[Daer is een' eeuw voorby, het zijn nu hondert iaeren]
DAer is een' eeuw voorby, het zijn nu hondert iaeren
Dat haer dees Compagnie quam eerstmael openbaeren:
Sy wast door teghen-spoet, ghelijck een silu're plaet,
Hoe iemandt die meer slaet, hoe datse breeder gaet.
Den Heer die dit begonst die sal het oock volmaken,
Men sagh hem noyt sijn werck in het beghinsel staken:
Hy slaet en smeedt dit stuck allenghskens noch al uyt,
Den ringh die moetter zijn, het is sijn lieue Bruyt.
Leert, menschen, van dit beeldt v werck ouerweghen,
Daer slipt soo licht een woordt dat noyt is uyt te veghen:
Hoe rasch is iet ghepeyst, hoe haest is iet gheseyt?
Men doet op korten stondt, dat duert een' eeuwigheyt.
De rest vernielt den tijdt, de steden en de Rijcken
Vervallen weer tot stof, en hebben oock haer lijcken:
'tVVacht al den ondergangh, het is des werelts loop,
De Pyramiden selfs die ligghen ouer hoop,
Der Mausolëen-bouw verrijckt met duysent gauen
Is in sijn eyghen graf ten laetsten al begrauen.
VVie isser die oyt sagh waer dat Colossus stondt?
VVie was die Roomen nu oock binnen Roomen vondt?
Maer al ons purper-root, en al ons aerdigh blosen,
Is teerder als het ijs op eenen nacht ghevrosen;
Jae al ons edel bloedt, en reden-rijcke tael.
Als siel van lichaem scheydt dan steruet altemael.
De doodt, de bleecke doodt is een gheremt' van beenen:
Godt wouw aen dit droef spoock noch oogh, noch oor verleenen,
Om datse niet en hoort, om datse niet en siet,
Soo baet hier soet ghelaet oft het wel-spreken niet.
Alleen, volherdt de deught; spijt doodt, en tijdt, en iaeren,
Sy houdt haer eerste ieughdt, s'en kent gheen grijse haeren.
Gheluckigh is den mensch die sich tot haer begheeft,
Al haelt hem eens de doodt, weet dat hy eeuwigh leeft.
|
|
Auteursrechtvrij
