Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 524]
| |||||
HEt element des viers hoe trots is't op sijn krachten,
Die oock het vroomste gout op korten tijdt versmachten!
Het smilt tot enckel spijs het koper en metael,
En met een kleyne vlam versacht het enckel stael.
Nochtans dit kleyn ghediert wilt sich niet t'onder gheuen,
En daer een ander sterft, daer gaet het sitten leuen,
Het siet sijn vier al aen met eenen hooghen moedt,
Als of het segghen wou: Ick tred' het met den voet.
| |||||
[pagina 525]
| |||||
Al wat dat vierigh is, kan vlam en vier verdoouen,
Dat kan den fellen brandt sijn vrome krachten roouen;
Iae eenen ouen selfs als hy op't heetste gloeyt,
VVort als een somer-huys als het op't groenste bloeyt.
Is't niet een swacke vlam, die voedt haer vijants krachten,
En in haer aerdschen brandt baert hemelsche ghedachten?
Is't niet een swacke vlam die staedigh wijcken moet,
VVanneer in 'smenschen hert ontvonckt een meerder gloedt?
Al staet daer eenen os van koper afghegoten,
Al light Eustaes daer in, al wordt hy toeghesloten;
Nochtans siet op de vlam, 'tschijnt dese selue beeft,
En maeckt dat hy door't vier, en door haer eeuwigh leeft.
Laurentius laurier blijft in het vier staen groeyen,
Sy smijten hout op hout, en 'tschijnt sy hem besproeyen:
En siet van diën tijdt dat hy eens lagh op't vier,
Soo heeft den blicksem selfs gheweken den laurier.
'tEn had ghedaen het vier, wie souw van Thecla weten?
Men had die schoone maeght Lucia gansch vergeten,
Meer door haer vier bekent, als door haer eel gheslacht,
Als door haer vader-landt, en Syracusas pracht.
VVaer toe soo verr' gheseylt? men vindter noch al ander,
Die leuen in het vier ghelijck den salamander,
Die nu doorluchtich zijn meer door de groote vlam,
Als wel door't edel bloedt, oft hoogh-verheuen stam.
Siet den Genoischen Heldt, siet hem in't vier eens blaecken,
Die 'tSpinolas gheslacht vergroot met edel staecken:
Sijn' aldermeeste vreught is in sijn meeste pijn,
En van den swarten roock krijght hy een helder schijn:
De voncken cieren hem, ghelijck de soete roosen
Die door den silu'ren dauw der sonnen schoonder bloosen.
Dat Roomen nu voortaen vry swijgh van Caius handt;
Hy gheeft het heele lijf ten besten voor het landt.
|
|
