waer aen dry uren, en niet meer,
Ghenaeghelt was den goeden Heer.
Wordt dan op korten tijt het Cruys
Soo vreeselijck aen 't hels ghedruys?
Segh eens wat schrick dat aen hun al
V hert vol wonden gheven sal?
Sy sullent vluchten, dat is claer
Oft vol van vier, en donder waer.
Ah dat ick oock kreegh dit gheluck
En in mijn hert had desen druck!
En in mijn siel soo weirden pant!
En in mijn leden desen brant!
Ick waer beschermt, en wel bewaert,
Dees Wonden zijn een sauve-gaert.
Wilt ondertusschen Maeght vol pijn
My in u pijn gedachtigh sijn,
En maeckt dat ick oock meenich reys
Op Iesus, en Maria peys,
Y stelt den spiegel oock in my,
En daer u Moeders sweirt noch by!
Ah moght ick draghen in mijn hert
Sijn Wonden, en u diepe smert!
Sijn Wonden vol van salicheyt,
En u sweirt vol van bitterheyt.
Wat bitter is, is 't hert ghesont,
En 't blijft ghesont, soo 't wort doort-wont.
|
|