Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 302]
| |||||
HEt kindt dat hier voor 'tijser staet
Dat viel eens laetstmael op de straet,
Dat viel eens op een herden key:
VVant soo de maert was een klappey,
'tHad nauwelijcks haer handt ghemist,
En 'tkindt dat lagh daer eer het wist.
Terstondt soo schreeude't ouerluydt,
De moeder keeck te venster uyt,
| |||||
[pagina 303]
| |||||
En ouerghingh haer wel te keur,
En wouw haer daerom seynden deur:
Den vader die sagh euen stuer,
En wouw het korten aen haer huer:
VVant 'twas het liefste dat hy hadt,
En wel het schoonste vande stadt.
Doch om te stillen het gheschrey
Sy gheesselden den herden key,
De moeder riep, sus, sus, sus, sus,
En gaf haer kindt een soeten kus,
Iae schoon het suycker noch ontfingh,
'tEn sweegh noch niet om't lecker dingh.
Neen hola, sey de moeder, neen,
De kinders die zijn dick alleen,
De moeders hebben groot beslagh,
En gaen en staen den heelen dagh,
De vaders sietten op't kontoor,
En is de maert een luye sloor,
Ghewis het kindt dat viel in't vier,
En dat waer weer een nieuw ghetier:
Soo dan, eer naeckt de bitt're kouw,
Soo dient een schermsel voor de schouw,
VVant als't daer soo verr' af sal staen,
Dan heefter 'tvier gheen vatten aen.
Lief moeder, hoort nu mijn bescheet:
'tIs in de hell' al anders heet,
En wie dat daer eens wordt ghebrandt,
Daer voor en is gheen meesters handt.
Daerom, hebt ghy een moeders hert,
VVeyrt van v kindt doch dese smert,
En stiert het nae de Christen-leer
Soo brandt dat sich doch nimmermeer.
|
|
