Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 410]
| |||||
DEn Phenix nae soo menigh iaer
VVordt oock de bleecke doodt ghewaer,
En voelt hoe dat den snellen tijdt
Sijn vlieghen, en sijn ieught benijdt,
En daerom kiest dit gheestigh dier
Voor doodt-bed een wel-rieckend' vier.
Hy vlieght in een wellustigh wout,
En raept daer van het beste hout,
| |||||
[pagina 411]
| |||||
Het beste datter iewers groeyt,
Het soetste datter iewers bloeyt,
Hy kiest voor beter stof en as,
Als worden dat hy noyt en was,
En blijuen euen oudt en kout,
In't leuen, daer den gheest verstout.
Hier mé soo vlieght hy nae den nest,
En gaet daer sitten voor het lest,
En slaet sijn vleugels teghen een,
Ghelijck het ijser met den steen,
Tot datter eenen vonck inschiet,
Die brenght hem in een soet verdriet.
VVant schoon hy smaeckt de bitt're doodt,
Sy baert hem weer in haeren schoot.
De doodt en heeft hier maer beuel
Op't oudt en heel gherimpelt vel,
En als dit nu eens is een lijck,
Dan is het eynde van haer rijck.
VVant siet, als desen voghel sterft,
Dan is't dat hy het leuen erft.
Doch offer Phenix is, oft niet,
Hoort wat het sinne-beelt bediet:
Men vinter veel aen hem ghelijck
Die weer verrijsen uyt hun lijck
Die, schoon door eenen mutsaerdt-tas
Het lichaem brandt tot stof en as,
Gaen haelen blijdschap uyt de straf,
En een nieuw leuen uyt het graf.
Al stoockt den beul daer hout op hout,
Het vier en suyuert maer het gout.
Dies is den brandt hen welle-kom
Die soo vernieuwt den ouderdom.
|
|
