Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu

[p. 388]

De Societeyt wordt te vergheefs vande benijders bevochten.

Solem nulla sagitta ferit.	{ Als't Gode behaeght,
	{ Beter benijdt, dan beklaeght.

NIiders ooghen noyt ghedooghen

Dat de son in't waeter schijnt,

Hy wilt daeghen vol van vlaeghen,

Het schoon weer is't dat hem pijnt,

Sijn quaey lusten noyt en rusten,

Onghestaedigh ure-werck,

Sijn ghedachten gaen by nachten

En by daeghen euen sterck;

[p. 389]

 

Rust hy, gaet hy, sit hy, staet hy,

 

Ouer al is't dat hy loert.

 

Siet hem loncken, siet hem voncken,

 

Vanden nijdt heel wegh ghevoert.

 

Kond' hy maecken en gheraecken

 

Daer toe dat sijn herte snaeckt,

 

Hy sou meughen sich verheughen:

 

VVant hem noyt iet beter smaeckt,

 

Als het suchten en het duchten

 

Van sijn buer-man die hy haet:

 

Iae het bijt hem, en het spijt hem,

 

Al dat sijnen vijandt baet.

 

Sulcke gasten sietmen vasten

 

Nae Loiolas ongheval;

 

Maer het keffen kan niet treffen,

 

Hunnen bout die wispelt al.

 

Laetst gheleden ghingh ick treden

 

En ick vondt een wonder rot:

 

De ghesellen droeghen bellen,

 

Altemael was't euen sot:

 

En die wouwen, en die souwen,

 

Schieten teghen 'tsonnen-licht,

 

Doch van dwaesen, die maer raesen,

 

Quam noyt een ghewissen schicht.

 

VVat sy deden van beneden

 

'tVVas al maer een sot bestaen,

 

'tVielen blutsen door haer mutsen,

 

Daer mé was het spel ghedaen.

 

Al die spotten gh'lijck dees sotten

 

Met Loiolas sonnen-schijn,

 

VVat is't wonder dat sy onder

 

Dierghelijcke gulden zijn?