Het duyfken in de steen-rotse
(1657)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijXI. Capittel.
| |
[pagina 194]
| |
de twee moordenaeren. Hoe wel sou ick van hem moghen segghen t'gheene Abulensis sey van Sampson. Miseranda calamitas Samphonis! Samphonis deploranda sors! ô virorum fortisimè, o virorum flos quo redactus es! O droeve ende ellendighe bedrucktheyt van Iesus! O beweenlijcken staet van Iesus! O ghy dien alderstercksten der Mannen, o ghy wtghelesen bloeme der menschen! waer toe sijt ghy ghekomen! Eylaes hoe gaet den Heere Iesus daer met den swaeren balck overlaeden, hoe worden sijne teere, ende doorwonden schouders met dit lastich ghewicht ghebroken, hoe sal hy noch tot voltrekkinghe van onse saelicheydt ten bercht op-waerts gheraecken? men seght ghemeenlijck den langhen wech maeckt den moeyen knecht, maer den langhen wegh maeckt hier den vermoeyden Heer. O onnooselen Isaac ghy gaet ten bergh-waert op met het hout tot de Offerande, en uwen hemelschen Vader draeght in d'een handt het sweirt van rechtveerdicheyt, en in d'andere handt het vier der liefde. En al wast saecke o Siel dat dit droef spectakel ghenoech was om steenen herten te beweghen, evenwel en lesen wy niet, datter ymant onder soo veel hondert duysende (want die waerender doen te Ierusalem) met hem | |
[pagina 195]
| |
mede-lijden ghehadt heeft, als eenighe goede bermhertighe vrouwen. De Vrouwen maecken de meesten hoop inde processien, den meesten hoop in devotien, den meesten hoop inde kercken, is te vermoeden datse oock wel den meesten hoop inden hemel mochten maecken. Onder dese Vrouwen wasser een met naem Veronica, alias Berenice, dese ontmoetende den Heere Iesum, ende siende sijn bloedich sweetende aensicht, ende beweeght door sijn alder-bedrucktste wesen, heeft wt medelijden eenen doeck ghenomen, om sijn ghebenedijt aensicht daer mede af te-drooghen, ende siet, op staende voet is dit droevich aensicht mirakeleuselijck inden doeck ghedruckt ghebleven! het welcke hedens daechs noch met groote eerbiedinghe ghetoont wordt binnen Roomen. O Siel hoe droeven pourtrait ende conterfaitsel isser in desen doeck te aenschouwen! o wat een verschil isser tusschen sijn aensicht op Tabor, en by Calvarien? Dat was vol straelen, dit vol doorens; dat vol gratien, dit vol abominatien; dat als een Son, dit ghelijck eenen bloet-doeck; Evenwel dit H. aensicht besiet Godt den Vader met behaeghen, de Enghelen met verwonderinghen, de Maghet Maria met | |
[pagina 196]
| |
compassie. De H. Kercke met eerbiedinghe, Veronica met leetwesen, Magdalena met betrouwen, de Bruyt met een diepe contemplatie, ende meditatie. Want wesende in haeren lust-hof, pluckten sy af eenen graenaet-appel brack dien in stucken, en bleef daer op staen mediteren. En alsmen haer sey: wel beminde Bruydt waerom en nemt ghy niet u vermaeck in alle die liefelijcke saecken daer uwen hof mede is als overgoten? ghy hebt die schoon gheborduerde paeuwen, die aengenaeme groene papegaeyen, die silvere fonteynen, en springhende waeteren, behalven alle de soeticheden dit in uwen bloem-hof siin te lesen. Wat is daer al te sien in een stuck van eenen ghebroken granaetappel? O Siel siet daer veel in, en daer is oock veel in te sien. Want inder waerheydt gheliick eenen ghescheurden granaet-appel bloedich is, en ghekroont; soo is den doeck van Veronica oock van ghelijcken; soo dat sy wee mach segghen van hem dat hy sey van haer: Sicut fragmen mali punici ita genae tuae. Och wie sal my gevenGa naar margenoot+ dat ick eens naer de weirdicheyt der saecke daer op mach blijven staen sinnen, ende mijne ydelheydt in desen spieghel volkomentlijck mach doorgronden, en (dat het best van al sou sijn) verbeteren, ondertusschen soo seg ick | |
[pagina 197]
| |
Droeven Iesus al u leyden
Naeghels, Cruys, en bitter strijden,
En soo meenich vreeden slagh,
En dat aensich vol tormenten,
VVilt dat in mijn herte prenten,
Op dat ick daer lesen mach.
Maer waer sijt ghy, waer blijft ghy o traeghe slaeperachtighe Siele? o ghy groote van klachten, en ghy kleyne couragie! ist nu tijdt om t'huys te sitten vol van swaermoedicheydt, en wan-hopinghe ghepeynsen? staet op, en volght eens den Saelichmaecker, jae gaet hem int ghemoet. Opent aen hem u hert, ontdeckt u ghebreck, vertoont uwe swaericheden. Weet ghy niet dat hy in sulcken ghedaente aen den H. Ignatius de Loyola is verschenen, en tot hem heeft ghesproken dese troostighe woorden: Ego vobis Romae propitius ero. Ick sal u lieden tot Roomen ghenaedich wesen. Gheen menschen o Siel en konnen u dese woorden met waerheydt spreken, gheen schepselen en konnen troosten, niemandt als hy die met het kruys ghelaeden is en kan u verlichten. Wilt ghy u hert ontsteken? Komt by het vier van liefde en laet vaeren die wtghebluste aschen. Wilt ghy u ghemoet eens afwasschen: Loopt | |
[pagina 198]
| |
niet naer die drooghe sterfputten, maer keert u tot dese fonteyne van levende waeteren. Niemandt en kan u in u kruys troosten, als die sijn kruys sonder troost heeft moeten draeghen. Siet eens hoe hy u voorghegaen is, en wat voetstappen hy u heeft achterghelaeten. En hadt ghy wat kloeckmoedicheyt in u hert wat edel bloets in uwe aeders, wat couraegie in u ghemoet, wat sterckte in u meditatie, hadt ghy sijn aensicht in u hert gheborduert ghy en souwt soo niet melankoliseren in uwe kruyskens, maer ghy sout segghen met dien vroomen Ethei als hy David sach lijden; Vivit Dominus, & vivit Dominus meus Rex, quanian in quocumque loco fuereis Domine mi Rex, sive in morte, sive in vita, ibi erit servus tuus. Ick en wil niet ghestreelt sijn als ick mijnen Iesum soo sie gheslaeghen. Ick en wil in gheen eer ghestelt sijn, als ick mijnen Iesum soo sie versmaedt worden. Ick en wil niet leven als ick mijnen Iesum sie gaen sterven. MEt stooten en met slaen, met sleypen en met steuren,
Met boomen over-last die u de leden scheuren,
Ghelastert, en doorwondt, daer toe vermaledijdt,
Gaet ghy voor ons ter doodt daer ghy onnoosel sijt.
| |
[pagina 199]
| |
Ghy vals van stap tot stap, ick hoor u deirlijck hygen;
Ghy blijft noch onder 't Cruys eer ghy den bergh sult krijghen,
Ghy wort te machteloos van pijnen, dorst en smert,
Hoe bangh, eylaes hoe bangh moet ghy sijn aen u hert!
Gy sijt, waerachtigh jae, ghy sijt den Man der pijnen;
De Droefheydt soos' u vondt van droefheydt sou verdwynen:
Hoe sal u Moeder sien als sy u strax ontmoet,
Sy volght de selfste straet die sy vindt heel bebloet!
Die in hun dueren staen al hebbens; u verwesen'
Die komt met u te sien den wee in t'hert gheresen:
VVie heden sonder sucht, en mede-lijden gaet
Is herder van ghemoet als keyen vande straet.
En waerom wilt ghy dan o Heere niet ghedooghen
Dat dese Dochters gaen met traenen in hun ooghen?
Als gy siet dat dees Schaer in louter traenen smilt
Ghy weet, al swijghen sy, wat dat het seggen wilt.
EN gy Veronica den roem der Iootscher vrouwen,
Die ons in uwen doek sijn Aensicht geeft t'aenscouwen
Met recht loopt u ghesicht gelijck een vol fonteyn,
Doch hoe gy weent of niet, noch is den rouw te kleyn.
Soo lanck gy desen doeck sult voor u oogen draegen,
Neemt vry den tweden doeck om traenen of te vaegen:
VVie sou doch konnen sien dat hier in wort verbeelt,
Die niet een vonk in t'hert, en traen in d'oogen speelt.
O Aensicht, o Godts Soon geschildert naer het leven!
Ghy komt om een copije aen ons ghemoet te gheven.
| |
[pagina 200]
| |
VVel aen drukt u bid ic, diep in mijns herten gront
Soo als ghy sijt ghekroont, soo als gy sijt doorwont,
O Mensch, ô wie ghy sijt hier is voor u te vinden
Den doeck waer met dat ghy u wonden sult verbinden.
Siet wat Veronica tot u verwecksel draeght
Als gy on-willich lijdt en van u cruycen klaeght.
VVat teghenspoet, of druck u siele komt benouwen,
Noch sult ghy meerder smert in desen doeck aenschouwen:
Leght in een trouwe schael' sijn pijnen, en u pijn.
Die sullen eenen balck, en d' uw' een splinter sijn.
Hebt gy of schimp, of spot, en t'onrecht noch, gheleden,
V hooft en is noch niet met wonden gants doorsneden,
Heeft u een boose tongh' ghelastert, of gheschelt,
Ten sijn maer woorden noch daer IESVS doorens telt.
O kleyn, kleynmoedichert altijt soo vroeg aen't klagen
Seght eens wat slagh, of stoot dat gy al hebt verdraegen,
Hoe tiert gy als gy moet eens voor de Heeren staen.
Men doet u achter straet noch met geen beulen gaen,
EN ghy o Ydel-hert soo sot in u palleren,
Komt spieghelt u hier oock in t'Aensicht uwes Heeren,
Siet dese Mode wat, en schickt daer naer u hooft,
Of gy wort van sijn Rijck ten jonxsten dagh berooft.
VVaer tot al u blancket waer toe die poeyer-doosen?
Die mouchen? al dat lint? die stricken? en die roosen?
Of wilt gy schoonder sijn als ghy van aensicht bent,
VVee u soo Godt u seyt dat hy u niet en kent!
| |
[pagina 201]
| |
Gy wilt u schoonheyt gaen ver boven haer verheffen,
En daerom sal u Godt noch in u schoonheyt treffen;
Die niet te vreden is met dat hem ymandt gheeft,
Die is niet weert dat hy sal houden dat hy heeft.
Dies snoeyt dees ydelheyt die u hert heeft bevanghen.
En weet dat aen u siel is vry wat meer verlanghen,
Och dat ghy eens begost! k' en segghet nu niet al,
Maer weet dat u de deucht dan schoonder maeken sal.
VOor u o mijne Siel is oock dit bitter lijden
Een spieghel inden druck, een sweet-doeck in het strijden.
Vaeght hier u traenen af, en laet u klaeghen staen.
VVat u te lijden komt, of u wort aenghedaen.
Print diep in u verstant dit Aensicht root, en bloedig,
Op als gy lijden moet, moght lijden heel lanc-moedic;
En soo u pijn, of smert, of droefheydt praemt te seer.
Seght dan: waerom gheklaeght den Heer lee noch al meer.
Gebruyckt o mijne Siel, gebruyckt dit droevig wesen
Als een stuck van granaet met sijn kroon uytgelesen;
Dat heeft dees edel vrucht voor die in sieckten sijn,
Dat sy verversingh' gheeft, en dient voor medicijn.
Och wierdt my maer een kern' van dese vrucht gheschoncken!
Hoe sou mijn flaeuw gemoet daer weder door ontvoncken
O Aensicht, o Godts Soon, o Goddelijcken Doeck!
Maeckt my in t' lijden sterck en in t' verdraeghen kloeck.
| |
[pagina 202]
| |
Historie.HIer wenschten ick in u o Siel den lof die aen de Sulamite wordt ghegheven, als van haer -gheschreven staet datse niet alleen begaeft en is met schoon oogen, schoon haeyr, schoon wanghen, schoon tanden, maer datse oock heeft eenen neus ghelijck aen den tooren van Libanus waer op de Sentinel staet, om af te spieden wie daer, uyt en in Damascus sijn gaende. Een vremde manier van spreken, maer een ghewisse manier van prijsen. Want is te bemercken dat hier door in haer den goeden reuck, ende het verstandt wort verheven, ghelijck den goeden reuck in eenen brack, die op de jacht is afgheleert, ten hoochsten wordt ghepresen. Dese honden sietmen onvermoedelijck het velt afsnuffelen, en schier aen elck grasken eens vraeghen of sy den haes niet en hebben sien loopen; en al ist saecke dat sy door doornen, haeghen, en stoppelen, en drooghe en doorre blaederen sijn loopende, soo bassen, en blaffen sy al of sy wilden seggen: O haesken, haesken wy hebben den reuck ghevat, en al en sien wy u niet, hier ontrent nochtans sijt ghy gheweest, en hier kont ghy ghevonden worden. | |
[pagina 203]
| |
In dese voeghen wordt van de volmaecktheydt vanden reuck vande Sulamite gesproken: sy siet een door kruys, sy siet een verstervinghe, sy siet een sieckte, sy ghevoelt pijn, en mits sy verstandt heeft van de salicheydt naer te speuren, soo weet sy dat in sulck een onsienlijck leven, in het verdraeghen van pijnen, en verstervinghe, in het naervolghen vanden Cruys-draeghenden Christus, het eeuwich leven is te vanghen. Hadden wy, placht te segghen P. Balthasar van de Societeyt Iesu, een klaer verstandt van de weerdicheydt van den boom des cruyce, wy en lietender niet een blaeyken af verloren gaen, soo sorchvuldich souwen wy die opraepen. Ende hier toe worden vanden Salichmaecker alle menschen ghenoodet om datse allegaeder, (een yghelijck het sijn) hunne cruycen op de schouderen nemen, ende dat sy de voetstappen vanden Heere Iesus souden volghen, ende door dien dat hem bekent sijn de groote schatten die inde cruycen sijn verborghen soo wackert hy ons aen, om het kostelijckste datter in de werelt is met alle vlijticheydt des gehemoets te omhelsen. Een om dies-wille dat Godt gheen groote Siele in wellusten van een on-ledich, en ghemackelijck leven en wil laeten verrotten, soo heeft hyse altijdt of door sijn krachtighe in- | |
[pagina 204]
| |
spraecken, of door onghewoonlijcke teeckenen op den Cruys-wech ghebrocht om den selven tot saelicheyt te vol-eynden, ende daer lanx met hunne kruycen hem naer te volghen. En peyst dan niet o Siel dat desen Cruyswech alleen bewandelt wordt vande gene die soo ongheluckich van gheboorten sijn, dat of sy willen, of niet, daeghlijckx veel cruycen, en swaericheden ontmoeten. Neen seecker, de Doorluchtighe, iae ghekroonde hoofden hebben den hals gheboghen, en sijn ghelaeden met het Cruys, den Heere Iesus komen naer volghen. En in wie konnen wy dit meer verwonderen, en meer verheffen als in u o Carolomanne! wy weten altemael de Doorluchtigheydt van u gheslachten en fortuyne: ghy sijt Oom van Carolus Magnus Keyser van Roomen; gy sijt den Outsten broeder van Pipinus. De manhaftighe stucken inden oorloogh, ende uwen victorieusen fabel hebben in Saxenlandt, Beyeren, Duytslant en elders gebloncken, ende wesende nu den elder-grootsten Heer hebt gy gaen worden den alderminsten dienaer van Iesus Christus. Ick en sal hier niet wt gaen blasoenen met wat een kloeckhertigheydt ghy die hooghe staeten beseten, en onder de voeten hebt ghetreden. Daer laet ick de andere schrijvers hunne Chronijcken mede vervullen, die sullen uwe | |
[pagina 205]
| |
groodt-daedigheden aen alle toekomende eeuwen overleveren. Maer dien bergh van Soracte die sie ick voor my staen, waer dat ghy als op een tooneel vry wel een andere rol beghint te spelen: Den grooten Monarch Carolomannus sie ick daer den ootmoedichsten moninck wesen, niet en is u te slecht, niet te verworpen,Ga naar margenoot+ niet te swaer, niet te lastich; ghy leeft in die versmaetheden meer als oyt van te vooren in uwe verheven staeten. Maer dese uwe vernederinghe, als een bruyne schaduwe in een schilderije, doen u edel bloedt hier door meer wtsteken. Soo dat ghy ghenootsaeckt sijt een onbekender plaetse te kiesen om onbekender te leven. En ghy wist dat die Iesum wil volghen, dat die sijn kruys niet alleen in pijn, maer oock in versmaetheden moet draeghen. Dies gonckt ghy naer den bergh Cassinum, alwaer ghy voor de voeten vanden Abt u als eenen misdaedigen hebt gheworpen, biddende om een kleyn hoexken tot uwe wooninghe, om daer in penitentie te doen over uwe (soo seyt ghy) meenichvuldige boosheden, daer by voegende: dat ghy dit strengh leven in een vremt landt quaemt aenveirden, om soo uwe salicheydt ende hemel te versekeren. Den Abt u voor eenen grooten Sondaer aensiende, en ten deel door u bidden, ten deel | |
[pagina 206]
| |
door uwe traenen beweeght, heeft u onder sijn Religieusen wel ontfanghen, maer mits ghy een vremdelinck waert, en u voor een boos mensch wtgaeft, heeft hy belast datmen u met alle verstervinghen sou proeven de welcke ghy oock met alle verduldicheydt hebt ontfangen. Seght my eens o groote Siel! met wat een blijschap des herten ghy dien kinneback-slach van dien onbeleefden Cock hebt verdraeghen? behalven al den over last die hy u aen dede in de keucken! Docht u doen niet dat ghy op den rechten wech waert om Christum te volghen? Doch wat spreck ick vande onbeleeftheyt vande gemeene Religieusen met wat al cruycen gonck uwen eyghen Abt u niet over laeden, als hy u gheboden heeft als den minsten huerlinck den schaep herder vande Abdye te wesen. O wondere veranderinghe des Heeren! den grooten Vorst Carolomannus gaet daegelijckx achter een cudde schaepen, die eertijts was omringhelt vande Princen van Europa, en die de machtichste Leghers door het Keyserryck placht aen te voeren! O wat een soet, en aenghenaem vertoogh was dat voor de Enghelen, als sy u met die schaepen als eenen Onnooselen Abel aen den hey-kant saeghen weyden! Maer wat een Cruys wast voor u als de | |
[pagina 207]
| |
[s]truyck-roovers, en de knyp-dieven u en uwe [s]chaepen eens overvielen? ghy vocht voor haer [s]oo cloeck moedich als ghy eertijts voor het Rijck hadt ghestreden: doch haere bewaeringe was ten deel uwe bederfenisse, want de schae[p]en daer laetende, hebben sy den herder selver [a]enghevallen, en u berooft van uwe kleede[r]en, inder voeghen dat ghy schier moeder[n]aeckt wederom sijt t'huys ghekomen? alwaer [u] den Abt, in plaetse van vertroostinghe, noch [m]et kijven, lasteren en schelden heeft bejegent. [M]aer ghy peysden altijt dat ghy op den Cruys[w]egh gonckt, en dat ghy die met gedult moest [b]etreden. Edoch uwe lanckmoedicheydt heeft ten [l]esten uwen oversten de ooghen open ghedaen, [als] ghy eens op den donckeren avont naer huys [k]eerende met een sieck schaep waert gelaeden, [h]et welcke uwe kleederen met sijn vuylicheydt [o]vergooten hadde (waer in ghy doen meer ver[m]aeck naemt als te vooren in cinet, of mu[c]us) want als den Abt u soo ghestelt sijnde, [sa]ch aen-comen, doen heeft hy eerst voor goet [u]we Conincklijcke ootmoedicheyt en verdul[di]cheydt op beginnen te weghen. Coninck[lij]cke segh ick, want hem niet onbekent en [w]as dat hy Carolomannus had voor handen. [E]n als hy u in een eerlijcker bedieninghe wil- | |
[pagina 208]
| |
de stellen, so badt ghy altijt om daer af verschoont te worden, wetende dat de moeyelijckste cruycen, sijn de costelijckste, en daer de meeste pijn en schande voorgaet, dat daer de meeste vreucht, en glory sal volgen. Siet eens wat dat doet eenen volmaeckten reuck te hebben. Maer O Siel die den naem wilt voeren van een medelijdende Siele als ghy van Carolomannus, en dierghelijcke daeghelijckx oft leest inde leghende der Heylighen of hoort in de sermoonen, hoe hebt ghy u dan in de kruyskens die u Godt toestiert om te draghen? t'sy dat sy u komen van armoede, van pijn van sieckte, van versmaetheydt, van valsche beschuldinghe, en rugh-spraeck, van quellinghen des ghemoets, en scrupulen: van datmen een ander meer acht als u, dat men die meer betrouwt, en toelaet als u, 't Sy dat sy u komen van het afsterven der Ouders, ofte verlies van vrinden, of dat ghy met yemandt woont die reghel-recht teghen u humeur is, of dat ghy ontrouwe dienstboden hebt, of dat ghy ondanckbaerheydt bevint in de ghene die van u weldaeden ontfanghen hebben. Godt gheef wat cruysken dat het sy, ick vraegh u o Siel dreaght ghyt als desen Carolomonnus! of preutelt ghy daer over teghen Godt almachtich! Y neen, peyst, en ge- | |
[pagina 209]
| |
looft dat u Godt lancx dat kruys-weechsken naer den hemel wil leyden, en neemt het met kloecken moet op om den Salichmaecker te volgen, hy sal gratie gheven, daer sal eenighe verlichtinghe komen, t'sal eens beteren den tijdt vermindert alle swaericheden: Ick bid u gheloovet vry, want 't is waerachtich morghen sult ghy minder droef sijn als heden, en overmorghen minder als morghen, en naest overmorghen minder als overmorgen. Den dach die eet, en verteier oock de [h]oochste koleuren als coleur de feu, en incarnaet, en sou hy over u bleeck, en verstorven koleur gheen meester wesen? 't Is eenen mist, 't is een wolck die daer sal breken, de Son sal aen u verschijnen, en een strael van blymoedicheydt sal op u hert komen te schie[t]en. Het Cruys Christi, ende allen onse cruy[c]en zijn gelijck aen den wijngaert-boom; naer den uytweyndighen schijn zijn sy versmaede[l]ijck, naer den inwendigen troost, en wijn [z]ijn sy behaeghelijck. En dit ter oorsaecke vande kruys-draeghinghe, nu komen wy op den bergh van Calvarien. | |
[pagina 210]
| |
CRUYCINGHE. Naer dat sy gekomen zijn der plaetse ghenoemt Calvarien, daer hebben sy hem gekruyst. Luc. 23. | |
[pagina 211]
| |
Sin, en bediedtsel. van het Beeldt.AH dit is noch het meest van al?
En wie ist diet begrijpen sal!
Wie sal door-gronden schand, en pijn,
En wie van twee hier d'meeste zijn?
Doch al wat ghy van buyten siet,
Heeft by het binnensten als niet.
Sijn aensicht hanght vol bitter smert,
Maer bitterder ist in sijn hert.
Hoe spant dit lichaem op het hout?
Noch wordt sijn Siel al meer benouwt!
Waer in een zee van droefheyt gaet,
Die baer op baer om 't herte slaet;
En boven cruys, en gheesselingh'
Smert hem den spot, en lasteringh'.
Hoe wordt eylaes dees druyf gheperst?
Die soo van alle kanten berst.
Sie hoe dat vloeyt den purp'ren most
Waer door de wereldt wordt verlost?
O Heer die noch de Moorders hoort,
Ick bid ghedooght my oock een woort,
Y! seght my eens hoe het gheschiet
Dat ghy noch soo veel Bloets vergiet?
Het welck uyt al u wonden spuyt,
En springht met volle aeders uyt.
| |
[pagina 212]
| |
Wat vraegh ick d'oorsaeck van dit Bloedt?
Voor u staet die den doot-slagh doet!
Ick heb, och jae, ick heb de schult
Dat ghy hier sterft met pijn vervult;
Doch eer ghy sterft val ick te voet,
En bid genade door u Bloedt.
Ick weet mijn boosheydt die is swaer,
Ick ken mijn sonden allegaer,
Ick wast die u soo schandich bondt,
Ick wast die u naer Annas sondt,
Ick wast die u in d'aensicht sloegh,
En in een wit kleedt met u loegh,
Ick scheurden u aen een pilaer
Ick druckten doorens door u haeyr,
Ick heb u met het Cruys belast,
Ick sloegh u met dry naeghels vast,
Ick laefden u met bitter gal,
Ick heb alleen de schult van al,
Doch my gheeft weder hert, en moet
Ghy bidt voor die verdoen u Bloedt.
Dus al is mijne boosheyt groot,
Ick hop' te leven door u doodt,
En ick betrouwe dat ghy sult
V cruys gaen trecken door mijn schult.
Maer Siel seght eens waer siet ghy naer?
Of soeckt ghy uwen Iesum daer?
Voorwaer aen desen trouwen Vrient
Had een sacht bed seer wel ghedient!
| |
[pagina 213]
| |
Soo was hy af door meenich wondt,
Die niet een lit en had gesont:
Doch om te rusten wat by nacht,
Zijn hem ons pluymen al te sacht,
Y! siet eens waer dat Iesus leyt,
En wat een bed hy heeft ghespreyt,
Sijn ledikant een hout vol pijn,
Sijn roxken moet sijn decksel zijn:
En 't kusken dat hyt hooft begeeft,
Siet eens wat kanten dat het heeft,
Wat binne-wercken dat het draeght,
Daer rust hy tot het weder daeght.
O Siel als ghy hem daer besiet,
Gaet ghy dan in u selven niet?
En peyst dat u ghemack, en lust.
Hem oirsaeck zijn van quade rust?
Dat ghy soo wermkens, en soo sacht
Slaept als een roos den heelen nacht
En luyert noch in uwen nest,
En sijt by naer altijt de lest,
Die op-staen van het gantsche buys;
En daerentusschen rust op 't cruys
Den teeren Iesus soo ghestelt,
Die snachts noch al de klocken telt,
En peyst op u, en my by nacht,
En houdt noch over ons de wacht.
Maer Siel wat middel, en wat raet
Voor onse boosheyt, en misdaet?
| |
[pagina 214]
| |
Want onse sonden die zijn groot,
Ia het zijn sonden tot de doodt.
Doch ick sie een fonteyne staen,
En met vijf stralen water slaen,
Dit is voor ons een salich badt,
Dit is voor ons een dienstich nat,
Laet ons hier 't hert gaen wasschen net,
En kuysschen vande minste smet,
Den Vader van bermherticheyt
Die niemandt heeft ghenaey ontseyt,
Siet hoe dat die naer ons verlanght,
En met sijn open ermen hanght.
O goeden Godt, o klaer fonteyn,
Y maeckt weer onse herten reyn!
Soo sal het Cruys daer ghy aen scheyt
Ons oirsaeck sijn van salicheydt.
|