Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 506]
| |||||
DE sim een aerdigh dier, 'twelck kluchtigh nae kond' beelden
Al wat de kinders t'huys en op de straeten speelden,
Quam eens omtrent den hoop en 'tpoeyer-spel ghegaen,
Daer menigh groue klack en vier-pijl ginghen aen:
De pooten ieuckten haer, om nae de lont te tasten.
Maer soo de ionghers nauw op haere rancken pasten,
Hiel syse soo langh t'huys, tot dat nae menigh swier,
('Ken weet niet hoe) den aep gheraeckt is aen het vier.
| |||||
[pagina 507]
| |||||
Hier mé beghint de beest te danssen en te springhen,
Het back-huys met den hals heel boetselijck te vringhen:
Nu swierde sy de lont rondom den mallen kop,
Nu gaf sy op den steen daer mé een harden klop:
Nu wierp die uyter handt, en maeckte den vervaerden,
Nu hiefse die weer op, en namse vander aerden:
Tot dat het dertel spel ten laetsten eens onstack,
Met een verwaeyde vonck, der kinders poluer-sack.
VVaer op, by ongheval, soo sy was neergheseten,
VVierdt opwaerts inde locht met groot gheweldt ghesmeten:
En met een harden slagh ter aerden weer ghevelt,
Lagh door den val en vlam seer iammerlijck ghestelt.
En speelt niet met het vier, men kan sich soo niet mijden,
Daer vlieght wel onverhoedts een ghensterken ter sijden,
Een voncksken is ghenoegh (eer datmen't wordt ghewaer)
Te brenghen huys, en goedt, en leuen in't ghevaer.
Vat dit doch die daer draeght v hert met nijdt onsteken,
En pooght met eyghen schaey v leedt al om te wreken:
Siet doch een nijdigh hert, hoort eenen dullen wensch,
Ghegeuen, teghen Godt, aen eenen goeden mensch.
Indien Loiola stracks niet en verdient te branden,
Soo wil ick dat my 'tvier en blicksem brengh' ter schanden.
VVat seghdy rouwen gast? wat speelt ghy met het vier?
Dit nijdigh aepen-spel sal kosten veel te dier.
Den wensch die wordt verhoort: eer dat der sonnen waeghen
Sal deysen in de zee, sal hy sijn' eyghen plaeghen
En wraeck al onderstaen: ick sie van alle kant
Het ongheluckigh huys onsteken met den brandt.
Ick hoor het droef gheschreeuw, ick hoor het bitter kermen,
VVaer ouer sich noch Godt, noch mensch en sal ontfermen.
'Ten kan niet anders gaen, die nae eens anders quaet
VVt haet en nijdt verlanght, die raeckt in ergher staet.
|
|
