Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 502]
| |||||
LAetst stondt ick aen het strand in't afgaen van de baeren,
De kinders liepen daer om schelpkens te vergaeren,
Ick nam tot mijn vermaeck dit keyken in de handt,
En peysde: sou my dit wel dienen tot den brandt?
VVant wie had oyt ghelooft dat ghensters souden springhen
VVt een soo harden steen? voorwaer 'tzijn vremde dinghen,
Dat daer een rouwen key noch toont een soet ghelaet,
VVanneer men teghen hem oock met een ijser slaet.
| |||||
[pagina 503]
| |||||
Nochtans 'tverborghen vier, die onbekende straelen
Die spelen dan daer uyt om in het vonck te daelen,
Dan komt den solfer-steck, en vat daer uyt het licht,
En dat onkenbaer was, krijght ieder in't ghesicht.
Als ick dus stondt alleen ons desen steen t'aenmercken,
En mijn verstandt begaf tot Godes wond're wercken,
Soo sagh ick dat den Heer, als ick mijn herte sluyt,
Met slaghen daer op speelt, en 'tvier dat springhter uyt.
De liefde was vergaen, den brandt die quam t'ontbreken,
Hy wilde dien met kracht weer in den mensch onsteken:
Loiolas hert was toe, daer was noch vlam noch vier,
Op dat hy't krijghen sou, ghebruyckt hy dees manier.
Hy laeyt het Fransch gheschut, en dreyght hem te verslinden:
(Ghy moet met ijser slaen, wilt ghy de voncken vinden)
Hy schiet sterck op hem aen, en raeckt hem met den steen,
VVaer van een saligh vier komt in't ghebroken been.
Den slagh die is ghedaen, het vier beghint te voncken,
Al light den Heldt om verr', den moedt is niet ghesoncken,
Maer vlamt al meer en meer, en groeyt ghestaedigh aen,
Soo datmen nu sijn licht siet in den mid-dagh staen.
Hoe veel en zijn daer niet door desen slagh onsteken,
Die't licht noyt was bekent, oft wederom ontweken?
Doch het en is niet vremdt, dat hy soo schijnt en brandt,
Voorwaer het meeste vier komt vande sterckste handt.
Gheluckigh is den scheut, gheluckigh Pampeloonen,
Die met ghebroken muer dit vier ons eerst quam toonen:
Gheluckigher de handt, die dit verborghen licht,
En desen grooten brandt met een slagh heeft ghesticht.
Loiola viel daer neer, hy badt maer om sijn leuen,
En dat wierdt hem gheiont, en aen noch meer ghegeuen.
Soo is de slagh gheluckt, soo is den val vergaen,
Dat daer veel hondert-duyst met hem zijn opghestaen.
|
|
