Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 508]
| |||||
DEn hamer en het vier, die moeten samen wercken,
En met eenpaerigh hulp malckanderen verstercken:
'tEen maeckt het ijser heet, en 'tander gheeft den slagh,
Soo krijght het een nieuw vorm dat inden ouen lagh.
VVant schoon den gauwen knecht den blaesbalgh treckt met lusten,
En dat den meester self de kolen niet laet rusten,
Maer meer en meer onsteeckt den ouergrooten brandt,
Komt daer gheen slagh omtrent, het ijser houdt sijn standt.
| |||||
[pagina 509]
| |||||
Maer alsmen eens begint de hamers op te lichten,
En gheeuen slagh op slagh, dan sietmen't buyghsaem swichten:
En 'tgheen te voren was ondwinghbaer en heel straf,
Dat voeght hem nae den wil van die de slaghen gaf.
Meynt ghy dan 'tkoude stael met haemers te bedwinghen?
O neen: eer't buyghen sal, soo sal't in stucken springhen:
Den hamer sonder vier gheeft een verloren slagh,
Het vier oock sonder slagh wat is't dat het vermagh?
Gaet voor, Ignati, gaet, ghy weet de minne-treken,
Hoe dat ghy met Godts vier de herten moet onsteken:
Al was Xauier wat steegh, nu gloeyt hy vanden brandt,
Dus gheeft hem ouer aen 'sSmidts hamer, en 'sSmidts handt.
Ick sie van nu af aen, hoe dat hy hem sal buyghen,
En smeden nae u sin. Gansch Oosten sal ghetuyghen,
Dat noyt van Fabers handt, en van Loiolas vlam,
Een stuck van meerder konst oft hoogher prijs en quam.
Volght dit exempel nae, ghy die moet sorghe draghen
Van een verijsert hert; past wel op al v slaghen:
VVant soo den hamer slaet, als het van koude kilt,
'tSal bersten tot v schaey, is't dat ghy't buyghen wilt.
Toont dat ghy 'twerck verstaet, wilt niet te haestigh spoeyen;
Laet eerstmael in het vier het hert van liefde gloeyen,
En is't dat desen brandt gheen kracht ghenoegh en heeft,
Onsteket met een vrees van't vier dat eeuwigh leeft.
Leght hier het ijser in, ghy sult het ouerwinnen,
En maken dat den mensch sal sijnen Godt beminnen.
VVel aen, ô kloecken smidt, maeckt uwe smis bereydt,
En siet wel door wat wegh den mensch moet zijn gheleydt.
Maer neemt oock hier op acht, van niet te langh te wachten:
VVant soo den brant verflauwt, verliest den slagh sijn krachten:
Hy trefte't alderbest, die't ijser gloeyend' heet
Had met een gauwe handt nae sijnen wil ghesmeedt.
|
|
