Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 522]
| |||||
D'En kuyper gaet in't eerst met spaender-vier de duyghen
Versaemen inden reep, en dwinght haer om te buyghen;
En gaen de saecken wel, soo komt men nae der handt,
Men steltse op den staeck, en viert voor 'tvader-landt:
Het heele Rijck dat wenscht om sulcken vier te maken,
Om voor een ieders huys te planten blijde staecken,
Als dese staen in brandt, dan is het goeden tijdt,
Dat vijandt meest bedroeft dat maeckt ons meest verblijdt.
| |||||
[pagina 523]
| |||||
Een die Godts liefde voelt nu seffens in hem branden,
En sich vrywilligh buyght, en sluyt in vaste banden,
Al komter een tyran die hem in kolen stelt,
'tIs teecken dat die brandt blijft meester van het velt.
Doch wat een wreedt ghemoedt! want wie sagh menschen braeden,
En met onnoosel bloet een 'smenschen hert versaeden?
'tIs teghen de natuer als onder menschen schijn,
En wolf, en beyr, en leeuw, en wreeder dieren zijn.
Gaet wreetheyt onghetemt, onsteeckt hier al v sinnen,
Om wederom v spel met Nero te beghinnen,
Die van het menschen vleesch, en van het menschen vet,
Heeft fackels inden nacht voor Roomen uytgheset.
Gh'en weet niet wat ghy doet, als ghyse stelt op staecken:
tEn kan niet anders zijn, ghy moetse grooter maecken,
Hoe datse meer met peck en smout begoten zijn,
Hoe datse in hun doodt oock gheuen meerder schijn.
De son komt al te laet met d'uren aengheloopen,
Om in't vergult ghespan haer peerden in te knoopen:
Den dagh komt al te laet, al spoeyt hy dapper aen,
Daer is een klaerder licht voor hem al op ghestaen.
Dees vaeten sullen't doen, die sullen aen de volcken
Verdrijuen haeren nacht, met al haer swerte wolcken,
En toonen door hun licht den wegh, en rechte baen,
VVaer langhs het oudt Gheloof tot noch toe is ghegaen.
En hadden sy ghebrandt in't midden vande kolen,
Hoe menigh stadt, en landt, hoe menigh Rijck sou dolen?
Die leuen door hun doodt, en voelen in hun hert
Als sy staen by dit vier, hoe dat't onsteken wert.
Gaet, beulen, gaet vry voort, ghy kroont hen met laurieren,
En die ghy soo verbrandt, die salmen altijdt vieren:
Gaet stroyt hun aschen vry langhs 'tdorre Iapans strandt,
Der Martelaeren bloedt maeckt altijdt vruchtbaer landt.
|
|
