Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 700]
| |||||
DAer was te Roomen eens een afgrondt inghesoncken,
Die sijn verghiften domp dreef min oft meer als voncken:
VVant uyt den diepen poel onstack een heete pest,
En wierdt de Roomsche aerd' met menigh lijck ghemest.
'tHongh ouer al vol baey, en wapens op den gheuel,
Heel Roomen droegh schier rouw door desen swaeren neuel:
Hier stierf een frische maeght, daer't kindt van eenen dagh,
De pest, en bleecke doodt en weet van gheen ontsagh.
| |||||
[pagina 701]
| |||||
Daer was gheen menschen hulp, men dé slagh-offeranden,
En voor den Goden beeldt soo ghinghmen wie-roock branden:
Doen hebben sy verstaen den middel van hun quaet,
Een hooft van edel bloedt, een doodt van hooghen staet.
Dus een van ridders stam die ghingh sich hier in storten, Ga naar margenoot+
En voor het vader-landt sijn eyghen leuen korten.
O vroom, ô kloecken heldt! al sterft ghy door den val,
VVeet dat v faem en naem noch eeuwigh leuen sal.
Nu magh v Roomen vry een borghers-kroon gaen vlechten,
En stellen op v beeldt, oft om v wapens hechten:
Al hebt ghy 'svijandts heyr ontweldight den laurier,
Nochtans den schoonsten tack die groeyt hier in het vier.
Doch schoon den vromen heldt dees kroon met recht magh strijcken:
Men vindter heden-sdaeghs die aen hem niet en wijcken,
Die gaen recht in het vier, en midden in den brandt,
Tot heyl van menigh siel, en van hun vader-landt.
Ghy zijt het edel bloedt, die midden in de pesten,
En in eens anders doodt v leuen gheeft ten besten,
Als moeder, en als soon, als vriendt sijn deur toesluyt;
In tijdt van noodt en druck dan is het maeghschap uyt.
Al wordter op de deur een droeue lat gheslaghen,
Al wort het huys-gesin van reeuwers uytghedraghen,
Al sterft een heele wijck, al is het vier soo quaet,
Dat het ghevoghelt self voor doodt valt op de straet;
Ghy niet te min en weet van schroomen, noch van beuen,
En op een ur' alleen soo waeght ghy thien mael 'tleuen,
Ghy past op gheen fenijn, ghy trotst de felle doodt.
Men kent een trouwen vriendt in't midden vanden noodt.
Dat vry oudt Roomen prijs' die wegh nam haere plaeghen,
Schoon ghy in't leuen blijft, ghy sterft hier alle daeghen:
Ghy deedt in desen brandt soo menigh vromen sprongh,
VVaer aen gheen lijf alleen, maer sielen wel-vaert hongh.
|
|
